-Michel Mulder- 'Strippenkaart van de angst'

Angst voor tekorten, of meer bedoeld aangejaagde angst, is de nieuwste troefkaart in het wapenarsensaal der mondiale dictatuur, om die onbeduidende kakkerlakken - lees: het volk - met de voelsprietjes allen in dezelfde richting te krijgen.

Waar volksmenner Rutte - naar blijkt - terecht vanuit gaat, is dat ons collectieve geheugen net zo haperend is als zijn eigen, en we daarom fictie niet meer kunnen scheiden van werkelijkheid....... dé benodigde gemoedstoestand om een dictatoriale wil op te leggen aan een 'democratische' maatschappij.

Herinneren wij ons nog het 'vrije' jaar 2019, met een zomer waar geen einde aan leek te komen, en zelfs een gemeten temperatuur van 40,7 graden?

Ik weet nog dat het extreem warm was, met temperaturen die je eigen huis in een sauna veranderde, en waarbij je je vochtbehoefte van 2 liter water per dag bijna geheel kon voorzien met zweet vanuit je bilnaad.

Het was warm ja, en de één kon daar beter tegen dan de ander - zoals door de gehele menselijke geschiedenis - maar dat was het dan ook wel.

In mijn - nog steeds niet haperende - geheugen liggen nergens de angstsignalen opgeslagen, die ons nu wel om de oren en ogen vliegen, als het 2 dagen warmer wordt dan 30 graden. De rood gekleurde weerkaarten, het aangeprate watertekort, het watercrisisteam... Het zijn allemaal instrumenten die deze roverheid heeft ontdekt de laatste jaren, maar vooral gedurende de coronaplandemie, en die vanaf nu ons leven gaan bepalen als de 10 geboden der klimaatkrankzinnigheid.

Wie iets verder wil kijken dan Rutnokkio zijn leugenachtige neus lang is, die ziet steeds weer hetzelfde script voorbijkomen, zoals ook in Oekraïne te zien was, waar iedere regeringsleider of deugende celebrity naar hetzelfde verwoeste gebouw gesleept werd, om daar tijdens een 'levensgevaarlijke' oorlog een liefelijk fotomomentje te hebben. Soms met de glazen champagne erbij.

Wie deze link aanklikt krijgt een waar apocalyptisch beeld voor geschetst van een Nederland dat eerder op een maanlandschap lijkt, om aan te geven dat er echt een serieus watertekort is. De beeldvorming is: wandelend over de opgedroogde bedding van - wat gesuggereerd wordt - een 'rivier' die veel hoger hoort te staan, gezien de brug die eroverheen loopt. It's all in the eye of the photographer.

Wie echter wat dieper graaft ziet dat dit slechts een uitloper van een meertje betreft, die elk jaar gewoon droog staat, en waarbij vanuit een andere invalshoek blijkt dat er nog geen 10 meter verderop gewoon water staat.

De Gelderlander, Trouw, AD en de Telegraaf, allemaal gebruiken ze dezelfde locatie om aan te geven dat ons land morphs into a post-nuclear apocalyptisch landscape, dat door de droogte meer scheuren en barsten vertoont dan het verschrompelde uiterlijk van het nieuwe leiderschap.

Als wij massaal afstappen van de gewoonte om naar deze roverheid, de MSM en klimaatwaanzinnigen te luisteren, en gewoon ons leven gaan leven, dan verdampen de crises als sneeuw voor de 'opwarmende' zon.