Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) schoffelt de ambitie van diverse politieke partijen om in tien jaar tijd zo'n 1 miljoen woningen te gaan bouwen, finaal onderuit. De bouwsector draait al op zijn volledige capaciteit en op korte termijn is daar weinig aan te veranderen. Het enige alternatief: quasi -ommunistische eenheidsworstbouw. Jottem!
Bijna alle politieke partijen wilden op de een of andere manier het woningtekort aanpakken. De één wilde honderdduizend huizen per jaar bij gaan bouwen en de ander pleitte zelfs voor een compleet nieuwe stad. Maar al die ideeën zijn volgens het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) compleet onrealistisch, zo
meldt de NOS:
"De bouwsector zit op de top van zijn kunnen, draait volop, en toch is er de wens om nog sneller te bouwen. Daar zitten grenzen aan", zegt onderzoeker Frans Schilder van het PBL.
Nou, flink balen dus! Maar dan zit Nederland dus de komende jaren nog steeds met een flink probleem. 'Gelukkig' heeft het PBL een mogelijke oplossing! Eentje die zo uit een beleidsplan van een communistische staat lijkt te komen: 'fabriekswoningen'. In de praktijk zal dat neerkomen op een grote reeks kleine huisjes: een soort Vinex-wijk 2.0.
Opvallend is wel dat ditzelfde PBL wijst op een groot obstakel voor het oplossen van het woningtekort: de overheid zelf. Die legt namelijk allerlei eisen op aan woningen, waardoor gemeenten langer bezig zijn met de goedkeuring van bouwplannen. Minder eisen en meer capaciteit bij de gemeente zou een deel van de oplossing kunnen zijn. Alleen zit de kans er dan dus wel dik in dat er enorm veel 'prefab'-woningen worden gebouwd. Hetzelfde bouwplan voor steeds hetzelfde huis (met minimale aanpassingen) is natuurlijk makkelijk goed te keuren. En dat zal Nederland het uiterlijk geven van een communistische, Oost-Europese staat ergens in de jaren '70. Overal dezelfde dodelijk saaie flats. Allemaal gelijk, allemaal lelijk, allemaal even mistroostig.
En vergeet niet: al die nieuwe woningen moeten ook ergens gebouwd worden. Langzaam maar zeker stevenen we dus af op een mogelijke situatie waarin buitenwijken van steden en landbouwgrond wordt opgeofferd voor gemakzuchtige architecturale eenheidsworst. Alsof iedere gemeente een stukje Almere door de strot krijgt geduwd.