HFD meldt “Financiële sector is blind voor risico's
klimaatrechtzaken” , 12/1/24. “Investeerders houden te weinig rekening met
financiële gevolgen van klimaatrechtzaken tegen bedrijven. Grote uitstoters
kunnen aansprakelijk worden gesteld voor honderden miljarden aan klimaatschade.
Daardoor dreigt voor banken, pensioenfondsen en verzekeraars een grote
verliespost.” Bij een seminar van het Instituut Pensioeneducatie
over de energietransitie is er gewaarschuwd tegen de duurzaamheidsdoelen van de
VN. Die klinken mooi, maar houden verplichtingen in voor de Nederlandse staat
die deze verplichtingen zal afwentelen op bedrijven en later ook op burgers,
terwijl er nooit over is gestemd. Omdat Nederland internationale verdragen
tekent die voorrang hebben boven nationaal recht, kan Nederland dus worden
aangesproken op de overeengekomen verplichtingen van die verdragen. Datzelfde
geldt voor EU-richtlijnen. ESG - waaronder
klimaat - komt voort uit een stel
EU-richtlijnen inzake duurzame groei. Die richtlijnen brengen verplichtingen
met zich mee voor bedrijven. Dus kunnen bedrijven erop worden aangesproken.
De door de overheid gesponsorde milieubeweging gaat
uiteraard voor de jackpot: contra grote bedrijven "die het klimaat
verwoesten". De milieubeweging gaat dus achter de oliebedrijven aan maar
ze kunnen net zo goed op kolossen jagen als Apple en SpaceX. Het is het aloude
liedje: de overheid creëert een probleem (stikstof / ESG) en daaruit volgen
meer problemen die de overheid dan poogt op te lossen waardoor nog meer
problemen ontstaan. Dit is enkel de "technische" kant. Hierachter
zitten motieven. De overheid die via ESG steeds meer invloed en controle op het
bedrijfsleven wenst. Goed betaalde financiële toezichthouders (DNB baas Klaas
Knot: 5 ton) die relevant willen blijven. Universiteiten en andere instellingen
die subsidie krijgen en dus baat hebben bij klimaatalarmisme. Gelukkig dringt
dit nu ook door bij de burger die overal in Europa steeds luider protesteert.
Maar voor bedrijven en landen in de EU is er
inderdaad het risico dat gesubsidieerde milieugroepen talloos veel procedures
beginnen tegen eerst de oliebedrijven en daarna tegen de financiële sector die
deze bedrijven financiert. Sinds 2015 is het aantal klimaatrechtzaken van een
handvol opgelopen tot 2500. Veel daarvan zijn succesvol afgelopen voor de
eisers, vaak milieuorganisaties. Het wordt steeds gekker met de rechter als
breekijzer buiten de burger om. Het is de hoogste tijd dat de ‘killing’ internationale verdragen tegen het licht
worden gehouden en beëindigt worden. Uiteraard ook Nexit. Take back control!
Frits Bosch is econoom en socioloog. Hij is tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”. Zijn meest recente boek is Kafkaistan.