Vicky Leandros zingt Vicky Leandros
Ze was even helemaal terug in Rotterdam.
De vrouw staat aarzelend met een bosje bloemen voor het podium, waarop de Grieks-Duitse diva zojuist een grote jaren hit uit de jaren zeventig heeft vertolkt. Hoewel de show nog maar net is begonnen, heeft de zangeres al verschillende boeketten in ontvangst genomen. Er zit een enveloppe in de bos gestoken, waarschijnlijk met een wenskaart erin, want de vrouw wil Vicky duidelijk iets persoonlijks vertellen. Heeft ze het envelopje er misschien te diep in gestoken?, lijkt ze zich af te vragen, want nu legt ze hem erbovenop, dan kan de zangeres straks haar boodschap niet missen. Ondertussen begint La Leandros aan haar volgende nummer.
Vicky Leandros. Wie de veertig gepasseerd is, moet haar kennen, de frêle verschijning met de powerstem, die in 1972 met Après toi het Eurovisie Songfestival won en daarmee in één klap wereldberoemd werd. De in 1949, of volgens Leandros zelf in 1952, te Korfu geboren zangeres, groeide op in Hamburg, waar ze naar het gymnasium ging en vastbesloten was zangeres te worden. Haar grootste successen beleefde ze in de jaren zeventig, in de jaren tachtig ebde haar succes nog wat na (in Nederland had ze nog een hitje met het in het Nederlands gezongen Verloren zijn we niet, waarin ze opkomt voor natuur en milieu), en vervolgens maakte ze een soort schijn-comeback, terend op haar oude successen. In 2006 kwam ze als fait divers nog in het nieuws, toen ze in de Griekse havenstad Pireaus was gekozen als raadslid voor de sociaaldemocraten, een functie die ze na 2 jaar neerlegde omdat die niet te combineren was met haar artiestenbestaan. Ze is twee keer getrouwd geweest en heeft drie kinderen.
Bijna was het uitverkocht, dit eenmalige jubileumconcert in het nieuwe Luxor Theater aan de Kop van Zuid in Rotterdam, waarmee ze haar Europese tour afsloot. Ze werd begeleid door het veelkoppige The Capital Dance Orchestra uit Berlijn en haar vaste begeleider op de piano Bo Heart, die soms ook op de achtergrond meezong.
De diva zette een geoliede show neer, waarin ze oud repertoire afwisselde met recenter werk, Frans- en Duitstalige nummers met een Grieks liedje of een Engelse song, een taal die haar toch wat minder ligt. De eerste helft van het concert stond in het teken van haar luisterliedjes, onder andere het in het Duits gezongen Comme je suis, en het door velen, onder wie Frank Sinatra, gecoverde Lamour est bleu, waarmee ze in 1967 vierde werd op het Eurovisie Songfestival en successen oogstte tot in Canada en Japan. Haar vertrouwde stem, zacht en breekbaar dan weer krachtig en hartverscheurend, leek bij elk nummer sterker en soepeler te worden.
De tweede helft had een wat hoger schlager-gehalte, met het loepzuiver gezongen Theo, wir fahren nach Lodz als hoogtepunt. Het publiek, dat voornamelijk uit vijftigers en zestigers bestond, met een kleine, niet nadrukkelijk aanwezige gay fan base, klapte en zong uitbundig mee. Het is dan ook heerlijke, nostalgische muziek, voor wie ermee is opgegroeid, of voor mensen die een vader hebben gehad die nooit geïnteresseerd was in muziek en zelden zijn emoties liet zien, maar bij Ich liebe das Leben toch een traantje wegpinkte en de naam van de vertolkster zonder hapering kon noemen.
Het hoogtepunt van de avond was misschien het moment waarop de zangeres van het podium klom en zich midden tussen haar publiek begaf. Maar vreemd genoeg blijft Vicky toch een afstandelijke ster. Van de vrouw achter de diva krijgen we maar geen idee. Haar anekdotes tussen de liedjes door zijn wat vlakjes, zonder pointe en bij de ingewijde fan al jaren bekend. Zo vertelt ze telkens weer dat ze eens, begin jaren zeventig, tijdens een live uitgezonden televisieshow van de BBC zó had moeten lachen om het optreden van twee komieken, dat ze was vergeten welk nummer ze na die act moest zingen, en de dirigent haar de titel van haar te zingen nummer moest toefluisteren. Dezelfde anekdote vertelde ze in 2006 in een interview met De Telegraaf. Is dit tegengif voor het wijdverspreide gerucht dat ze een perfectionistische kouwe kikker kan zijn?
Met een traan nam de zangeres afscheid van het Nederlandse publiek, waar ze zoveel van zei te houden. Toch vermoed je dat ze de avond daarvoor in Oostende haar Belgische publiek hetzelfde had toevertrouwd. Het meest ontroerende van het concert was misschien toch het publiek.
De wat statige show (Vicky is geen danseres) hobbelde van het ene hoogtepunt uit de oude doos naar het andere, linea recta naar de toegiften. Want dat die er kwamen, stond vast. Ze had Ich habe die Liebe gesehn immers nog steeds niet gezongen. En dat was dan ook een wonderschone toegift, zonder begeleiding en deels in het Grieks.
Met haar ijzersterke klassiekers kan Vicky Leandros tot aan haar afscheidstournee, ergens in 2023, nog op dezelfde manier doorgaan, met hooguit iets gewijzigde arrangementen. Maar dan wordt het misschien tijd om te zeggen: 'Vicky, af!', een opmerking die ik in de pauze opving van een vileine fan. Maar het gros van Vickys fans is te lief voor dit soort bijgedachten, en degene die er maar geen genoeg van kan krijgen of die van het jubileumconcert wil nagenieten, verwijs ik naar Youtube, waar haar optreden op de 50-plusbeurs in september 2012 volledig is geregistreerd. Zie alhier:
