Op het JFvD-congres afgelopen zaterdag was Annabel Nanninga één van de sprekers. Tussen de versiergoeroe, discussies over IQ en demografie door gaf zij een redelijke en belangrijke waarschuwing voor de politieke jeugd.
Een verrassend genuanceerd en helder betoog:
"Denk aan de schoolpleinmoeders en de voetbalvaders. Zij zitten niet te wachten op 'academische vergezichten' maar willen gewoon minder belasting en minder immigratie, beter onderwijs en een partij die 'dingen voor elkaar krijgt'."
Ze lijkt daarmee tegen de lijn van FvD-leider Thierry Baudet in te gaan, die juist dergelijke 'academische vergezichten' voortdurend in de schijnwerpers etaleert. Of het vanuit Nanninga ook zo bedoeld is, vraag ik mij af. Volgens mij stoort zij zich niet zozeer aan die 'academische vergezichten' an sich, maar ontbreekt voor haar (en voor de door haar genoemde doelgroep) het praktisch nut ervan.
Laten we de IQ-discussie nou als voorbeeld nemen. Het is ontzettend complexe materie waar voortdurend een genuanceerde houding en uitdrukking een vereiste is. Mocht het nou zo zijn dat er uit onderzoek en discussies het één en ander duidelijk wordt over of er IQ-verschillen zijn en waar die door zijn ontstaan, dan heeft de schoolpleinmoeder nog steeds niets aan die informatie. Zou het echter bepaalde problemen of fenomenen in onze samenleving verklaren waardoor er beleid zou moeten komen, dan is het een ander verhaal! Dan valt namelijk uit te leggen waarom beleid nodig is, wat het gaat oplossen en waar het probleem door is ontstaan.
Dat gebeurt momenteel echter niet met zo'n discussie of een spreker. De inleiding wordt gegeven, er verstrijkt wat tijd en hop! Volgende onderwerp. Niks ontdekt, niks uitgesloten, geen vervolgstap en een bult ophef 'want bij JFvD praten ze over IQ'. Niet alleen electoraal maar ook sociaal heeft dat natuurlijk effect, die lang niet altijd gewenst is. Dat is wat Nanninga probeert duidelijk te maken.
Haar visie is dan ook niet perse tegen de draad van Thierry in, als de mogelijkheid er is om Thierry's 'academische vergezichten' eens flink uit te diepen en te onderbouwen, zodat het praktische nut of noodzaak voor bepaald beleid ook behapbaar kan worden aangeboden. Ik koop ook liever een lamp van iemand die mij in één keer kan laten zien wat ik er aan heb. In plaats van iemand die tientallen keren een lamp heeft laten ontploffen omdat hij het productieproces nog niet op orde heeft, maar nu eindelijk een werkende versie presenteert...denkt 'ie.
Een goede zet van Annabel Nanninga dus! Ze lijkt haar rol als politicus snel eigen te maken.