Waar was die top in Parijs eigenlijk voor nodig?

Premier Rutte verklaarde vandaag in Parijs dat Nederland voorlopig een beperkte rol zal spelen in militaire operaties tegen het Khadaffi-regime. Ons land zal pas actief deel gaan nemen als daartoe een concreet verzoek wordt ingediend. Een dergelijk verzoek was tijdens de speciaal ingelaste bijeenkomst in ieder geval niet ingediend.

De Parijse top heeft dus blijkbaar geen duidelijke conclusies opgeleverd. Als dat wel het geval was geweest, had Rutte immers een duidelijker uitspraak kunnen doen over de mogelijke inzet van Nederlandse middelen. Het doet de vraag rijzen wat eigenlijk precies het doel was van deze op het laatste moment ingelaste ontmoeting. De enige die ervan leek te profiteren was Ghadaffi zelf, die nu immers een extra dag kreeg om de opstand plat te slaan. Het feit dat zijn troepen zich met veel enthousiasme aan die taak zetten, verklaart waarschijnlijk de overhaaste Franse beslissing om nog voor het einde van de bijeenkomst te beginnen met het uitvoeren van patrouillevluchten boven Benghazi. Het moest voorkomen worden dat de opstand al was neergeslagen nog voordat de westerse besluitvorming over de precieze inzet van militaire middelen was afgerond.

De gang van zaken in de afgelopen weken laat opnieuw de beperkte waarde van het westerse coalitiemodel zien. Via eindeloos overleg moet eerst draagvlak en juridische zekerheid worden geschapen voordat tot enige vorm van militaire actie wordt overgegaan. Als de tegenstander er net zulke hoogstaande ethische principes op nahoudt, zou dat geen probleem zijn. Maar de ervaringen in Irak en Afghanistan en nu in Libie hebben geleerd dat dit helaas meestal niet het geval is. Terwijl wij in de vergaderzaal ons buigen over voetnoten en begrotingsaanhangsels, lappen zij het oorlogsrecht gewoon aan hun laars. Hun enige doel is om de strijd in hun voordeel te beslissen - met zachte hand als het kan, met bruut geweld als het moet.

We doen er goed aan te beseffen dat dit het soort vijand is dat we tegenover ons hebben. Nu we eenmaal aan deze klus zijn begonnen, kunnen we hem maar beter zo snel mogelijk afmaken - desnoods door meteen de zwaarst mogelijke middelen in te zetten om Ghadaffi en zijn naaste adviseurs uit te schakelen. En draagvlak creeren? Dat kan wel even wachten. Om met The West Wing's Toby Ziegler te spreken: "They'll like us when we win".