-Sid Lukkassen- 'Sid for Senator'

Zie wat er nu gebeurt in de Tweede Kamer. Het was goed gebruik om de grootste oppositiepartij de Kamervoorzitter te laten voordragen – dit zou Martin Bosma van de PVV zijn. Er werd destijds een compromis gemaakt, door Khadija Arib van de PvdA naar voren te schuiven, een kleinere oppositiepartij. Iets later was de trendbreuk compleet, toen Vera Bergkamp van regeringspartij D66, de functie van Kamervoorzitter kreeg. Deze functie wordt inmiddels misbruikt om Kamerleden het zwijgen op te leggen. Bergkamp voerde slaafs deze censuur uit tijdens het behandelen van de begroting, na een corrigerend knikje van haar partijvoorzitter en minister Sigrid Kaag.

Hiermee is een belangrijk staatsrechtelijk principe aangetast – het principe dat het kabinet te gast is in het parlement, en de kritiek van de door-het-volk-gekozen volksvertegenwoordigers heeft te ondergaan. Controleren noemen we dit, met de neus op de feiten drukken, zorgen dat de machthebbers niet buiten hun schoenen lopen. Power absolutely corrupts, and absolute power corrupts absolutely. Het wegwerken van Arib dient om de herinnering te besmeuren aan een Kamervoorzitter van een oppositiepartij. Het partijkartel wil het normaliseren dat de coalitie voortaan de Kamervoorzitter levert. Nu de Tweede Kamer zich heeft laten kortwieken, komen wij opnieuw op het belang van de senaat.

De Eerste Kamer is medewetgever en controleert de regering. Ieder wetsvoorstel dat de Tweede Kamer aanneemt, moet ook door de Eerste Kamer worden aangenomen voordat het wetgevend wordt. De Eerste Kamer checkt met name of wetsvoorstellen juridisch kloppen, uitvoerbaar en te handhaven zijn. Senatoren worden voorgedragen, niet zozeer op ideologie, als wel op hun vermogen om beleid en regelgeving in een breder perspectief te zien en te beoordelen op onderlinge samenhang en toekomstgerichtheid. Hierom wordt de Eerste Kamer de ‘chambre de réflexion’ genoemd. Waar de Tweede Kamer direct door het volk wordt gekozen – en dus ook meer onder de druk staat van de media en de noodzaak om te ‘scoren’ – kijkt de Eerste Kamer verder.

Ik stel zeer veel korte termijn denken vast in de Nederlandse politiek. Het doelbewust ondermijnen van de controlerende rol van het parlement – en dat zowel Arib als Bergkamp pionnen zijn in dit machtsspel – ontgaat veel politici. Zó gevangen zijn zij in de waan van de dag. Maar ik heb nog een toonaangevend voorbeeld.

Enige jaren terug sprak ik voor Utrecht Students for Liberty. Ook te gast was Ybeltje Berckmoes, destijds Kamerlid, met wie ik in gesprek kwam over het staatsrecht. Ik maakte het punt dat er steeds meer ministers naar de Eerste Kamer komen om daar tekst en uitleg te geven. Ze worden daar niet alleen ondervraagd, maar doen ook toezeggingen aan de senaat. En hier komen we staatsrechtelijk in grijs gebied. Hiermee verkrijgt de Eerste Kamer indirect een recht van amendement, van wijzigingen in de wetgeving, terwijl de grondwet dit niet toestaat aan de senaat. Berckmoes zei toen dat geen van haar ambtsgenoten hierover had nagedacht.

Ik heb nog meer voorbeelden die onderstrepen dat er dringend meer aandacht nodig is voor de stelselmatige ondermijning van ons staatsrecht. Zo zijn daar, het onderzoek van de geheime diensten (MIVD en AIVD) naar oppositiepartijen en Kamerleden – een onderzoek buiten alle boeken om. We hebben minister Hugo de Jonge die een kritisch rapport van de Raad voor de Rechtspraak, dat vernietigend oordeelde over de invoer van 3G op de werkvloer, voor het parlement probeerde te verbergen.

