VN-klimaatpanel: lotgevallen na Climategate

Leo Meyer (van het Planbureau voor de Leefomgeving en coördinator van het komende syntheserapport van het VN-klimaatpanel) heeft onlangs een artikel geschreven over de stand van zaken met betrekking tot de hervorming van het VN-klimaatpanel (IPCC) in het licht van de aanbevelingen van de InterAcademy Council (voordeurdeler van de KNAW).

Het artikel is gepubliceerd als een hoofdstuk van een boek en is getiteld: 'De hervormingen van het IPCC. De lotgevallen na Climategate.'

Dit beoogt een overzicht te geven van het effect van Climategate op het IPCC en hoe de diverse verbeteringsvoorstellen door het IPCC zelf zijn opgepakt. De auteur is nauw betrokken geweest bij deze zaken, in 2010 als hoofdauteur van een kritische analyse over een IPCC-rapport, en tot mei 2011 als rapporteur van een internationale werkgroep over de herziening van de spelregels voor het maken van IPCC-rapporten.

Het artikel getuigt van de lovenswaardige wens tot openheid en geeft aan dat het de Nederlandse regering ernst is met de hervormingsvoorstellen.

Maar wat is daar nu tot dusver van terechtgekomen?

De auteur geeft in tabelvorm een helder overzicht van de Nederlandse inzet en het resultaat dat werd geboekt. Hij levert daarop het volgende commentaar:

Er is het nodige gelukt. Maar opvallend in de tabel is dat een aantal Nederlandse wensen met betrekking tot een kritischer en transparanter gebruik van literatuur de uiteindelijke besluiten niet gehaald heeft. Niet voor alle punten is even hard gestreden – met moet nu eenmaal prioriteiten stellen en het heeft weinig zin om door te zetten op wensen indien er van andere landen geen enkele actieve en aanhoudende steun komt. Alle besluiten moeten immers in de VN-cultuur unaniem worden genomen. En in sommige gevallen staan tussen droom en daad praktische bezwaren in de weg. Doorlinken naar alle gebruikte literatuur in de IPCC-rapporten kan eenvoudigweg niet – voor veel wetenschappelijke bronnen moet worden betaald en deze gratis aan ieder ter beschikking stellen zou tegen de wet zijn.

Wat de grijze literatuur betreft, zijn we ook zelf tot het inzicht gekomen dat àlle literatuur kritisch bekeken moet worden, niet alleen de ‘grijze’, en dat de auteurs voor die kwaliteitscontrole zich collectief verantwoordelijk moeten voelen. Ook het documenteren hoe van iedere bron de kwaliteit is gecontroleerd is ondoenlijk. Er zijn vele duizenden referenties in ieder rapport en de auteurs hebben niet eeuwig de tijd. Er zijn ook grenzen aan hun motivatie.

Wel spijtig is dat een door PBL ingebracht punt – maak de ‘expert judgements’ volledig traceerbaar naar de onderliggende literatuur – het niet heeft gehaald in de procedures. Nederland is zich hier via de PBL-studie over het IPCC zeer bewust van geworden maar andere landen zagen het probleem niet zo. De enige mogelijkheid voor Nederland om hier iets mee te doen is zorgen voor uitvoerige en kritische ‘government reviews’ van de conceptrapporten, waarin de belangrijkste uitspraken dan moeten worden doorgelicht op hun fundamenten in de literatuur.

De Nederlandse suggestie van de anonieme expert review werd wel door enkele landen gesteund maar er kwam ook veel verzet. Daarbij speelde vooral de angst voor misbruik door ‘sceptische’ reviewers. Sommigen meenden met droge ogen dat het toch wel belangrijk was de persoon te kennen om een review commentaar naar waarde te kunnen schatten. Dit lijkt vreemd, immers wetenschappelijke artikelen voor een tijdschrift worden ook anoniem gereviewed.

