Opgeven in Afghanistan zou rampzalig zijn

Het zal de komende dagen weer veel over Afghanistan gaan. Het kabinet wil een kleine trainingsmissie naar Kunduz sturen, en de critici weten nu al dat het hier om een kansloze, dus zinloze missie gaat, die alleen maar op touw wordt gezet om de Amerikanen te plezieren. Dat 'alleen maar' geeft al aan dat er iets aan dit bezwaar schort, want er is niks op tegen, en misschien wel heel veel voor, om de belangrijkste NAVO-bondgenoot in deze kwestie te steunen. Als dat met zo'n kleine missie kan naar een betrekkelijk gevaarloos gebied (Uruzgan was veel riskanter), zouden de critici eigenlijk heel tevreden kunnen zijn. Maar zoals altijd moet Nederland voorop lopen, eerst als (overmoedige) 'lead nation' in Uruzgan, nu door als eerste NAVO-land in de terugtocht voorop te gaan. Dat laatste is strategisch onbegrijpelijk. De aftocht van Dutchbat uit Srebrenica was onvrijwillig en kwam door gebrek aan bondgenootschappelijke steun, maar maakte ook de weg vrij voor het gewapende NAVO-ingrijpen waar politiek Den Haag altijd voor was. Vooropgaan met weglopen uit Afghanistan geeft het slechte voorbeeld aan alle bondgenoten, en leidt uiteindelijk tot de hele westerse aftocht uit dit deel van de wereld en tot de terugkeer (en dus de overwinning) van de Taliban in Kabul.

Daarom is het nuttig om even stil te staan bij dat nederlagenscenario, want dat is de uiterste consequentie als alle westerse landen redeneren volgens de logica die nu in Den Haag als 'kritisch' opgeld doet. Zo'n nederlaag gaat verder dan het opgeven van het 'corrupte regiem' van Karzai, want dat dit corrupt is bestrijdt niemand en kan ook moeilijk anders in een land waar elk gezag ontbreekt en het 'kopen' van de diverse warlords de enige manier is om coalities tegen de vijand op te bouwen. Het gaat hier dus niet om Afghaanse mensenrechten, Afghaanse democratie, Afghaanse vrouwen naar school brengen en meer van dat 'softs' waar ze in Den Haag zo vreselijk mee begaan kunnen zijn (en het vanwege diezelfde softheid ook weer even makkelijk laten vallen), maar om iets veel groters.

Een terugkeer van de Taliban in Kabul zou niet alleen alle inspanningen van de afgelopen negen jaar ongedaan maken, maar ook een geweldige bemoediging zijn voor alle vijanden van het Westen in de hele wereld. Dit gaat verder dan de roemloze aftocht van de Amerikanen uit Saigon in 1975. Dat gebeurde nog tegen een taaie tegenstander die respect afdwong. De Vietnamese communisten voerden al sinds dertig jaar oorlog, kregen steun uit Moskou en Peking, en bouwden in de jungle hun eigen bestuursapparaaat en onderwijsvoorzieningen op. Dat was een grote prestatie die - hoe afschuwelijk ook - heel wat constructiever was dan het plaatsen van bermbommen wat de talibs doen. Omdat de Vietnamese communisten hele territoria effectief en met harde hand wisten te besturen, was het ook mogelijk met hen te onderhandelen en viel er geen machtsvacuüm nadat de Amerikanen waren vertrokken. Dat zal in Afghanistan anders zijn. De Taliban hebben bewezen niet tot echt bestuur in staat te zijn: hun terugkeer in Kabul betekent nog meer chaos, anarchie, moord en doodslag, en vooral ook meer Afghaanse vluchtelingen die in het Westen (ook Nederland) om onderdak zullen smeken. Al-Qaida en allerlei moslimmilitanten zullen dit, na eerder de goddeloze Sovjet-Unie tot de ondergang te hebben gedwongen, als een overwinning op het (slappe en decadente) Westen als geheel zien, en daar hebben ze vanuit hun standpunt bezien nog gelijk in ook.

Dat maakt de nederlaag in Afghanistan vele malen erger dan die in Vietnam, die vooral een Amerikaanse nederlaag was. Nu gaat het om het Westen en zijn manier van leven als geheel, tegen een vijand die eigenlijk niet meer dan een zootje ongeregeld is en zich in grotten en achter boerka's verschuilt. Dat leidt binnen het Westen tot veel onderlinge verwijten, waarbij Amerika zich door de Europeanen in de steek gelaten zal voelen, en de Europeanen elkaar onderling zullen afvallen, een debat dat ook binnen de landen zelf - zie Nederland, waar al een regering over Afghanistan is gevallen - tot bittere verdeeldheid zal leiden. Bin Laden kan geen groter genoegen worden gedaan als na de Twin Towers en het Pentagon ook nog de hele NAVO-structuur instort. Bedenk hoe dat aankomt bij de westerse bondgenoten, niet alleen bij de dictatoriale leiders van landen als Egypte of Saoedi-Arabië die hier niet populair zijn (maar strategisch wel belangrijk), maar ook bij Israël, dat dan pas echt op zichzelf is aangewezen tegenover landen als Iran en Syrië die zich dan weer bemoedigd mogen voelen. En ook Rusland en China zullen hun conclusies trekken over een Westen dat blijkbaar niet de wil heeft om tegenover de Taliban (ik herhaal: de TALIBAN, die niet eens kunnen lezen en schrijven) overeind te blijven. Geeft ook een veilig gevoel aan de Baltische staten, Georgië, Taiwan en Zuid-Korea, die allemaal direct of indirect zijn aangewezen op een krachtige houding van het Westen.

Wie dit allemaal overdreven vindt, moet nog maar eens terugdenken aan de tweede helft van de jaren zeventig, toen Amerika uit Vietnam vertrokken was, de regering-Carter een hulpeloze indruk maakte tegenover de Sovjet-Unie die gewoon doorging met bewapenen en intimideren, en uiteindelijk ook de sjah van Perzië in het nauw kwam en voor het Khomeini-bewind moest plaatsmaken. Natuurlijk, in de jaren tachtig volgde de achteraf bejubele Reagan-omslag, maar het Westen won de Koude Oorlog toch vooral omdat het Sovjetcommunisme aan de eigen moedeloosheid ten onder ging en met Iran en Pakistan en de wereldwijde moslimhysterie zitten we nog steeds. Het zal toch niet echt de bedoeling zijn om van Venlo een frontlijnstad te maken tegen de islamisering? Kom op, dames en heren onder de Haagse kaasstolp, houd de ruggen recht tegenover het eigen watjesvolk en veel succes op politiemissie in Kunduz.