Van Aartsen: Ik ben het echte slachtoffer

Eerder vandaag schreef ik al een stuk over een interview van de NRC met Van Aartsen. Zoals ik toen al duidelijk maakte werkte die krant duidelijk samen met de Haagse burgemeester om Wilders een hak te zetten (en zijn eigen imago enigszins op te poetsen).

Helaas is de NRC niet de enige krant die een interview met hem heeft gepubliceerd, dat geldt ook voor het AD. Het goede nieuws? De journalist van het Algemeen Dagblad is duidelijk kritischer dan zijn NRC-collega. Het slechte nieuws? Van Aartsen beschouwt zichzelf als het ware slachtoffer van de problemen in de Schilderswijk. 

Ah ja, natuurlijk! Een hetze tegen de arme burgemeester! En al die kritiek was ook nog eens onterecht! Nou ja, deels dan! Het was niet waar! Er klopte niets van! Hij vindt het helemaal niet goed dat mensen antisemitische leuzen scanderen! Hij vindt slechts dat er 'geen grenzen' zijn overschreden, en dat is iets heel anders!

Let wel, bedreigde journalisten - die moesten rennen voor hun leven - zijn dus niet het slachtoffer, en nee, ook joden niet die 70 jaar na de Tweede Wereldoorlog weer leuzen als "dood aan de joden" moeten aanhoren, maar meneer de burgemeester zelf. Ja, ja, de man die heerlijk op zijn gemakje leeft, nergens last van heeft, van een lekkere vakantie geniet (oh nee, sorry, dat is niet waar; het werd, klaagt hij, als snel een "werkvakantie") terwijl zijn stad in brand staat is hart-stik-ke zielig. De rest moet niet zo zeuren.

Van Aartsen symboliseert alles wat er mis is met de huidige generatie bestuurders en politici. De man is totaal de weg kwijt, weet niet wat er in het land (of in zijn stad) speelt, en begrijpt er niets van dat hij zowaar bekritiseerd wordt omdat hij er een totale puinhoop van maakt. En als je hem dan bekritiseert verandert hij zichzelf in het grote slachtoffer, waarna hij te pas en te onpas klaagt dat hij niet eerlijk behandeld wordt.

Deze man moet worden gedwongen om een stap terug te doen. Laat hem de rest van zijn leven maar van een vakantie genieten; en dan niet een 'werkvakantie,' maar een echte, waarbij hij zich nooit hoeft te ergeren aan het commentaar van anderen.