Twijfels over het IMF

In Groot-Brittannië is een relletje ontstaan over de bijdrage van 10 miljard die de minister van Financiën het IMF heeft toegezegd.  Een aantal Tory-MP's is hierover zeer verontwaardigd, speciaal omdat de regering er op aanstuurt dat het parlement er niet over hoeft te stemmen. Eerder al had de minister de discretionaire bevoegdheid gekregen dit bedrag aan het IMF over te maken indien daarom werd gevraagd.

Ook Labour maakt hierover lawaai, maar dat valt onder de politieke folklore van het oppositievoeren. In zekere zin is de reactie van de Tory-MP's dat trouwens ook, al was het maar om de door hen zeer gevreesde opkomst van het eurosceptische UKIP in de UK wat wind uit de zeilen te nemen. UKIP wordt thans gepeild als de 3e partij van de UK, vóór de meeregerende LibDems.

Waarom komt Chancellor Osborne juist op dit moment met zijn toezegging aan het IMF? Hier wordt het pas echt interessant, want het IMF is een campagne gestart om haar fondsen te vergroten, en gaat dus met de pet rond. Gisteren verkondigde IMF-baas Lagarde trots dat er 430 miljard aan toezeggingen was verkregen. In dat licht bezien, en de wetenschap dat de UK formeel 4,5% van de financiering van het IMF doet, is duidelijk dat die 10 miljard wenig meer is dan een doekje voor het bloeden, een opgepoetste concretisering van een eerder gedane toezegging.

Zo heeft de USA botweg geweigerd een extra bijdrage te doen, evenals Canada. Deze landen voelen er niets voor ook nog via het IMF bij te dragen aan het zoveelste reddingsplan voor de euro. En al is dat formeel niet de basis van het IMF-verzoek, iedereen weet dat dat is waarvoor het IMF de verkregen gelden zal inzetten.

430 miljard klinkt als een succesvolle bedelactie, maar dat is het niet. Het doel was 1000, en het moet worden betwijfeld of dat bedrag gehaald gaat worden. Van China verwacht men dat de eerdere weigering zal worden herzien, en het land alsnog zal bijdragen, al was het maar om in Azië niet al te negatief af te steken bij de 50 miljard die Japan toezei, maar geen van de andere BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China, South-Afrika, de belangrijkste opkomende economieën van dit moment) staat te trappelen om te mogen helpen. Hoe groot ook de angst is voor de gevolgen van een ineenstorting van de euro - men is er in die landen van overtuigd dat deze eigenlijk niet meer zal kunnen worden voorkomen.

Lees je niets over in de Nederlandse (en meeste Europese) MSM, natuurlijk.

Deze ontwikkelingen zetten de schijnwerpers op een vraag die te weinig gesteld wordt: wat kan het IMF eigenlijk precies doen? Het ontluisterende antwoord is: te weinig. De rol van het IMF, dat jarenlang de strenge schoolmeesteres was voor zich ontwikkelende landen die hun hand overspeelden, krimpt. Hoezeer 430 miljard ook een enorm bedrag is, het valt in het niet bij de vloedgolven gecreëerd geld die de Amerikaanse FED en de ECB er op dit moment tegenaan gooien. Dat gaat met triljarden tegelijk, en het einde daarvan is nog niet in zicht.

De deelname van het IMF aan reddingsoperaties verwordt daarmee tot een soort ornament, waarvan men verwacht dat het er bij hoort. Een soort stempel van goedkeurende degelijkheid van de operatie in kwestie. Wat niet wegneemt, dat de expertise van het IMF weinig toevoegt aan deze operaties, omdat niemand daadwerkelijk ervaring heeft met de acties die thans worden ondernomen. God zegene de greep, en dat hij ons allen bewaren zal, omschrijft het nog het best. En wellicht ten overvloede, lees voor God in dit verband: geld - zei het euro dan wel dollar.

Eerder deze week sprak Christine Lagarde namens het IMF voor het eerst de vrees uit, dat de eurozone wellicht in stukken zou kunnen breken. Dat is geen doorbrekend inzicht - het is minstens een jaar te laat. Daardoor wordt het buiten de traditionele ontwikkelde economieën eerder gezien als een bevestiging dat het IMF te eurocentrisch denkt, dan dat zij de vinger aan de pols heeft. Dat de Europese MSM hier onevenredig veel aandacht aan gaven was een ander significant signaal.

Zowel de USA als de EU lijken meer vertrouwen te hebben in het openzetten van de geldkraan als remedie voor alle problemen. Dat dat op een drama moet uitlopen lijkt hen nu nog niet te deren. Dat is een zorg voor volgend jaar. In deze optiek is het IMF een zorg van vorig jaar. Dat de MSM dit moeilijk kunnen bevatten is niet zo heel vreemd. De snelheid wordt nog steeds opgevoerd, al weet niemand precies waar voor ons de hobbels liggen die een crash tot gevolg zullen hebben. DE crash, moet ik eigenijk zeggen.

Historische parallellen staan me erg tegen, maar dat we economisch in een soortgelijke tijd als de Weimar-republiek zitten valt niet te ontkennen.