Twijfelzaaiers schieten elk klimaatrapport aan flarden

Onder de titel, 'De twijfelzaaiers schieten elk rapport aan flarden", en sub-titel, 'Dit weekeinde verschijnt het eindrapport van het klimaatpanel van de Verenigde Naties. Sceptici zitten klaar om het keihard aan te vallen', schenkt Paul Luttikhuis aandacht aan de publicatie van de synthese van drie dikke klimaatrapporten, die het afgelopen jaar zijn verschenen. Hierin ontpopt hij zich als een waarachtig apostel van het broeikasevangelie.

Hij schetst een manichëisch beeld van de klimaatdiscussie, met aan de ene kant de protagonisten van AGW ('Anthropogenic Global Warming'), de klimaatgenieën van het VN–klimaatpanel (IPCC), stuk voor stuk dóór en dóór integere redders van de planeet, en aan de andere kant de duistere, destructieve door de fossiele brandstoffenindustrie betaalde en door Amerikaanse pro–marktdenktanks aangestuurde charlatans, ook wel aangeduid als klimaatsceptici. In navolging van Oreskes en Conway, in hun lasterlijke boek 'The Merchants of Doubt', wordt de beschuldigende vinger ook nu weer gericht op het door Exxon gesponsorde 'American Enterprise Institute', dat 7 (!) jaar geleden geld zou hebben uitgeloofd aan wetenschappers die artikelen zouden publiceren, waarin de conclusies van het IPCC in twijfel zouden worden getrokken. Foei! Maar dit verzinkt natuurlijk in het niet tegenover de honderden miljoenen die inmiddels aan officiële klimaatpropaganda zijn uitgegeven.

Opnieuw valt op dat Luttikhuis niet of nauwelijks ingaat op de inhoudelijke bezwaren van de klimaatsceptici tegen AGW, maar via een omweg probeert hen te discrediteren. Zij zouden in het klimaatbeleid een aanval op de vrije markt zien. Tja, dat is het natuurlijk ook wel. Zij zien het perspectief van een ecologische heilstaat niet zitten. Maar klimaatscepcis is niet alleen aan rechtse mensen voorbehouden. In Nederland zijn er ook veel linkse mensen die antagonisten van AGW zijn, zoals Bas van Geel, Henk Tennekes, (wijlen) Arend–Jan Voortman en Frans Sluijter. En zij zijn dat omdat de wetenschappelijke basis van AGW niet deugt.

En hoe zit het met het geld dat zij ontvangen voor hun activiteiten van de fossiele brandstoffenindustrie of Amerikaanse pro–markt denktanks? Dat zijn lasterpraatjes. De meesten van hen, zeker in Nederland, zijn vrijwilligers. Alleen Climate Dialogue ontvangt geld. Maar zoals de naam al aangeeft, wil Climate Dialogue de discussie bevorderen tussen protagonisten en antagonisten van AGW. Daarvoor heeft het een subsidie gekregen van het ministerie van I&M. De beslissing daartoe werd bijna kamerbreed gesteund! Hoe zo financiering door Amerikaans pro–marktdenktanks?

In navolging van Oreskes en Conway stelt Paul Luttikhuis dat het de klimaatsceptici zelden om waarheidsvinding gaat. Waar haalt hij het vandaan? Zwartmaken van de opponent is kennelijk de laatste reddingsboei wanneer men het debat niet op grond van inhoudelijke argumenten kan winnen.

Paul Luttikhuis haalt Leon de Winter aan:

Die gedachte [aantasting van de vrije markt] is voor de aanhangers van de vrije markt onaanvaardbaar. Schrijver Leon de Winter verwoordt het zo, op de website De Dagelijkse Standaard, dat een stem geeft aan Nederlandse sceptici: “Wat het socialisme niet via de stembus is gelukt – de afbraak van de vrije markt – probeert links nu via klimaatpolitiek tot stand te brengen. Het argument daarbij is: we moeten de aarde redden, want de aarde, en dus ook het leven op aarde, wordt bedreigd door een ongelimiteerde uitstoot van CO2, dus moeten we die uitstoot reguleren en beperken en dat moet via het reguleren van economische processen. Via klimaatpolitiek moet alsnog de socialistische heilstaat worden gesticht.

Ook verwijst Paul Luttikhuis naar het boek, 'De twijfelbrigade', van Jan Paul van Soest,

In dit boek, dat dit voorjaar verscheen, beschrijft Jan Paul van Soest de verschillende strategieën die deze organisaties gebruiken: selectief winkelen in de bestaande feiten, het blijven herhalen van inmiddels weerlegde argumenten, het verdraaien van een hypothese en die vervolgens onderuithalen.

Dat zijn fantasieverhalen.

Vervolgens verwijst Paul Luttikhuis naar 'Climategate':

Daarnaast wordt er ook vaak hard op de man gespeeld. Het meest beruchte voorbeeld daarvan is een affaire die de wereld is ingegaan als Climategate (in Nederland inmiddels ook de naam van een sceptisch blog). In 2009, goed getimed vlak voor de grote klimaattop in Kopenhagen, werd de server van een belangrijk Brits klimaatinstituut gehackt. Tienduizenden e-mails van klimaatwetenschappers werden gestolen en via internet verspreid. Door ze zonder enige context en uit hun verband gerukt te citeren ontstond het beeld van een groep de wetenschappers met een tunnelvisie, die leden aan groepsdwang, zich schuldig maakten aan vriendjespolitiek en onwelgevallige data probeerden te verdoezelen.

De gewraakte wetenschappers moesten zichzelf verantwoorden tegenover wetenschappelijke commissies en in politieke hoorzittingen. Uiteindelijk werden ze allemaal vrijgepleit.

Dat is flauwekul. Die onderzoeken zijn scherp bekritiseerd door onafhankelijke buitenstaanders als zijnde witwasexercities Bovendien heeft de hoofdrolspeler in het Climategate–schandaal, Phil Jones, voor een parlementaire commissie verklaard dat hij 'awful e-mails' had geschreven. (7.30)

Maar het heeft de klimaatwetenschappers huiverig gemaakt om met de sceptici in debat te gaan.

Dat is onzin. Pogingen van klimaatsceptici om een normaal wetenschappelijk debat aan te gaan met AGWers werden altijd effectief getraineerd – lang voor Climategate – , onder meer op grond van het argument: 'The science is settled. All scientists agree.'

Maar het succes van de sceptici is niet alleen het resultaat van hun uitgekiende strategie.

Ik zou niet weten wat die 'uitgekiende strategie' is, anders dan erop te wijzen dat de feiten/waarnemingen/metingen een weerlegging vormen van AGW. Daarenboven heeft Moeder Natuur de kant van de sceptici gekozen. Die verschrikkelijke opwarming van de aarde is nu al zo'n 18 jaar geleden gestopt.

Lees verder hier.

Kortom, weer een hoop stemmingmakerij tegen de klimaatsceptici en weinig inhoudelijke argumenten in NRC/HB. Wanneer worden de feiten weer eens gecontroleerd en wordt er weer eens gewoon hoor en wederhoor toegepast in deze zelfverklaarde slijpsteen van de geest?

Men mag toch aannemen dat NRC/HB nog steeds flink wat lezers heeft die gewend zijn voor zichzelf te denken en die dus twijfels hebben over dat klimaatgedoe en zich niet laten meeslepen door de klimaathysterie. Het kan toch nooit de bedoeling zijn dat NRC/HB willens en wetens met dit soort tendentieuze artikelen dit deel van de lezers schoffeert, toch!?

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.