-Michael van der Galien- Kabinet valt bijna over Spreidingswet: Faber woedend op Schoof, en Schoof slaat keihard terug
Je zou erom lachen als het niet zo tragisch was: een PVV-minister die keihard uithaalt naar de premier – en een premier die vervolgens in het openbaar zijn eigen minister afvalt. Dit gebeurde gisteren. Niet in een Netflix-serie, niet in de Tweede Kamer tijdens een stevig debat. Nee, gewoon op straat, voor het torentje, voor draaiende camera’s. Live.
Minister Marjolein Faber – de enige bewindspersoon in dit kabinet die daadwerkelijk wil uitvoeren wat de kiezer wil – is woest. En terecht. Want wat blijkt? Zij heeft weken geleden keurig haar stukken ingediend om de afschuwelijke Spreidingswet in te trekken. Die wet, u weet wel, die asielzoekers met geweld over ons land uitstrooit als waren het zakken huisvuil. Weken geleden dus al. Maar premier Dick Schoof, de brave regentenpoppenspeler van het systeem, heeft haar verzoek gewoon in de la laten liggen. Niet geagendeerd. Niet besproken. Niet serieus genomen.
“Ik begrijp er helemaal niks van,” zei Faber. En dat is precies het probleem. Want in een normaal kabinet, in een normaal land, zou de premier luisteren naar de minister die verantwoordelijk is voor het dossier. Maar nee. Schoof zit daar niet namens de kiezer, maar namens het systeem. En dus saboteert hij – openlijk – de lijn van de enige partij die nog opkomt voor Nederland.
En wat zegt Schoof in zijn eigen verdediging? Dat Faber “niet het ordentelijke proces heeft gevolgd.” Pardon? De mensen willen die asielwet weg. De minister wil hem weg. De Kamer wil hem weg. Maar Schoof wil eerst zijn papieren procesje afvinken. We hebben het hier niet over een vergunning voor een schuur, maar over het einde van onze nationale soevereiniteit!
Wat blijkt hier nou uit? Heel simpel: deze regering werkt niet. Ze faalt. Ze is een zootje. Als je als premier je eigen ministers openlijk afvalt, en je als minister publiekelijk de premier moet afsnauwen omdat je genegeerd wordt, dan is er geen sprake van een team, van samenwerking, van beleid. Dan is er chaos. En die chaos is niet de schuld van Faber – zij voert haar mandaat uit. Het is de schuld van Schoof. Van de technocratie. Van de angsthazen die niks willen veranderen, en alles willen vertragen.
Het is pas juli. Maar dit kabinet voelt nu al als een lamme koe op weg naar de slachtbank. En als het zo doorgaat? Dan is het niet Faber die moet opstappen, maar Schoof.
