"Vlamingen haten Nederlanders. En niet zo'n beetje ook, maar echt heel intens!"

Cartoonist Ardy Beld heeft het niet zo op de manier van omgang van Vlamingen met Nederlanders. De striptekenaar is er van overtuigd: "Ze haten je. En niet zo’n beetje ook, maar echt heel intens."

[caption id="attachment_208440" align="aligncenter" width="1024"] Een strip van Ardy Beld, met Lambik en de Catalaanse oud-president Charles Puigdemont.[/caption]

In mijn jeugd was ik gek van Suske en Wiske. Vooral de oude albums waren een wereld apart waar warmte, hartstocht en eerlijk vakmanschap centraal stonden. Door Willy Vandersteen ben ik zelf begonnen met striptekenen. Met 9 stuurde ik hem een brief en een tekening. Willy (misschien ook iemand anders, maar dat wil ik liever niet geloven) schreef “bedankt voor het briefje dat ik van jou mocht ontvangen. Voor iemand van negen jaar kan je heel goed tekenen.” Mijn eerste contact met een Vlaming. Heel sympathiek. Willy is niet meer. En wat mij betreft is het sindsdien met Vlaanderen flink bergaf gegaan.

Bij een etentje in Brussel een aantal jaren geleden zei de ober na afloop tegen mij: „in België is het de gewoonte dat u iets op uw bord laat liggen, u hoeft hier niet alles op te schrokken zoals in Nederland.” Dat was zo raar dat ik zelfs niet wist wat ik moest antwoorden. Later bedacht ik allerlei ludieke antwoorden in de trant van „gaat dat dan verder naar de volgende klant?” of als loeiharde repliek: „bij ons zijn kinderen gewoon kinderen.“ Maar ja, kans voorbij laten gaan. Helaas, pindakaas.

Later toen ik voor mijn werk vaker in Vlaanderen was, kreeg het contact een diepere dimensie. Als je een lang en naar eigen mening positief gesprek met een Vlaming hebt gehad, wordt zo’n onderonsje bijna zonder uitzondering afgesloten met „dag meneer”. Alsof je lekker gemasseerd wordt en dan ineens een knal voor je kop krijgt met een enorme voorhamer.

Ook het mailen gaat in Vlaanderen anders. De aanhef is bijna altijd „geachte," zonder naam en toenaam, terwijl ze die zeker en vast kennen. Niets geen „beste Ardy of geachte meneer Beld”, nee, alleen „geachte”. Ook privé blijft het lastig. Onlangs waren we in het openluchtmuseum Bokrijk. Je loopt er rond met je gezin, er zijn allerlei workshops, maar zodra je ergens neerstrijkt weet je het gewoon. Ze haten je. En niet zo’n beetje ook, maar echt heel intens.

Als ik dan ook van landgenoten voorstellen hoor als laten we Vlaanderen en Nederland samenvoegen en Wallonië aan de Fransen geven vind ik dat op zijn minst van een grote kortzichtigheid getuigen. Wallonië moet er zeker bij! Als het dan allemaal mis gaat, weten we in ieder geval wie we de schuld kunnen geven…