Vermeend en Van der Ploeg lusten geen Zwitserse chocolade meer

Rick van der Ploeg schreef in DFT een voor een topeconoom niet erg intelligent stuk over immigratie, maar misschien kwam dat door zijn co-auteur Willem Vermeend. In ieder geval, dat stuk levert inspiratie genoeg om nog eens wat over immigratie op te merken. Zoals ik eerder schreef, namen zij in hun lofzang op open grenzen een belangrijk effect van migratie niet mee, namelijk de verdringingsverschijnselen op de arbeidsmarkt. Autochtone werknemers krijgen door de toegenomen concurrentie van immigranten te maken met een hogere kans op werkloosheid en/of lagere lonen. Dat er in een immigratieland als Zwitserland een vraag komt naar immigratiequota is daarom ook helemaal niet zo verwonderlijk. Het PvdA-duo doet net alsof dat voor de eerste keer is, maar het is van alle tijden, en met goede redenen.

Kijk, bijvoorbeeld, eens naar de VS, het immigratieland bij uitstek. Tot ver in de negentiende eeuw kon iedereen die dat wilde naar de VS verhuizen. Het land was leeg en het was wel handig als er wat meer blanken kwamen om de autochtone roodhuiden een kopje kleiner te maken. Maar begin 20^e eeuw was het uit met de pret, de indianen zaten in reservaten en de Amerikanen vonden hun land inmiddels vol genoeg. Vanaf 1917 kwam je de VS alleen nog maar in als je voor een talentoets slaagde en vanaf 1924 werden er immigratiequote ingevoerd die in de loop der tijd steeds strenger werden. De VS wilde niet langer het afvoerputje zijn voor de armoede in de Oude Wereld. Dat betekende natuurlijk niet dat de VS niemand meer toeliet. De VS heeft al jaren een selectief toelatingsbeleid waarbij er een voorkeur is voor jonge, hoog opgeleide mensen. Het zal in Zwitserland niet anders zijn.

Vrij verkeer van werknemers is iets anders als handel of directe buitenlandse investeringen, maar VdP&V gooien dat voor het gemak op één hoop.  Zo schrijven ze “Daarnaast hebben veel Europese bedrijven ( ) vestigingen in EU-landen geopend ( ) Deze ontwikkeling is sterk bevorderd door de politiek van open grenzen.”  Ze bedoelen met ‘de politiek van open grenzen’ het vrije verkeer van personen, goederen, kapitaal en diensten. Het lijkt mij dat geen enkel land, met of zonder een politiek van open grenzen, tegen handel of directe buitenlandse investeringen is. Met die buitenlandse investeringen is binnen de EU juist iets raars aan de hand. Om buitenlandse bedrijven binnen hun eigen grenzen te krijgen, concurreren de EU-landen elkaar de tent uit door de tarieven van de vennootschapsbelasting (VpB) tot een dumpniveau te reduceren. Het blijkt binnen de EU niet mogelijk onderling VpB-tarieven af te spreken. Leve de EU dus, die toelaat dat onze overheidssector zichzelf in de uitverkoop doet. Voor sommige lezers en schrijvers van de DDS misschien dan toch iets positiefs dankzij de EU (maar niet voor mij).

En dan de handel. Zou er geen of veel minder handel zijn zonder de politiek van open grenzen in de EU? Nauwelijks voorstelbaar: handel is van alle tijden. Natuurlijk zijn er allerlei krachten die pleiten voor protectionisme, maar dat je de EU nodig zou hebben om dat tegen te gaan, is bij voorbaat niet waar. De torenhoge landbouwsubsidies die de EU decennia lang gegeven heeft aan, met name rijke Franse boeren, zorgde er grotendeels voor dat de boeren uit ontwikkelingslanden slecht konden concurreren met de gesubsidieerde Europese herenboeren. Hoe dan ook, handel lijkt niet zo heel veel te maken hebben met het al dan niet bestaan van open grenzen voor personen. Het is daarom vergezocht van VdP&V om instemmend Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing te citeren over hoe de Zwitsers later over hun referendum zullen denken: “De spijt komt later, zittend bovenop een enorme berg onverkoopbare chocolade.” VdP&V krijgen kennelijk dankzij de Zwitserse immigratiequota geen milka-chocolade meer door hun keel en ze denken dat dit ook voor anderen geldt. Nou voor mij geldt dat niet, laat maar komen die chocola; ik kan alleen geen chocola maken van hun stukje.