- Frits Bosch - DNB dwingt de financiële sector naar ‘duurzaam en inclusie’. DNB maakt machtsmisbruik

De Nederlandsche Bank, DNB, heeft deze taken overgedragen aan de Europese Centrale Bank, ECB, behalve toezicht. DNB is in feite geen centrale bank maar toezichthouder. DNB bouwt die functie uit om relevantie te behouden. DNB toetst bestuurders van pensioenfondsen op hun geschiktheid. DNB kan carrières breken en dat gebeurt ook. Voorbeelden genoeg van bestuurders van uitvoeringsorganisaties en pensioenfondsenbestuurders die na jarenlange procedures gelijk kregen van de rechter maar niemand in de sector wil ze nog hebben. Bovendien moeten ze dan weer opnieuw worden getoetst en kunnen weer gaan procederen als ze bij die toetsing worden afgewezen. DNB en AFM plegen naming & shaming. Carrière is kapot. Schandelijk. Expliciet beoordeelt DNB bij hun toetsing op geschiktheid de kennis op gebied van ESG, environment, social, governance en klimaat. Als men bij DNB aangeeft hoe belangrijk die "risico's" zijn voor het vermogensbeheer, dan score je hoog.

De wet- en regelgeving is sterk gericht op duurzaamheid. Welk pensioenfonds durft ten opzichte van soortgenoten in verplichte duurzaamheidsrapportages kritische kanttekeningen te plaatsen bij het beleid over CO2-uitstoot, biodiversiteit en ESG? Mocht je dat wel wagen dan zijn je carrière kansen verkeken. Voorts zijn er de pressiegroepen. Zowel bij APG als PGGM werden de kantoren bezet door Extinction Rebellion. Hun dwang en intimidatie om uit fossiele brandstoffen te stappen strekt zich uit tot benaderen van bestuursleden in privé. Bestuurders doen er dus verstandig aan niet in fossiel te beleggen, want dit betekent dan geen intimidatie.  

Het lijkt wel een sport onder bestuurders om te deugen. Dit wordt ‘virtue signaling‘ genoemd. Men demonstreert hoe moreel correct en sociaal bewust men is. “Kijk mij eens de planeet redden in mijn electrische auto. Met andermans geld beleg ik in windmolens en zonnepanelen ook al ken ik de vervuilende productieprocessen niet. Ik doe dat samen met vrouwen en allochtonen in het bestuur! Inclusie! Ik deug!”

Rob Bauer, hoogleraar Finance Universiteit Maastricht, zegt in het artikel “Duurzaam beleggen leidt niet noodzakelijkerwijs tot hoger rendement” dat duurzaam beleggen ook nadelen heeft en dat pensioenfondsen daarover transparant moeten zijn. Het nuttig effect van duurzaam beleid is volgens hem overtrokken en gaat ten koste van het rendement. Het zou de taak van toezichthouder DNB moeten zijn om pensioenfondsen daar op te wijzen maar dat doet DNB niet, want DNB wenst méér duurzaamheid. DNB lobbyt bij de Europese Commissie voor meer wetgeving die DNB vervolgens moet controleren op naleving. Men wil een overzichtelijke groep van onder toezicht staande pensioenfondsen die ‘deugen’. De regelgeving is dermate complex en kostbaar om te implementeren dat veel fondsen ermee opgehouden. Die trend zet zich nog steeds voort. Ooit waren er meer dan duizend pensioenfondsen. Resteert over een paar jaar een groep van 80 of 90 megagrote pensioenorganisaties met bestuurders die geheel in de pas lopen met wat DNB wil, zoals duurzaam beleggen en uitvoerige rapportages die DNB en AFM beoordelen. Dit wordt opgediend met "pensioen in een leefbare wereld" zodat er ook morele druk wordt gelegd op de onder toezicht staande instellingen. Zelf voelen medewerkers zich ‘moreel prettig’ dat zij het klimaat redden met hun toezicht op Nederlandse financiële instellingen. Alles gebeurt verplicht met andermans geld zonder inspraak. Deelnemers betalen de rekening met hoge premies en lage pensioenen. En als ze al wat durven zeggen, dan luidt het oordeel onverbiddelijk: “ jullie zijn uit op eigenbelang! Wij redden de planeet, ook al heb je daar niet om gevraagd; dwang is nodig omdat jullie eigenbelang dienen. Wij niet hoor!”

DNB is niet onafhankelijk, maar een politieke speler. Deze instelling zorgt voor een zelfversterkend effect naar steeds meer duurzaamheid, ten koste van deelnemers, maar ook ten koste van ‘andersdenkenden’. Zij komen in de beklaagdenbank en mogen/durven zich niet uit te spreken. De perfecte hype is geboren. Een tegenkracht is er niet, behalve een hoogleraar als roepende in de woestijn.

DNB heeft de institutionele volledig in z’n greep en pleegt onder het motto van ‘toezicht’ machtsmisbruik. DNB baas Klaas Knot is een nederige discipel van Mark Rutte. Hij is op deze plek in 2011 eigenhandig door de premier neergezet, ten koste van de voorgenomen directeur Lex Hoogduin, hoogleraar economie RuG. Rutte wenste een ‘cultuurverandering’ bij DNB. Dat is er van gekomen. De institutionele sector is dwangmatig gericht op duurzaam en inclusie. Het heeft geleid tot een duurzame verrotting van deze ooit zo mooie industrie. Nu heerst angst en ja-knikkerij. En mocht je er toch nog moeite mee hebben, dan kun je via CFA/VBA naar een heropvoeding om je zieke brein met vooroordelen te laten resetten.

Leon de Winter vreest in zijn Telegraaf column dat “de elite bezig is de macht te grijpen.” In de institutionele sector is de machtsgreep al volledig geslaagd.