Zijn religieuze datingsites een vloek of een zegen voor de maatschappij?

De Telegraaf heeft een bijzonder interessant artikel gepubliceerd over het succes van zogenaamd religieuze datingsites. Deze sites - die overigens vaak ook apps hebben - worden gebruikt door aanhangers van religies om een partner te vinden die er min of meer dezelfde religieuze opvattingen op nahoudt.

De krant voor wakker Nederland is onverdeeld positief over deze ontwikkeling:

Onder christenen is het effect eerder socialiserend: christenen gebruiken sites niet alleen om een potentiële partner te vinden, maar ook - en misschien zelfs vooral - om nieuwe vrienden te maken waarmee ze een soort van virtuele kerk creëren. Ondertussen laten moslimvrouwen weten dat de sites vooral "bevrijdend" werkt: door deze netwerken zijn ze in staat om zelf een geschikte man te vinden. Hun familie hoeft dat dus niet meer voor hen te doen. Het gevolg: ze zitten niet vast aan iemand waar ze zelf niet van houden, maar die pa- of malief geweldig vindt.

Aan de ene kant is dat geweldig: meer keuzevrijheid is altijd prima. Maar aan de andere kant kun je er ook kritiek op hebben. Als allochtonen echt willen integreren is het namelijk van het grootste belang dat ze trouwen met autochtonen. Er is geen betere manier om de integratie te bevorderen dan dat. Door alleen maar onder de eigen bevolkingsgroep te zoeken creëren ze feitelijk een gemeenschap in de grotere samenleving. Dat werkt maar zelden - zeker niet in een klein land als Nederland.