Volkskrant zet genderneutrale opvoeding in het zonnetje alsof het iets onschuldigs is
Heeft u een nieuwe fiets voor mijn dochter?, had ze gevraagd.
Nee, antwoordde de fietsenmaker. Momenteel heb ik niets in haar maat.
O, jammer, zei ze.
Ik heb alleen nog een jongensfiets staan. Een blauwe.
Nou, toen zat ze op de kast. Even overwoog ze de fietsenmaker op zijn gedrag aan te spreken. Waarom zou haar dochter niet op een stoere blauwe fiets kunnen rijden? Wie bepaalde dat meisjes roze prinsessenfietsen met een mandje kregen? Zo'n onderscheid hóéfde je toch niet te maken?
Zo'n genderneutrale opvoeding is een avontuur, een zoektocht, een worsteling. En soms gaan ze zelf ook de mist in. Feye vertelde de kinderen bijvoorbeeld eens een verhaal over een ridder die een prinses kwam redden. Daar was hij zelf best content mee - helemaal uit zijn hoofd! - maar na afloop zei Janneke: 'Heel mooi, maar laat je de prinses de volgende keer de ridder bevrijden?'
Het was een venijnig stuk dat neurowetenschapper Debra Soh vorig jaar in de Los Angeles Times publiceerde over genderneutraal opvoeden. Ja, ze vindt het prima dat ouders hun kinderen een vrije keuze geven waar het speelgoed, kleding of toekomstdromen betreft. Tegelijkertijd is het 'zinloos een kind te zien als een onbeschreven blad zonder vastliggende eigenschappen', stelde ze. 'Er is ook zoiets als biologie.'
