Vreemde verontwaardiging bestuurdersbeloningen

In Nederland hebben bestuurdersbeloningen een hoge nieuwswaarde. Dat is nogal vreemd. Ineens denkt heel Nederland zich te moeten bemoeien met wat topbestuurders verdienen. Als het gaat om bedrijven die staatssteun hebben ontvangen, kan ik me dat voorstellen. Hoewel ik vind dat goed presteren gewoon tot bonussen mag leiden, is die discussie in ieder geval legitiem. Maar wat hebben wij te vinden van de beloningen van de Shell-top?

Kennelijk nogal veel, want de Volkskrant pakt uit met een groot verhaal. De krant heeft onderzoek gedaan naar de beloningen van topbestuurders en wat blijkt: de beloningen zijn weer van het niveau van voor de crisis. Het artikel is tamelijk neutraal, maar zal onherroepelijk een stortvloed aan verontwaardigde reacties uitlokken. Ook mensen aan de verstandige kant van het politieke spectrum hebben nogal wat kritiek op bestuurlijke grootverdieners. Ik begrijp niet waarom. De bedrijven die de bestuurderslonen lieten stijgen maakten prachtige winsten.

De meest gehoorde argumenten zijn dat het 'gewone' personeel beduidend minder verdient dan de mensen in de top van het bedrijf en dat het loon van de gewone man niet zo hard stijgt als dat van topbestuurders. Er is nogal wat mis met deze twee argumenten. In de eerste plaats hoeft niet iedereen hetzelfde te verdienen. Dat wel nastreven is eigen aan een ideologie die in 1991 (grotendeels) ineenzeeg. Belonen naar prestatie, kennis en kunde is rechtvaardig. Daarom is een hogere loonsstijging voor mensen met veel verantwoordelijkheid en kennis ook te verantwoorden.

Helaas overtuigt dat laatste argument weinigen, daarom is het goed te bedenken dat topbestuurders hun inkomen net zo snel zien dalen als stijgen. In de jaren 2008 en 2009 moesten ze gemiddeld 20 procent inkomen inleveren. Als het lagere personeel zoveel gekort zou worden, stuurde Agnes Jongerius een hitman op de verantwoordelijke bestuurder af.