Sylvana is trots als een pauw, want: genomineerd voor de meest racistische prijs van Nederland

Sylvana Simons is blij. Heel erg blij. Waarom? Heel simpel: mevrouw is namelijk genomineerd voor een award, of in goed Nederlands: een prijs.

Welke prijs dan? De prijs voor 'Mensenrechten en Politiek' in de Black Achievement Month. Jawel, je leest het goed: bij een wedstrijd die zwarte Nederlanders probeert te eren die iets bijzonders gedaan hebben. Of zoals één van de initiatiefnemers het zelf op de website van dit gedoe beschrijft:

Inderdaad: het gaat hier specifiek om het talent van "Zwart Nederland". Blanken, Aziaten, latino's en andere niet-zwarten die iets moois voor elkaar hebben gekregen dit jaar, kunnen dus niet meedingen naar de prijzen. En dat is precies de definitie van racisme: onderscheid maken, puur op hoe iemand eruit ziet. Eigenlijk is het dus gewoon een stevig racistisch feestje, al zouden ze het zelf waarschijnlijk wel ombuigen tot 'positief racisme' ofzo.

Hypocriet is het natuurlijk ook: stel je toch eens voor dat we een "White Achievement Month" op zouden zetten, of een maand waarin we eens goed alle prestaties van christenen of joden onder de loep zouden nemen en zouden uitvergroten. De wereld zou te klein zijn, en dit land al helemaal. Een maand ter ere van islamitische bollebozen zou dan weer wel kunnen, natuurlijk. Het is meten met twee maten.

Wat dit maar weer eens bewijst, is dat Simons helemaal niet uit is op het uitbannen van écht racisme. Dat zou namelijk betekenen dat zij zich zou inzetten voor het wegwerken uit de samenleving van beoordelingen op basis van huidskleur. Wat mij betreft is racisme verdwenen zodra huidskleur net een eigenschap wordt als de kleur van je haar of ogen: onmiskenbaar daar en iets wat ook best benoemd mag worden - een beschrijving als 'zwarte man' moet dus net zo kunnen als 'blonde vrouw' - maar tegelijkertijd iets wat verder niets van doen heeft met niet-fysieke dingen.

Sylvana daarentegen streeft juist het tegendeel na: het vergroten van verschillen die zij ziet tussen 'rassen', en daarmee mensen juist verder uit elkaar drijven, in plaats van ze dichter tot elkaar te doen komen: dáár verdient ze wat mij betreft zonder twijfel de hoofdprijs. En dan te bedenken dat er mensen zijn die oprecht geloven dat zij die tegenstellingen de wereld uit wil krijgen. Was het maar zo: dán had ze mijn onvoorwaardelijke steun, maar op deze manier absoluut niet.