Mark Rutte probeerde de controlerende taak van het parlement te ondermijnen met de suggestie om Pieter Omtzigt weg te promoveren. Ondermijning vond ook plaats toen hij als demissionair premier staatssecretaris Mona Keijzer ontsloeg, zonder tussenkomst van de koning of van het parlement. Deze actie kon eigenlijk alleen binnen een presidentieel stelsel. Het past uitdrukkelijk niet binnen een constitutionele monarchie zoals Nederland die heeft.

Onze staatsrechtelijke instituties blijken steeds weer niet door te bijten. Al deze grove misstanden lopen met een sisser af. Wat vinden we ervan dat minister Ferd Grapperhaus de avondklok doorduwde terwijl hij wist dat de staatsrechtelijke basis wankel was? Of dat het coronabeleid gebaseerd was op de ‘wetenschappelijke consensus’ zoals gepresenteerd door het RIVM, terwijl het RIVM zich liet aansturen en koeioneren door ministers en andere actoren met een politiek belang? Het loopt steeds weer met een sisser af en de volksvertegenwoordigers bijten niet door. Ze laten zich het hoofd op hol brengen door media-ophef over appjes. Onder druk van gespeelde morele verontwaardiging bestrijden zij elkaar, in plaats van in hun rol te blijven en de macht te controleren.

Hoe kon het bijvoorbeeld gebeuren dat Kamerlid Pepijn van Houwelingen (FvD) de corona besmettingscijfers van het RIVM werd beloofd, en dat een commissietje vervolgens deze belofte torpedeerde, terwijl Kamerleden een grondwettelijk recht op deze informatie hebben? Het ergste is dat dit met een sisser afliep. Het toont hoe makkelijk totalitaire tendensen de politieke praktijk insijpelen! Waar blijft het weerwoord van onze chambre de réflexion? Steeds minder politici zijn competent genoeg om het grote plaatje te zien en in hun rol te blijven ondanks ophef.

Waarom liep het met een sisser af dat het Ministerie van Volksgezondheid weigerde om inzicht te geven in de mondkapjesdeal toen het parlement dit eiste? Het ministerie koos ervoor een boete te betalen – geld opgehoest door belastingbetalers! Hoe kon het gebeuren dat het demissionaire kabinet zulke ingrijpende beslissingen nam, over onze vrijheden, en vervolgens versgekozen Kamerleden neerzette op ministersposten, waarmee hun mandaat werd besmeurd en bovendien het dualisme en de parlementaire controle wegvielen?

Hoe kon het dat premier Rutte in 2019 op de nationale televisie plechtig aan Baudet beloofde dat de EU nóóit een schuldenunie zou worden, waarna die schuldenunie onder het mom van ‘coronabonds’ er alsnog kwam? De financiële dekking van de coronabonds is strijdig met artikelen 310 en 311 van de EU. En hoe zit het met de staatsrechtelijke gang van zaken rond Rutte’s nokia, en de werkwijze van Hugo de Jonge, die gevoelige stukken buiten de Wet Openbaarheid van Bestuur hield door ze te versturen via privé-accounts? Dan ligt er nog de corruptie die de media betreft, zoals de documentaire over Sigrid Kaag en de belangenverstrengeling van Shula Rijxman. Waarom krijgt niets van dit alles consequenties? De staatsrechtelijke instituties, bedoeld om onze vrijheden te waarborgen, zijn nu marionetten van Caesaristische machthebbers!

Mijn conclusie is dat de leden van de Tweede Kamer lekker met elkaar moeten blijven twitteren – wij denken dieper na. Tenminste dat zou moeten, als de judassen zich tenminste niet het hoofd op hol hadden laten brengen door gestook vanuit de mainstream media. De Eerste Kamer moet weer een instituut worden voor mensen die doorbijten en het grote plaatje zien, die voorbij het dagelijks ophefje kijken en aandacht hebben voor dieptestructuren.