Wat maakt gifgas uit?
Leestip.
Jonathan van het Reve heeft een buitengewoon interessante column afgeleverd voor de Volkskrant van vandaag:
Gifgas is een zeldzaam verschijnsel, we zijn er niet aan gewend. Schuim op de mond is daarom angstaanjagender dan een schotwond. Maar dat is nog geen reden om juist deze beelden een kantelpunt te maken in het denken over Syrië. We moeten ons emotionele pantser bijstellen, meer eelt kweken op ons netvlies. Het doet misschien pijn, maar anders gaan we domme dingen doen.
Dit is de leestip van de dag. Van het Reve maakt een paar belangrijke opmerkingen over het gebruik van gifgas (o.a. dat het bij oorlog kan horen; waarom is dit erger dan honderden bommen waardoor duizenden mensen om het leven komen?) en is ook één van de weinige msm-columnisten die er openlijk aan durft te twijfelen dat het gas aan Assad toebehoorde.
Ik citeer: "Sterker nog, het is denkbaar dat de 'rode lijn' die Obama bij gifgas heeft getrokken, deze aanval mede heeft uitgelokt. We weten niet wat er is gebeurd, maar door het stellen van die grens, werd het kapotschieten van tienduizenden Syriërs impliciet 'toegestaan', zodat een chemische aanval de enige manier werd voor rebellen om de internationale gemeenschap te mobiliseren."
