-Frits Bosch- Massa-immigratie en de verzorgingsstaat gaan niet samen. Keuzes maken. Nú!
In 1997 zei de Nobelprijs winnaar econoom prof. Milton Friedman (1912-2006) in the Wall Street Journal: “it’s obvious you can’t have free immigration and a welfare state”. Wiskundige Dr. Jan van de Beek c.s. zei het hem niet alleen na, maar toonde ook wiskundig aan dat Friedman correct was. Open grenzen en de verzorgingsstaat gaan niet samen. Deze conclusie - puur feiten - leidde tot de nodige oppositie uit welbekende hoek.
De achtereenvolgende kabinetten hebben zich niets aangetrokken van financiële bezwaren tegen immigratie. Het geld was er dus laat immigratie gebeuren. Empathie en goedkope arbeid, de koopman en de dominee. In 2023 was met plan om 2 miljard euro extra aan te trekken voor armoedebestrijding en dat bedrag zal in onze drang naar bestaanszekerheid (contradictio interminis) voor allen, fors omhoog gaan. De armoede neemt immers toe in ons land en is geconcentreerd bij immigranten. Dat is logisch, want ze komen berooid naar ons toe en wij importeren al decennia armoede. De hogere inkomens zullen ‘iets meer belast worden om dat te kunnen financieren zonder het begrotingstekort omhoog gaat” is de mare. De verzorgingsstaat is met open grenzen een transfer economie, zoals we die ook al kennen in de EU. Het is in feite een verkapte vorm van socialisme.
Prof. Thomas Sowell geeft in zijn boek “The vision of the anointed” het voorbeeld van het effect van armoedebestrijding in de VS in de jaren 1970 door middel van subsidies en toeslagen. Het resultaat blijkt averechts uit te pakken want de armoede gaat niet omlaag en de afhankelijkheid van de financiële ondersteuning wordt enorm. Dat is precies niet wat niet de bedoeling was. De regering geeft dit echter niet toe. Data die aantonen hoe morbide het beleid was worden niet-relevant verklaard. Het regeringsbeleid is dus hoe dan ook goed geweest.
Immigranten komen naar Nederland puur vanwege de verzorgingsstaat. Ze hebben er nooit iets aan bijgedragen, maar krijgen de ondersteuning die ze verwachten via de toeslagen- en subsidiekerstboom plus de steeds toenemende voedselbanken en opvang in hotels en schepen. Voorrang bij woningen. Meer dan gemiddeld beslag op onderwijs en zorg, terrorismedreiging. De Toeslagenaffaire toont aan tot welke ellende dit aanleiding geeft. Deze financiële ondersteuning leidt tot apathie, want waarom zou je als immigrant gaan werken in een wildvreemd land waarvan je de taal niet spreekt en waarvan de cultuur je soms mordicus tegenstaat? Het gevolg is dat de werkloosheid onder immigranten relatief hoog is en ze werken vooral in ‘hun wijk’ voor elkaar. De getto’s nemen dus toe. Engeland is ons lichtend voorbeeld. De arbeidsmarkt blijft bij gevolg krap. Duitsland heeft miljoenen immigranten maar klaagt steen en been over gebrek aan personeel, net als hier. Een volgend gevolg is: waarom zou je integreren en de taal leren als je van alles krijgt toegestopt? Lala Gül legt in haar twee boeken uit waartoe dat in de praktijk leidt in haar familie. We nemen er kennis van en gaan over tot de orde van de dag.
Wat te doen? Een muur om de verzorgingsstaat bouwen en enkel de verzorging laten gelden voor autochtonen? Toeslagen- en subsidiekerstboom en voedselbanken afschaffen? Als je dat doet dan gefaseerd. De transferstaat móet afgebouwd worden. Immigranten moeten begrijpen dat de verzorgingsstaat enkel kan bestaan als je meedoet in de meest brede zin van het woord. “Werk je niet terwijl je wel recht van lijf en leden bent?” Dan geen uitkering.” “Spreek je geen Nederlands?” Dan geen uitkering. Er moeten dwingende eisen gesteld worden. “Je móet werken én de taal spreken” “Ga je dan creperen? Dat is dan je eigen keuze”.
Een semipermeabele muur om het land bouwen? Ja. Dat is de hoogste tijd. Er wordt door allerlei juristen gewapperd met juridische verdragen en problemen: “het kan niet, het lukt niet en het mag niet.” Natuurlijk lukt dat. Het is een kwestie van doen en echt willen, zie Denemarken en Oostbloklanden. Oekraïners moeten overigens weer terug naar hun land om te helpen met wederopbouw of meevechten.
De Nederlandse economie gaat minder goed en Duitsland draait slecht. De bomen groeien niet meer tot in de hemel. Er zullen moeilijke keuzes gemaakt moeten worden op de puinhopen van vier kabinetten Rutte. Massa-immigratie en de verzorgingsstaat gaan niet samen. Take back control!
Frits Bosch is econoom en socioloog. Hij is tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”. Zijn meest recente boek is Kafkaistan.
