-Paul Cliteur- De “fascisme-beschuldiging” en de hondenfluitjestheorie

Maar “nazisme” of “fascisme” staat tegenwoordig voor: waar ik een hekel aan heb. Wat mij aan nazisme doet denken. Waar ik sterk negatieve associaties mee heb.

Idem met het begrip “haat”. Vroeger stond haat voor een diepbeleefde houding van afkeer. Wie tegenwoordig wat argumenten tegen massamigratie formuleert “haat” kennelijk vreemdelingen, net zoals de “nazi’s” en de “fascisten” dat deden. Daarmee is men dus ook een “racist”.

Nazi, fascist, racist, worden ook door elkaar gebruikt. In de moderne semantiek maakt het ook niet zoveel uit. De begrippen hebben geen enkele onderscheidende waarde meer.

Het andere mensen voor nazi, racist, fascist of ander tuig uitmaken is ook een ware rage geworden. Mensen die zich daaraan overgeven zijn ook niet voor rede vatbaar. Het wordt door de mainstream-media overgenomen in stukken die waarschuwen voor een zogenaamd “opkomend fascisme”.

We zien dat in een stuk in De Volkskrant, geschreven door Robin te Sla. Het begint als volgt: “Opinie: Om Baudets fascistische kenmerken valt een stuk minder te lachen. De uitspraken van FvD-leider Baudet over regerende reptielen mogen op de lachspieren werken, diens zinspelen op een opstand tegen het wettige gezag en het streven naar een nationale wedergeboorte verwijzen linea recta naar fascistoïde denkbeelden: een overzicht.”

Interessant. Laten we dit eens wat verder analyseren. Opvallend aan dit soort beschouwingen is vaak dat ze niet zeggen: “persoon die of die is een fascist”. Maar het is insinuerend: de persoon “heeft kenmerken”. Hij of zij “zinspeelt”. Het gaat niet om fascisme, maar om een iets afgezwakte vorm: “fascistoïde”.

Een van de vragen die dit soort beschouwingen oproept is dan: waarom zou de van fascisme beschuldigde persoon zichzelf niet gewoon “fascist” noemen? Of de van nazisme beschuldigde persoon een “nazi”? Een “echte fascist” kwam daar toch wel voor uit, zou je zeggen. Mussolini zei toch niet: “Wat? Een fascist? Hoe kom je daarbij?”

Wie daarop enigszins doorborduurt, moet wel komen tot de stelling dat het bij de beschuldigde personen niet gaat om de fascisten en nazi’s zoals we die kenden uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw, maar om een hele nieuwe vorm: stiekeme nazi’s en fascisten. Nazi’s en fascisten die ook wel begrijpen dat je tegenwoordig geen nazi of fascist meer kan zijn en die daarom hun sympathieën voor deze ideologieën moeten verbloemen.

Volgens de nieuwe nazi-jagers maken daarom de stiekeme nazi’s gebruik van een techniek die in de islam bekend staat als die van de takiyya: bij sjiieten de toegestane gedragsregel om het geloof onder bedreiging of dwang te verbergen.

De hedendaagse nazi’s zeggen dus: “Huh, nazi, ik? Hoe kom je daarbij?”. Maar de nazi-jager weet dat hij liegt.

Hoe communiceert de hedendaagse nazi dan met zijn soortgenoten? Dat doet hij door het uitzenden van gecodeerde boodschappen. Hij drukt zich uit in bewoordingen die alleen voor zijn achterban herkenbaar zijn. Hij zegt bijvoorbeeld iets onaardigs over reptielen. Maar de goede verstaander weet dat hij het over joden heeft.

Deze gecodeerde boodschappen noemt men ook wel “hondenfluitjes”. Voor de honden hoorbaar, voor de rest niet. In het artikel in De Volkskrant wordt het als volgt geformuleerd: “Alhoewel het door de gehanteerde dogwhistles en het verhullend taalgebruik niet voor iedereen te herkennen is, vertonen Baudet en zijn partij onbetwistbaar bepaalde kenmerken van het fascisme.”

De hondenfluitjestheorie heeft één heel groot voordeel. Als iemand iets zegt dat overduidelijk lijkt op iets dat we kennen uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw dan is die persoon een “nazi” of “fascist”, omdat hij dat zelf heeft aangegeven. Als iemand iets zegt dat niet zo erg lijkt op iets dat in de jaren dertig en veertig als nazistisch of fascistisch werd gepresenteerd dan hanteert die persoon een hondenfluitje. Hij is dat een stiekeme nazi of fascist.

Het is dus altijd een win-win-situatie voor de nazi-jager, net als vroeger voor de inquisitie. Wie erkent afvallige te zijn is afvallige omdat hij het zelf zegt. Wie ontkent afvallige te zijn is een stiekeme afvallige, een afvallige die liegt, en daarmee nóg gluiperiger.