Gastcolumn -Erwin Versteeg- De Drie van Brussel
Ze begonnen met het uitsluiten van ongewenste partijen. Nu wordt het persoonlijk: partijleiders die een bedreiging vormen voor het establishment worden openlijk aangevallen. Ursula von der Leyen, Christine Lagarde en Kaja Kallas—de drie machtigste vrouwen van Brussel—hanteren steeds vaker methodes die doen denken aan de autoritaire regimes waar ze zelf tegen zeggen te strijden.
Politieke Tegenstanders Monddood
Men wijst graag naar Rusland en Turkije als voorbeelden van onvrije democratieën, maar in Europa gebeurt hetzelfde—alleen subtieler. Terwijl westerse media speculeren over vermeende en groeiende volksopstanden in Moskou en Ankara, zwijgen ze over hoe binnen de EU politieke opponenten worden gemarginaliseerd of uitgeschakeld.
Neem nu Marine Le Pen. Onder druk van het Brusselse establishment en de Franse elite dreigt zij te worden veroordeeld, wat haar deelname aan de verkiezingen in 2027 onmogelijk zou maken. In Duitsland probeerde men de AfD zelfs vóór de verkiezingen te verbieden.
En in andere Europese landen?Roemenië: Verkiezingsuitslag ongeldig verklaard, winnaar gearresteerd.
Slowakije: Moordpoging op premier Robert Fico, een uitgesproken criticus van EU-oorlogspolitiek.
Hongarije: Voortdurende aanvallen op Viktor Orbán en pogingen om Hongarije uit te sluiten van EU-besluiten.
Estland: 25% van de Russische minderheid uitgesloten van stemrecht.
De machtspolitiek van Brussel is helder: nationale soevereiniteit is ondergeschikt aan de globalistische agenda.
De Machtsstructuur Achter de Schermen
Laten we eens inzoomen op de drie vrouwen die op dit moment deze koers bepalen.
Kaja Kallas – Van Oorlogshavik tot BuitenlandchefDe Estlandse oud-premier en huidige EU-buitenlandchef is een fervent criticus van Rusland, terwijl haar eigen man tot ver na de inval van Oekraïne nog zaken deed met Moskou.
Na haar aanstelling zette Rusland haar op de opsporingslijst vanwege haar rol in het verwijderen van Sovjetmonumenten—historische censuur die vaker voorkomt in socialistische en communistische kringen.
Kallas richt haar pijlen niet alleen op Rusland, maar ook op Donald Trump en conservatieve leiders in Europa. Haar motto ‘Wil je vrede, bereid je voor op oorlog’ laat niets aan de verbeelding over: escalatie is haar strategie.
Christine Lagarde – De Vrouw Achter de ECBDe huidige president van de Europese Centrale Bank werd in verband gebracht met fraude, maar een veroordeling bleef uit—waardoor ze haar invloedrijke positie kon behouden.
In 2008 was zij minister van Financiën, terwijl Macron via de Commissie Attali bij Rothschild terechtkwam, de bank die de Nederlandse overheid ‘adviseerde’ over de bankenredding.
Sarkozy was voorzitter van de EU toen het Trans-Atlantische plan in 2008 gesloten werd. Trichet was president van de ECB en Strauss-Kahn directeur van het IMF.
Sarkozy was president van 2007 tot 2012 en er is inmiddels 7 jaar tegen hem geëist.
De machtsnetwerken van de Europese elite zijn klein en incestueus.
Ursula von der Leyen – Corruptie en DoofpotaffairesDe voorzitter van de Europese Commissie onderhandelde persoonlijk met Pfizer over 1,8 miljard vaccins, maar weigert transparantie over de contracten.
Ondertussen stroomde 320 miljoen euro EU-geld naar het bedrijf van haar echtgenoot—maar Brussel noemt dat ‘geen belangenconflict’.
Het Europees Hof oordeelde dat ze de burger onvolledig heeft geïnformeerd, maar sancties blijven uit.
Dan is wat Orban hater Sophietje deed inderdaad ‘klein bier’.
De Nieuwe Machtspyramide
Deze drie vrouwen worden omringd door een netwerk van juichende EU-leiders—mannen die slechts figuranten zijn in het Brusselse machtsspel.
Zij voeren uit wat het globalistische blok voorschrijft, terwijl meer nationalistische leiders als Poetin, Trump en Orbán worden neergezet als gevaarlijke ‘apen op de rots’.
De vraag is niet langer óf, maar wanneer dit kaartenhuis instort. Het volk begint te ontwaken, begint meer transparantie te eisen. De komende tijd zal steeds duidelijker worden hoe deze machtsstructuren werken en welke alternatieven mogelijk zijn.
En de Drie van Brussel weten: als ze hun greep op de macht verliezen, zou de geschiedenis weleens hard over hen kunnen oordelen.
Conclusie
De voorbeelden die ik in deze column benoem zijn gebeurd. Dat wil echter niet zeggen dat ‘Brussel’ er de schuld van is. Daarvoor is geen bewijs. Het is ook geen onderdeel van een groot complot. Wel staat het voor mij vast dat Europa zich moet hervinden.
Europa staat op een kruispunt waar het moet kiezen tussen verdere hyperglobalisering of een herstel van nationale soevereiniteit en democratische controle. Een andere koers voor Europa is niet alleen wenselijk, maar ook haalbaar – mits we bereid zijn om buiten de gebaande paden te denken.
De vrije markt kent zijn grenzen, en de politieke stromingen die ons hier hebben gebracht – liberalisme en cultuurmarxisme – hebben bijgedragen aan een systeem dat nationale belangen en sociale cohesie ondermijnt.
Een herwaardering van nationaal denken is noodzakelijk om de controle terug te nemen over economische en maatschappelijke ontwikkelingen. Dit betekent niet een afwijzing van samenwerking of handel, maar een slimme globalisering waarbij nationale staten zelf de kaders bepalen en niet gedwongen worden tot uniformiteit. Dat betekent een democratisch model waarin nationale soevereiniteit gewaarborgd blijft, met een afgewogen vorm van globalisering.
En als Europa zichzelf wil hervinden, moet het afstand nemen van de maakbare samenleving en erkennen dat volkeren en naties hun eigen cultuur, tradities en instituties nodig hebben om te floreren. De toekomst ligt niet in centralisatie en technocratisch bestuur, maar in gedecentraliseerde, veerkrachtige en democratisch verankerde gemeenschappen.
Dat draagt bij aan een veerkrachtige economie.
Erwin Versteeg is een Nederlandse politicus en ondernemer uit Enschede. Hij gaat met BVNL Enschede meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen van 2026.
