Dweilen met de kraan open: Minister Faber geeft toe aan linkse NSC chantage - Remigratie blijft in de kast als maatregel

We weten natuurlijk allemaal waarom Faber zo'n onderzoek niet aandurft. Als ze ook maar overweegt om serieus werk te maken van remigratie, dan ontploft het hele kabinet. Want NSC, die linkse verlengarm van het kartel, staat klaar om het kaartenhuis van premier Schoof omver te blazen zodra er ook maar een stap in die richting wordt gezet. Faber zit dus vast, ingeklemd tussen haar eigen woorden over een “asielcrisis” en de harde realiteit dat ze geen enkele remigratiemaatregel zal doorvoeren zonder haar politieke nek te breken.

Daar zijn we, alweer, het zoveelste politieke compromis, het zoveelste moment van teleurstelling voor hen die werkelijk verandering willen. Potverdomme! Alle hoop weer vervlogen. Ondertussen moeten wij toekijken hoe Faber haar aandacht richt op “de strengste asielregels ooit” – wat dat dan ook moge betekenen. Want laten we eerlijk zijn: als er geen remigratiebeleid is, is elke andere maatregel slechts het plakken van pleisters op een gapende wond​.

De kern van het probleem is: zolang NSC aan de knoppen zit, zal er nooit serieus werk worden gemaakt van remigratie. Het kabinet zit muurvast, omdat elke stap richting een echte oplossing de steun van deze partij direct ondermijnt. Wat we nu zien, is puur symbolisch beleid—een zogenaamd strenger asielregime, maar zonder de mogelijkheid om het daadwerkelijke probleem bij de wortel aan te pakken. Remigratie blijft een taboe en dus blijft het dweilen met de kraan open. Zo blijven we gevangen in een vicieuze cirkel van halve maatregelen, terwijl de fundamentele problemen groter worden. Wat heeft Nederland daaraan? Inderdaad: helemaal niets.