-Sid Lukkassen- Paul Cliteur is een échte democraat

De bezwaren tegen Cliteur dwraaien rond een recent optreden van de muziekband Sting. Vroeger zongen zij: ‘Russians love their children too’ – hun boodschap luidde, vermijd oorlog en conflict. Met de recente oorlog in Oekraïne zou de band daarop zijn teruggekomen, afhankelijk van hoe men interpreteert wat werd uitgesproken tijdens het concert. Cliteur kiest voor een kritische duiding – de recente opstelling van de band zou de oorlog verder intensiveren, terwijl hij juist voorstander is van de-escalatie.

De kritiek op Cliteur komt van Philippe Clerick: hij meent dat Cliteur zijn democratische standpunt zou verwaarlozen. Je moet hoe dan ook opkomen voor Oekraïne tegen Rusland, schrijft Clerick, want het is wel degelijk een democratisch beginsel dat daar onder vuur komt. Zijn stelling is dat door Oekraïne binnen te vallen, Poetin poogt om de democratie te vermoorden, en dat Cliteur, die niet uitgesproken stelling neemt vóór Oekraïne, verraad pleegt aan de democratie.

Deze lezing van de situatie berust echter op een oppervlakkige kennis van de geschiedenis. Iedereen weet dat het ‘vrije Westen’ nooit werkelijk op zoek was naar het verspreiden en het verdedigen van democratie – niet in de Koude Oorlog en ook niet nu. Immers, dan had men nadat Nazi-Duitsland op de knieën was gedwongen, moeten doorvechten tegen de Sovjets totdat Polen opnieuw bevrijd was (de Duitse aanval op Polen was immers de aanleiding voor Frankrijk en Engeland om Duitsland de oorlog te verklaren). Ook had men dan de recente terugtrekking uit Afghanistan niet in gang gezet, waar nu de Taliban weer aan de macht is.

Ook onder Truman, Nixon en loop de Amerikaanse presidenten maar af, was het doel nooit om ‘de democratie’ ongeacht alle belangen te verdedigen. Dictators zoals Franco (Spanje), Atatürk (Turkije) en Salazar (Portugal) werden gedoogd, het doel heiligde de middelen. Alle interventies waar Clerick op zinspeelt – zoals de steun van de VS voor bevriende dictators in Zuid-Amerika en buitenwettelijke interventies om juist vijandige regeringen uit het zadel te stoten – dit alles had met veel belangen te maken, maar beslist niet met het ten koste van alles verdedigen van democratie.

Wat de oorlog in Oekraïne betreft, is het merkbaar dat beide strijdende partijen over een enorm propaganda apparaat beschikken. Dit heeft het nieuwe FvD-Kamerlid Ralf Dekker gister excellent uiteengezet – Mark Rutte en zijn tassendraagster Sophie Hermans, waren dusdanig uit het lood geslagen door Ralfs feitelijke en nuchtere uiteenzetting, dat zij weigerden hem na zijn maiden-speech de hand te schudden.

Precies vanuit dit geopolitieke realisme, is het standpunt van Cliteur verdedigbaar. We kunnen ons als Europa nu leeg vechten tegen Rusland, maar daarachter rijst nog een enger machtsblok op. Namelijk dat van China en het bijbehorende ‘Belt and Road Network’ – er zijn de BRICS en ondertussen is West-Europa al volledig gepenetreerd door de islam en daarmee door niet-Westerse regimes. Rusland verkoopt zijn olie aan landen waar wij het vervolgens weer van kopen. Er gaan miljoenen euro’s aan donaties en wapentuig naar Oekraïne terwijl de inflatie in Nederland gigantisch is en verarmde omaatjes worden afgekoppeld van gas en energie. Met dit alles in het achterhoofd is het de meest humane en democratische koers om de schade in Oekraïne te beperken door het conflict te sussen en ervoor te zorgen dat er voor alle partijen een waardige aftocht mogelijk is.

Inwoners van West-Europa moeten het sowieso met niet een korreltje, maar een flinke scheut zout nemen wanneer iemand oproept om “op te komen voor de democratie”. De Amerikaanse politiek-filosoof Sheldon Wolin lanceerde in 2003 de term ‘inverted totalitarism’: een term die veel bestrijkt van wat er nu gaande is. De kenmerken zijn surveillance, massamedia en psychologische oorlogsvoering, en hoe meer we ons ertegen verzetten, hoe dieper het onze mores binnensluipt.

Zo blijkt wel: het referendum is afgeschaft en politieke partijen worden buitengesloten. De regering legt grondwettelijke rechten en parlementaire procedures naast zich neer. Politieke processen tegen de oppositieleider. Het doordrukken van de Klimaatwet, die inzet was van de Provinciale Statenverkiezingen, één dag voordat de nieuwe senaat werd geïnstalleerd. Ministeries die dichtgelakte documenten naar het parlement sturen en liever boetes betalen dan openheid te geven over schimmige mondkapjesdeals. Wie geen QR code kon of wilde tonen, kon een tijd nauwelijks meer deelnemen aan de maatschappij. Een staatssecretaris met een kritische mening over dit coronabeleid werd door Rutte gewipt. Wie niet meegaat in het woke-discours wordt geïsoleerd via de sociale media via ondoorzichtige shadow bans of openlijk geëxcommuniceerd – inclusiviteit, diversiteit en multiculturele tolerantie worden gepredikt, terwijl wie over islam schrijft, op klaarlichte dag wordt neergestoken.

