Links heeft de verkiezingen smadelijk verloren. GroenLinksPartijvandeArbeid is een mislukte combinatie. D66 is meer dan doormidden gezaagd. SP kan beter verdwijnen evenals het CDA. En toch heeft men grote moeite om de realiteit onder ogen te zien waarom men zo verloren heeft. Een verhandeling over het verloop van de historische ontwikkelingen wordt bij voorbaat afgedaan als ‘simplistisch’ of ‘een karikatuur van de werkelijkheid’ of “je kunt het verleden toch niet terugdraaien” of “we hebben het hier zo goed, je moet je knopen tellen”. Hilarisch!
Onlangs gaf ik een presentie voor een club hoger opgeleiden. Ik liet ze in een historisch overzicht zien wat zich na de Tweede Wereldoorlog in ons land in sociaal-cultureel opzicht heeft voltrokken. Ik toonde hen waar de schoen wringt voor links en hoe en wanneer het daar fout is gegaan. Ik deed dat op basis van feitelijkheden. Het leek me nuttig om te weten voor betrokkenen. Prima discussie, maar wie schetst mijn verbazing toen het voormalig hoofd opinie van een krant mij plotseling beschuldigt van “selectief winkelen in de geschiedenis om een bepaald beeld neer te zetten. Als je dat minder selectief doet dan kom je tot een heel ander beeld.” Hoe dat hele andere beeld er dan uitziet werd helaas niet gezegd. Zou het beeld er dan opeens verrassend positief en veelbelovend uitzien? We hadden het dolgraag gehoord. Het is een typisch verweer van links: als het je niet bevalt wat er gezegd wordt noem je het dan ‘simplistisch’ of ‘te selectief’, maar men komt zelf niet met een ander beeld wat minder selectief zou zijn. Argumenteren zonder argumenten, gemakkelijk is dat! Even later bleek de betreffende journalist lid te zijn van de taalpolitie, want toen ik het woord “autochtonen” uitsprak vond hij dat op verhitte toon “discriminatie en racistisch.” Deze intellectueel weet blijkbaar niet wat het begrip racisme inhoudt. Dat is schokkend te moeten constateren voor een opiniërend journalist. Je bent gastspreker en wordt voor racist uitgescholden zonder dat de voorzitter ingrijpt en excuses maakt. Dat doet ons ergens aan herinneren, namelijk aan het bekende recept van het verachten en ontmenselijken van je politieke tegenstander. Als fascisme weer komt heet het antifascisme, naar Jacques Pressers (1899-1970). Jacques Pressers was een Nederlands hoogleraar, historicus, dichter, auteur van het boek ‘Ondergang van het Nederlandse Jodendom 1940-1945.
Als links het vertikt om de realiteit onder ogen te zien, dan kan men onmogelijk uit de hoek komen waar de klappen vallen. Het is lastig praten met mensen die zich moreel superieur wanen en meer compassie in de bast denken te hebben dan anderen en hen vervolgens van discriminatie en racisme beschuldigen…
Frits Bosch is econoom en socioloog. Hij is tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”. Zijn meest recente boek is Kafkaistan.