Maar dan gaat het om beoordeling door een klein aantal geselecteerde vakgenoten, met wie de auteur vaak in andere projecten relaties onderhoudt. Een IPCC expert review is veel massaler, reviewers kunnen vaak zichzelf aanmelden, en zijn niet noodzakelijkerwijs ‘peers’ van de auteurs. De reviewcommentaren van de IPCC-overheden (‘government review’) moeten bovendien juist niet weer niet anoniem zijn, omdat regeringen hun commentaar erkend willen zien als ‘hun’ inbreng. Bovendien moeten de auteurs de mogelijk politieke achtergrond van regeringscommentaren kunnen duiden. De reviewprocessen van wetenschappelijke tijdschriften en IPCC-rapporten zijn dus niet goed vergelijkbaar. Het voorstel voor anonieme expert review zal nog flink wat discussie opleveren, maar gezien de weerstanden is de kans is klein dat het IPCC op basis van unanimiteit hiermee akkoord gaat.

Voor de suggestie om expliciet aandacht te schenken aan de alternatieve verklaringen voor de opwarming van de aarde kreeg Nederland geen steun van andere landen of vanuit het IPCC bestuur. Het is overigens niet zo dat die alternatieve theorieën in het geheel niet aan bod komen in de IPCC-rapporten. De invloed van de zon, kosmische straling, invloed van oceaanstromingen etc. komen wel degelijk aan bod in het vijfde assessment, maar niet specifiek uitgelicht als ‘sceptische’ theorieën. Het blijft wel mogelijk voor Nederland om hier bij de reviews alsnog expliciet aandacht voor te vragen.

Lees verder hier.

Kortom, het IPCC wenst door te gaan in het keurslijf van de AGW-hypothese (AGW = Anthropogenic Global Warming). Alternatieve hypothesen worden actief geweerd. Dat is geen onbevangen wetenschapsbeoefening.

Mede daarom heeft Willis Eschenbach het nu wel gehad met het IPCC en wenst hij dat de VS ophouden met de financiering daarvan. Uit recente berichten bleek namelijk dat de VS de helft van de IPCC-begroting betalen. Dat was eerder nog niet publiekelijk bekend.

Onder de titel 'Defund the IPCC now', schreef Eschenbach onder meer:

Can anyone name for me one valuable thing that the IPCC has done? Can anyone point to an accomplishment by the IPCC that justifies their existence? Because I can’t. They throw a good party, to be sure, their last global extravaganza had 10,000 guests but as for advancing the climate discussion, they have done nothing but push it backwards.

And the next Assessment Report, AR5, will be even more meaningless than the last. This time, people are watching them refuse to require conflict-of-interest statements from the authors. This time, people are watching them appoint known serial scientific malfeasants to positions of power in the writing of the report. This time, people are keeping track of the petty machinations of the railroad engineer that’s running the show despite calls from his own supporters to step down.

As a result, the AR5 report from the IPCC has been pre-debunked. It will be published to no doubt great fanfare and sink like a stone, dragged down by the politicized, poorly summarized bad science and rewarmed NGO puff pieces that the IPCC is promoting as though they were real science.

Folks can we call a long overdue halt to this IPCC parade of useless and even antiscientific actions? Can we stop the endless partying at taxpayer expense? Can we “trow da bums out” and get back to climate science? Please?

I say defund the IPCC now!

Lees verder hier.

De ervaring leert dat opheffing van internationale organisaties nagenoeg ondoenlijk is. Er zijn altijd wel landen die belang hebben bij het in leven houden daarvan, om nog maar te zwijgen van de bureaucratieën voor welke het voortbestaan van de betrokken organisatie van levensbelang is. In het geval van het IPCC wacht er bovendien nog immer een grote zak met geld – de vage belofte dat de arme landen zouden kunnen rekenen op een bedrag van $ 100 miljard per jaar (bovenop de ontwikkelingshulp?) voor hun strijd tegen de opwarming van de aarde (die maar niet wil komen). Dat zou voor hen een reden kunnen zijn om door te blijven trekken aan dit dode paard. Maar die belofte zal naar mijn inschatting nooit worden ingelost, ook al niet vanwege de enorme schuldenproblemen van de landen die dat geld zouden moeten ophoesten.

Hoe het ook zij, er zou m.i. toch wel eens serieus mogen worden gekeken naar de mogelijkheid van opheffing van dit orgaan, waarvan de toegevoegde waarde fors negatief is. 'All pain and no gain.'