Dus als moralisten beginnen over ‘democratie verdedigen en verspreiden’ – verguis ze afgrondelijk en lach ze uit in hun gezicht! In de praktijk betekent ‘democratie’ niets meer, minder dan niets. We leven nu in een Caesaristisch tijdperk, waar overheden zich beroepen om hun beleid te legitimeren, op niets meer dan hun eigen macht. En ze weten het zelf ook en ze huldigen en omhelzen hun contradicties. Zo wil Sjoerdsma (D66) Russische toeristen straffen vanwege de Oekraïne-oorlog, terwijl Poetin volgens diezelfde Sjoerdsma een “dictator” is. Als het Russische volk niets te zeggen heeft en totaal wordt gemanipuleerd door hun leider, waarom verdient het dan te worden gestraft? Het masker viel af toen de kartellocraten de uitgestoken hand afsloegen van Ralf Dekker.

In West-Europa hebben wij dus wel iets anders te doen, als we onze democratie écht weerbaar willen houden, dan ons te laten opjutten met de zoveelste oorlog. De oorlogsstemming zal de technocratie, het uitsluiten van dissidenten en het toepassen van het vriend-vijand onderscheid om ‘populisten’ te demoniseren, weer verder intensiveren en versnellen.

Als die voorstanders van ‘democratie’ het écht zouden menen, waarom vonden ze het dan goed dat berichtgeving over de laptop van Hunter Biden – wat de verkiezing van Joe Biden cruciaal zou hebben beïnvloed – door Big Tech en de mainstream media uit het nieuws gehouden werd? Diezelfde ‘democraten’, die nu vooraan staan met hun mening over Rusland en Oekraïne, zouden zich óók moeten laten horen over de doofpotten rond Jeffrey Epstein en Joris Demmink.

Ook aangaande MH17 wachten we nog steeds op ‘de onderste steen boven’ – iets over de splinter in het oog van een ander en de balk in ons eigen oog. Het gaat hier toch over het zuiver houden van onze democratie, een transparante mediacultuur, een publiekelijk debat waar de media aansprakelijk worden gehouden? Of is dit alles ver te zoeken, en wordt de Oekraïne oorlog aangegrepen als de zoveelste afleiding?

En waarom zijn al die critici van Poetin en Rusland, dan zo zwijgzaam over de bezetting van Cyprus door het Turkse leger – een illegale bezetting van nota bene een EU-lidstaat? En tegelijkertijd zit Turkije met het Westen in de NAVO en is Erdogan nu weer helemaal het mannetje… De invoering van dat controversiële presidentiële systeem – min of meer een in-de-wet-verankerde dictatuur – is iedereen alweer vergeten. Het bewijst: mensen die de geschiedenis erbij slepen om een moralistisch punt te maken, zijn des te selectiever in het uitlezen van de historie!

Juist de pragmatische steun die Westerse regeringen geven aan dictatoriale regeringen wanneer het uitkomt – zie ook hoe het Khasoggi-schandaal in de naam van ‘diplomatieke relaties’ en ‘hogere belangen’ in een doofpot is verdwenen – bewijst dat het überhaupt nooit om “democratie” heeft gedraaid en dat geopolitiek altijd een strijd is om praktische macht.

Hoe moralistischer de auteur, hoe minder standvastig ze zijn in hun standpunten: het leven blijkt consequent sterker dan de leer. Mocht China dadelijk Taiwan binnenvallen, zijn de moralistische critici dan óók bereid om gewapend in China interveniëren? Als dat betekent dat Europa economisch van de kaart wordt geveegd, gelet op onze afhankelijkheid van import? Ik ben benieuwd hoe consequent de heer Clerick dan is!

Tot slot is Paul Cliteur een über-democraat. Op 6 april 2016 hield Nederland het referendum over het Associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne. Thierry Baudet, Jan Roos en andere leiders van de campagne tegen het associatieverdrag, wezen toen op het reële scenario dat Rusland en Oekraïne in botsing zouden komen, en dat EU-lidstaten hierin zouden worden meegetrokken. Ook zou het Associatieverdrag een opstap zijn voor EU-lidmaatschap van Oekraïne, terwijl zij Oekraïne prefereren als een neutrale bufferstaat tussen Rusland en de EU.

Het overgrote deel van de Nederlandse bevolking deelde deze analyses en stemde tégen het associatieverdrag. Premier Rutte veegde er nadien zijn kont mee af: samen met D66 schrapte hij nadien het Referendum-instrument uit de Nederlandse wet.

Paul Cliteur heeft een goed geheugen. Hij is de uitslag van dit democratische referendum niet vergeten. Cliteur staat voor de democratie én voor het Nederlandse volk!