'Wir haben es (nicht) gewusst'

Ons continent glijdt af naar een lange periode van toenemende armoede, massale werkloosheid, sociale uitsluiting, extreme ongelijkheid en collectieve wanhoop. Deze ontwikkelingen beperken zich niet tot de Zuid-Europese landen. De gestrenge besparingspolitiek maakt de situatie niet beter maar erger. De lange termijn gevolgen van de crisis moeten zich nog manifesteren. De problemen zullen decennialang voelbaar zijn, zelfs indien de economie zich herstelt in de nabije toekomst. Aldus het Rode Kruis.

Het is opmerkelijk dat niet de (ter zake kennelijk onverschillige) media maar nota bene het Internationale Rode Kruis met deze boodschap over het falende beleid door de Europese elite naar buiten treedt. Waarom en hoe heeft dit zover moeten/kunnen komen?

De hoofdoorzaken van de Europese problematiek zijn wel bekend. De voordelen van de Europese eenheidsmunt zijn overspoeld door de nadelen daarvan. De euro met een vaste onderlinge wisselkoers en één rentebeleid voor alle eurolanden is immers desastreus gebleken voor de intern economisch divergente eurozone. Als gevolg daarvan is de euro voor landen als Spanje, Portugal en Griekenland veel te duur geworden, met ineenstorting van nationale economieën, massawerkloosheid en bittere armoede aldaar tot gevolg. Tegelijkertijd is de euro voor landen als Duitsland, Nederland en Oostenrijk juist te goedkoop geworden met (het risico van) bovenmatige koopkrachtaantastende inflatie. Tot overmaat van ramp hebben de Europese financiële instellingen met hulp van de ECB zowel eurolanden als particulieren tot over de nek in onhoudbare schulden gestoken.

De oplossing van de problematiek is de (her)introductie van een intern wisselkoersmechanisme waarbij de zwakkere landen hun munt ‘monetair’ kunnen devalueren t.o.v. die van de sterkere landen. Zo kunnen deze onevenwichtigheden in één klap rechtgetrokken worden en kan het broodnodige nationaal gerichte rentebeleid wordt gerealiseerd. Onhoudbare schulden zullen onvermijdelijk tot een houdbaar niveau afgeboekt moeten worden.

Uitsluitend al omwille van de democratie, zouden de Europese politieke elite en autoriteiten hun halsstarrig TINA-beleid (There Is No Alternative for the one-size-fits-all Euro) moeten verlaten en zich open stellen voor onderzoek naar en discussie over alternatieve voorstellen: Without Euro alternatives, no democracy!

Goede alternatieve plannen voor de desastreuze eenheidseuro zijn ook ruimschoots voorhanden: 1) gestructureerde ontmanteling van de euro, 2) een ‘eurovakantie’ voor zwakke eurolanden, 3) opsplitsen van de euro(zone) in een Noordelijke en een Zuidelijke euro(zone), 4) herintroductie van nationale munten parallel aan de euro waarvan het ‘Geuro plan’ het bekendste voorbeeld is, 5) het ‘GuldenMark plan’ en 6), ‘Thinking Differently’, The Matheo Solution (TMS).

Het wrange is dat de problematiek van de eenheidseuro niet onverwacht uit de lucht is komen vallen. Al voor de invoering van de euro waarschuwden experts zoals de Duitse prof. Roland Vaubel, de Amerikaanse prof. Martin Feldstein en de Nederlandse prof. Arjo Klamer hiervoor. Deze waarschuwingen en aanbevelingen werden en worden door de Europese politieke elite echter genegeerd, ter zijde geschoven, geridiculiseerd en waar nodig de kop ingedrukt. Zo werd de Engelsman dr. Bernard Connolly, in de jaren negentig hoofd monetair econoom bij de Europese Commissie, als ‘beloning’ voor zijn waarschuwingen aldaar op staande voet ontslagen en verder monddood gemaakt.

Terwijl Europa aan de bedelstaf raakt, blijft ook de huidige generatie van de Europese politieke elite halsstarrig weigeren de kop uit het zand te halen: Kennelijk ‘ziende blind en horende doof’ bedient zij zich van schending van het Europese recht, minachting van democratische beginselen en propaganda van een kwalijke, wereldvreemde en leugenachtige soort om hun euro fantasie in leven te houden. Zo wordt onder het door Angela Merkel in mei 2010 uitgesproken onzinnige motto ‘Scheitert der Euro, dann scheitert Europa’ de sinds toen feitelijk overleden euro met peperdure, goudgerande lapmiddelen kunstmatig in leven gehouden, op kosten van en ten koste van de Europese burger. Het wel degelijk mogelijke sociaal economische herstel in Europa wordt daarmee gewoonweg geblokkeerd. Waarom?

De euro is natuurlijk niet hetzelfde als de Europese gedachte. De kracht van het naoorlogse Europa is juist gelegen in de samenwerking tussen soevereine staten onder het motto ‘In Varietate Concordia’ (United in Diversity). En juist op dit motto is de Europese Unie gebaseerd, met de Interne Markt als succesvolle exponent daarvan voor welvaart, vrede en veiligheid. De euro is geen bindmiddel gebleken maar juist een levensgevaarlijke splijtzwam die alle naoorlogse Europese verworvenheden om zeep helpt.

Om maar eens goed de knuppel in het hoenderhok te gooien: De houding en handelwijze van de Europese politieke machtselite heeft onmiskenbare parallellen met die van het Duitse Nazi-regime van Adolf Hitler dat was gebaseerd op een misplaatste Europese megalomane imperialistische fantasie, die zich bediende van misleidende propaganda waarbij iedere vorm van kritiek de kop werd ingedrukt, terwijl al doende Europa en haar burgers werden vernietigd. En die nationale politieke leiders en volksvertegenwoordigers die het huidige eurobeleid onverdroten blijven steunen, hebben eigenschappen die ook het Vichy regime in Frankrijk in die jaren kenmerkten.

De geschiedenis leert ons, dat diegenen die zich schuldig maken aan dergelijke praktijken veelal uiteindelijk publieke en strafrechtelijke verantwoording moeten afleggen. Een Neurenberg Tribunaal 2.0. Gelet op de waarschuwingen van monetair economische experts wereldwijd voor de desastreuze gevolgen van de invoering en onverdroten voortzetting van de eenheidseuro, maar zeker ook gelet op voornoemd niet mis te verstane rapport van het Internationale Rode Kruis, zullen de beklaagden aldaar zich dan niet kunnen beroepen op het verweer van “Wir haben es nicht gewußt” ..

André ten Dam, onafhankelijk euro-researcher (www.TheMatheoSolution.eu)