Symptoombestrijding! Wijkteams maken zorgkosten juist duurder

In 2015 kwam de overheid met het idee van de Participatiemaatschappij, het idee was dat mensen maar eens wat meer zelf moesten gaan doen en niet voor iedere poep en scheet bij een professionele hulpverlener aankloppen. 'Meer gebruik maken van het eigen netwerk' was het idee.

Ze waren alleen even vergeten dat verzekeraars en andere instellingen die geld verdienen met zorg, niet stil hebben gezeten. Zij sloten zich aan bij wijkteams met de intentie om sneller zorg te kunnen bieden aan wie dat nodig heeft. Niet zo'n gekke gedachte, maar wijkteams trokken daardoor sneller de conclusie dat iemand doorverwezen kon of moest worden.

Dit is een scherp contrast met kleinere gemeentes zonder wijkteams en met alleen een WMO-loket. Daar zit doorgaans een ambtenaar met als takenpakket 'Nee' zeggen, want 'te duur', 'hebben we niet', 'dan moet je naar [grote stad]' en daalden de uitgaven met gemiddeld 14 procent. Hoewel de overheid dus wilde dat wijkteams dit óók gingen doen, beschikken zij over de kennis, goede wil en een faciliterend netwerk die in de hulp kan voorzien waar om wordt gevraagd. Een ambtenaar kan onmogelijk over die kennis beschikken, waardoor z'n netwerk (als hij dat al heeft) nooit in volle potentie wordt benut.

De conclusie hoort echter niet te zijn dat wijkteams niet functioneren. Zij zien sneller problemen bij hulpbehoevenden en doen hun best deze mensen te ondersteunen. Zij falen echter, vanuit de optiek van de overheid, in de doelstellingen die de overheid voor ogen had. De overheid zou het beste de kosten weten te drukken door alle zorgaanvragen en -consulten via het WMO-loket te laten verlopen en gewoon keihard 'nee' te blijven zeggen, tenzij het écht niet anders kan natuurlijk.