Tim Ball over agitprop en machinaties in de klimatologie

Tim Ball is een ervaren klimatoloog en klimaatscepticus van het eerste uur, die nog heeft samengewerkt met Hubert Lamb, de oprichter van de 'Climatic Research Unit' (CRU) van de Universiteit van East Anglia – het instituut van waaruit de beruchte e–mails van Climategate in de openbaarheid zijn gekomen.

Hij werd onlangs gedurende een uur (!) op de Canadese radio geïnterviewd door Denis Rancourt. Het werd een fascinerend en glashelder college over de geschiedenis van de klimatologie en de manipulatie en machinaties, waaraan een kleine groep toonaangevende wetenschappers (ook wel het 'Team' genoemd), die een gezaghebbende positie bekleedt in het VN-klimaatpanel (IPCC), zich heeft schuldig gemaakt.

Op briljante wijze weet Ball de grote lijnen en de details in een coherent verhaal te presenteren. Ball praat als een gieter en met een aanstekelijk enthousiasme over de (integriteit van de) wetenschap. De interviewer laat hem (meestal) uitpraten! Geweldig!

Waarom die preoccupatie met CO2? CO2 vertegenwoordigt slechts 4% van de broeikasgassen. Ball vergelijkt het met een medische controle, die om kosten te besparen zich beperkt tot het onderzoek van een vlekje op de arm van de patiënt. De diagnose is dan dat de persoon in kwestie klein en getint is en extra gevoelig voor kanker.

Ball gaat uitvoerig in op de mogelijkheden, voetangels en klemmen van de reconstructie van temperaturen uit het verleden, in het bijzonder die op basis van boomringdata (proxies). Hij geeft een helder overzicht van wat er mis is met de 'hockey stick'- temperatuurreconstructie over de laatste 1000 jaar van Mann et al en hoe zij probeerden de Middeleeuwse Warmte Periode weg te moffelen door cherry–picking van data, omdat deze niet pasten in hun AGW–hypothese (AGW = Anthropogenic Global Warming). Peer review werd als een cordon sanitaire gebruikt om klimaatsceptici buiten de deur te houden.

De situatie is overigens nog steeds niet fundamenteel verbeterd. Zo werd een recent Nederlands voorstel van officiële zijde om in het komende IPCC–rapport een hoofdstukje te wijden aan de opvattingen van de klimaatsceptici afgewimpeld op grond van het argument dat daarover niets in de peer-reviewed literatuur was te vinden.

Redacteuren van wetenschappelijke bladen moesten het veld ruimen als gevolg van machinaties van het 'Team'. Dit overkwam Chris de Freitas en later Hans von Storch. Ook de hoofdredacteur van 'Energy & Environment', Sonja Boehmer Christiansen, werd onder druk gezet. Phil Jones, directeur van de CRU, benaderde achter haar rug om haar uitgever om publicatie van de kritiek van McIntyre en McKitrick op de hockey-stick te blokkeren. Maar haar uitgever gaf geen krimp. Sonja zit er nog steeds en gaat door met haar goede werken. Voor volgend jaar staat weer een speciaal nummer op het programma, waarin een keur van klimaatsceptici op de tekortkomingen van de AGW–hypothese zullen wijzen. Arthur Rörsch is gastredacteur van dat nummer.

Ball vermoedt dat Climategate door een lek was veroorzaakt en geen 'hack'. Hij denkt dat het een klokkenluider is geweest en legt uit waarom.

Ball verhaalt over uiterst consciëntieuze klimaatsceptici, Sallie Baliunas en Willy Soon, die vanwege hun kritische houding een hoop ellende over zich heen hebben gekregen. Hierbij speelde John Holdren, de huidige wetenschapstsaar van Obama, die er heel extreme en enge misantropische ideeën op na houdt ('Forced abortions and mass sterilization needed to save the planet'), een uiterst bedenkelijke rol.

Ook werd aandacht geschonken aan het proces dat Michael Mann tegen Tim Ball had aangespannen. Dat betrof een als een sarcastisch grapje ('flippant comment') bedoelde opmerking van Ball dat Mann, die destijds was verbonden aan de 'Penn State University' eigenlijk in een instelling van nagenoeg dezelfde naam 'State Pen(n)(itentiary)' – een gevangenis –  thuishoorde. Maar Mann kon deze humor niet waarderen. Hij begon een rechtszaak tegen Ball in Canada, waar de wet wat strenger is in dit soort gevallen dan in de VS. In de VS zou hij geen enkele kans op succes hebben gehad. De details van deze zaak zijn te vinden in een 'posting' van Paul Driessen (een Amerikaan van Nederlandse afkomst). Bij mijn weten komen dit soort bizarre incidenten in geen enkele wetenschappelijke discipline voor – alleen maar in de klimatologie.

Ten slotte: Ball heeft besloten niet voor 'ecobullying' te wijken. Dat is een 'slippery slope to totalitarianism'. Aldus Ball.

Een interview van een uur is natuurlijk lang. Maar voor degenen die door de bomen het bos niet meer kunnen zien in de klimaatdiscussie en daarin tóch zijn geïnteresseerd, is het verplichte kost. 

Zie en beluister hier.

 

Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie