-Arash Mashadi- Genderdictatuur - hoe indoctrinatie onze toekomst bedreigt

De aandoening waarbij iemand de drang voelt om zijn of haar ledematen af te hakken, wordt "Body Integrity Identity Disorder" (BIID) genoemd. Het betreft een psychische aandoening waarbij mensen het gevoel hebben dat bepaalde delen van hun lichaam niet bij hen horen en ze een sterke wens hebben om deze ledematen te amputeren om zichzelf compleet te voelen.

Wat veel mensen echter niet beseffen, is dat kinderen in Nederland een kind vanaf 16 jaar voor zichzelf mag laten beslissen of zij deze procedure willen ondergaan, zonder dat de ouders daar nog inspraak in hebben. Er is zelfs een geval bekend waarbij de ouders deze procedure hebben geprobeerd te stoppen maar in de rechtbank hebben verloren. Stel je voor dat je een kind hebt dat niet goed kan overzien wat dit betekent, dan heb jij als ouder daar niets meer over te zeggen. Ook zijn er gevallen bekend waarbij mensen achteraf spijt krijgen van genderbevestigende operaties of hormonale therapie.

Bij het gebruik van hormonale medicatie voor geslachtsverandering zijn er aanzienlijke risico's. Deze medicatie kan leiden tot diverse gezondheidsproblemen, waaronder hartproblemen, verhoogde bloeddruk, negatieve effecten op de lever en stemmingswisselingen. Vooral het kunstmatig toedienen van testosteron kan agressiever gedrag veroorzaken.

Het begrip 'verminking' verwijst doorgaans naar de ernstige beschadiging of aantasting van het lichaam of een lichaamsdeel. Wat men er ook van mag vinden, wanneer operatief gezonde voortplantingsorganen worden verwijderd of onomkeerbaar aangepast bij tieners, dan kan dit beschouwd worden als verminking.

Maar wat is genderdysforie eigenlijk? Genderdysforie valt onder de categorie van psychische aandoeningen. Echter, het is belangrijk op te merken dat de term "genderstoornissen" niet langer word gebruikt in de diagnostische terminologie. In de vijfde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5), is de term "genderstoornissen" vervangen door de term "genderdysforie." Genderdysforie verwijst naar het gevoel van ontevredenheid dat sommige mensen ervaren wanneer hun gevoel niet overeenkomt met het geslacht dat bij hun geboorte is toegewezen. Genderdysforie wordt beschouwd als een psychische aandoening in de DSM-5, maar het is belangrijk op te merken dat deze classificatie niet betekent dat de identiteit van transgender personen als "abnormaal" wordt beschouwd. In plaats daarvan erkent het de emotionele en psychologische stress die sommige mensen kunnen ervaren als gevolg van hun genderidentiteit.

Jongeren met een autismespectrumstoornis (ASS) vertonen vaker variaties in genderidentiteit en gendergedrag dan jongeren zonder ASS. Onderzoek toont aan dat jongens die gedurende hun tienerjaren een genderdiversiteit ervaren een dikkere hersenschors in hun hersenen hebben. Bij de tienermeisjes die genderdiversiteit ervaren hebben daarentegen weer een kleinere thalamus. Interessant is wel dat de cortex vlak bij het hersengebied ligt dat betrokken is bij autisme en dit mogelijk kan verklaren waarom genderdysforie vaker bij tieners met autisme voorkomt. Opmerkelijk in deze kwestie is dat autisme wel wordt gezien als een stoornis maar genderdysforie niet, althans tot kort geleden was dat wel het geval. We leven immers in een maatschappij waarin minderheden die veel lawaai kunnen maken via politieke druk invloed uitoefenen op academici en leraren. Deze minderheden dicteren hoe er vanuit de wetenschap en het onderwijs naar dergelijke vraagstukken moet worden gekeken. Tegenwoordig durven academici zich publiekelijk niet uit te spreken over dit onderwerp. Hun baan en reputatie staan immers op het spel.

In de wereld van genderstudies draait alles om het begrijpen van gendergerelateerde kwesties, zoals wat het betekent om man of vrouw te zijn, hoe mensen zich identificeren en hoe de samenleving met deze identiteiten omgaat. Dit vakgebied is de afgelopen jaren echter onderwerp geweest van discussie, omdat het soms naar pseudowetenschap neigt, wat betekent dat het wetenschappelijke kwaliteitsnormen niet altijd haalt.

Genderstudies onderzoeken complexe vraagstukken over gender en identiteit, wat tot kritiek leidt. In dit vakgebied lijken veel ideeën eerder gebaseerd op opvattingen dan op hard bewijs. Sommige ideeën binnen genderstudies neigen meer naar ideologie dan naar wetenschap.

Pseudowetenschap ontstaat wanneer mensen beweren dat iets wetenschappelijk is, maar het niet voldoet aan de strenge normen van de wetenschap. Voorbeelden hiervan zijn horoscopen, verhalen over buitenaardse ontvoeringen of complottheorieën. In het geval van genderstudies is er vaak een gebrek aan concreet bewijs. Daarnaast is het in de wetenschap essentieel om ruimte te hebben voor kritisch denken over theorieën.

We moeten vragen stellen, bewijs zoeken en ideeën in twijfel trekken. Een probleem bij genderstudies is dat kritisch denken vaak wordt gezien als transfoob of homofoob. Dit maakt het voor academici en leraren bijna onmogelijk om zich kritisch uit te spreken over dit onderwerp zonder angst voor repercussies. Dit overkwam bijvoorbeeld afgelopen jaar de socioloog Laurens Buijs, die een artikel publiceerde waarin hij felle kritiek uitte op de woke-cultuur en kritisch was over diverse onderwerpen, waaronder genderdiversiteit.

Indien de mogelijkheid tot kritische dialoog over genderstudies onderdrukt wordt en critici zich niet ongehinderd kunnen uiten, kan dit vakgebied niet als pure wetenschap worden beschouwd, maar neigt het meer naar een ideologische stroming. In academische kringen is het belangrijk om vanuit een spectrum aan perspectieven vraagstukken te analyseren en conclusies op te toetsen. Bij gebrek aan dergelijke academische vrijheid transformeert genderstudies van een potentieel wetenschappelijke discipline in een dogmatische en potentieel schadelijke ideologie, die een bedreiging vormt voor het fundament van academische vrijheid en integriteit.