Waarom Iran de volgende moet zijn!

De revolutiegolf in de Arabische landen heeft de wereld al twee maanden stevig in haar greep. Een voor een lijken de Arabische regimes onder de druk van een combinatie van interne opstand en internationale aandacht te bezwijken. Dat de internationale gemeenschap wezenlijk niets doet – anders dan pijnlijk reflexen van schaamte tonen die doen denken aan het blanke schuldgevoel na de dekolonisatie - is niet van groot belang. Het gaat om de aandacht die de revolutionairen de kracht geeft om de opstand door te zetten.

Deze combinatie zorgt voor een bijzonder patroon in het verloop van de revoluties. De aandacht van de wereld kan slechts gericht zijn op één revolutie tegelijk, waardoor de regimes in een dominopatroon lijken om te vallen. Egypte heeft gewacht op Tunesië, Libië mocht na Egypte aan de beurt. Na iedere revolutie lijkt een strijd te ontstaan tussen revoluties onderling om de aandacht van de internationale gemeenschap te grijpen, zonder welke de revolutionairen zich onvoldoende gesterkt weten om voluit in opstand te komen.

Dit dominopatroon kent natuurlijk voordelen. Immers, na de eerste steen valt de rest ook. Maar er zijn ook negatieve consequenties. Een van de meest pregnante is de tijd die zittende regimes krijgen als andere dominostenen aan het vallen zijn, en de aandacht dus niet naar hen uitgaat, om obstructies op te werpen voor hun eigen steen. Het stelt ze in staat om hun verdediging in stelling te brengen. Nergens is dit probleem zo duidelijk aanwezig als in Iran.

De Iraanse infrastructuur om tot een volksopstand te komen is al tijden aanwezig. Dat de opstand in 2009 mislukte vond zijn oorzaak in een regime dat te goed voorbereid was en een wereld die weigerde om consequenties te verbinden aan haar jarenlange wens om de Ayatollah tot val te brengen. Maar Iran, net als Syrië, Egypte en Libië, kon onmogelijk voorbereid zijn op de internationale aandacht die op dit moment bestaat. Dat biedt speelruimte voor de Iraanse oppositie, die het hard nodig heeft. Maar wachten we te lang, dan zal het Iraanse regime– dat gericht is op overleven ongeacht wat daarvoor noodzakelijk is – wegen vinden om de internationale aandacht van zich af te schudden, om hun dominosteen te beschermen.

In het belang van de internationale orde en het Iraanse volk heeft de wereld dan ook de plicht om na Libië haar oog op Teheran te richten, en niet meer los te laten tot de Ayatollah en zijnen tot val zijn gebracht.