Subsidie op fossiele brandstoffen: het monster van Loch Ness

Iedere keer weer verspreiden klimaatgelovigen berichten over astronomische subsidies op fossiele- en kernenergie. Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Denken die duurzaamheidsgelovigen nu echt dat ze met het voortdurend oprakelen van dit sprookje meer zullen bereiken dan de telkens opduikende verhalen over 'Good Old Nessie'? Je zou het haast gaan geloven.

Gek is het toch, maar als aan de pomp mijn benzinedrinker zich staat te laven en ik intussen dromerig naar de prijs per liter tuur, meen ik toch echt dat ik de staat aan het subsidiëren ben. Vadertje Staat gebruikt toch ook de aardgasbaten om juist Sinterklaas te spelen. Raar, je zou denken, moest dat dan toch andersom zijn? Zou ik me dan zo vergissen?

Als ik die duurzaamheidsgelovigen beluister dan gaan al die heffingen en accijnzen niet naar de staat maar naar die duivelse 'Seven Sisters', toch? Ja, nu snap ik waarom Shell laatst aankondigde te stoppen met investeringen in Noord-Amerikaans schaliegas. Shell verzweeg kennelijk dat dit kwam doordat ze geen subsidie meer kreeg. Al die honderden olie–  en gasplatforms van Shell, Exxon et cetera zouden nooit bestaan hebben zonder subsidies, toch? Of ?

Er gaat zo’n beetje € 100 miljard subsidie naar het windproject van het Nationale Energieakkoord. Daar hebben we het SDE+ voor. U weet wel Stimulering Duurzame Energie (extra), een soort collectebus voor een anders ten dode opgeschreven tak van industrie. Alleen, je kunt als belastingbetaler niet weigeren iets in die collectebus te stoppen. Gek, maar ik ken zo’n collectebus, een SFE+, Stimulering Fossiele Energie (extra), niet voor Shell c.s., ondanks de o zo machtige fossiele lobby. Wat raar is dit nou toch? Of toch niet?

Dus voor de zich bekreunende respondent 'ruud.w' in de commentaren op deze 'posting' volgt hier een kort college over het verschil tussen collectebus (= subsidie) en industriepolitieke economie (= belasting), het verschil tussen pissebed en kakkebed zogezegd, want de een kost geld en de ander levert minder belastinginkomsten op.

Het begint met het gezegde: men vangt meer vliegen met stroop dan met azijn. Wie zijn die vliegen? Alle soorten bedrijven die een aantoonbare bijdrage kunnen leveren aan de economie en werkgelegenheid genieten belastingvoordelen, gunstige industriepolitieke energieprijzen voor bijvoorbeeld elektriciteitsgrootverbruikers et cetera. Of het nu een hondenbrokkenfabriek, chemische reus is of een oliemaatschappij gaat, is om het even. Houden die industriepolitieke voordelen op, dan verhuist zo’n bedrijf gewoon naar landen waar ze wel coulanter zijn. Niet voor niets verhuist geruisloos de elektriciteit– grootverbruikende tak van de Europese zware industrie naar de VS waar de energieprijzen veel lager liggen dankzij fossiele energie.

Zo werkt het al jaren en naar ieders tevredenheid totdat verongelijkte klimaat– en duurzaamheidsgelovigen zich ermee begonnen te bemoeien. Rupsje–nooit–genoeg vindt dat er te weinig subsidie gaat naar hun inherent inferieure hernieuwbare tak van industrie. De opwekkosten van hernieuwbare elektriciteit zijn 3 tot 4 maal hoger dan fossiel en kernopgewekte, en worden met subsidie kunstmatig verlaagd. Zo noemt het Agentschap dit ook. Het wordt rechtstreeks uitbetaald aan belanghebbenden in het Eco Industrieel Complex (EIC) als ware het een Persoonsgebonden Budget voor een hulpbehoevende sector. Stoppen de subsidies dan houdt ook het EIC op te bestaan. Zijn de duurzaamheidsgelovigen nu echt van mening dat de 'Seven Sisters' zonder die vermeende subsidie ook zouden ophouden te bestaan?

Subsidie is bedoeld om startende bedrijven en de ontwikkeling van nieuwe technologieën (R&D) een zetje te geven om dan snel op eigen benen te kunnen staan. Maar hier houdt het wel op en verschijnt desinformatie ten tonele.

Van een geheel andere orde is de situatie in een aantal olieproducerende landen, waar het volk tevreden gehouden moet worden door gesubsidieerd kunstmatig laag gehouden prijzen. Doorgaans zijn in dergelijke landen ook andere primaire levensbehoeften zoals brood, spijsolie et cetera gesubsidieerd. In onderstaande grafiek ontbreken niet verwonderlijk de Westerse landen. Dergelijke subsidies zijn dan ook uitsluitend politiek gemotiveerd. Niet omdat bijvoorbeeld oliewinning aldaar anders te duur zou zijn.

Verhelderend is ook deze uiteenzetting over het verschil tussen collectebus (= subsidie) en industriepolitieke economie (= belasting):

Hoe zit het nu met de subsidies aan hernieuwbare energieopwekking? De veel te hoge opwekkingskosten van hernieuwbare energie worden kunstmatig door subsidies verlaagd. Dat is echte subsidie en na meer dan 20 jaren gesubsidieerd opdringen van windmolens, zonnepanelen etc., kan moeilijk anders worden vastgesteld dan dat deze vormen van elektriciteitsopwekking nooit buiten subsidie kunnen, net zoals toneelgezelschappen (niets ten kwade van deze laatste). Hernieuwbare energie zou je absurdistisch toneel kunnen noemen: vermaak voor duurzaamheidsgelovigen.

Het enige dat onze kleinkinderen in 2045 dan ook zullen doen, is zich verbijsterd afvragen wat de huidige duurzaamheidsgelovigen bezielde, die niet in staat zijn zoiets eenvoudigs als het verschil tussen subsidie en industriepolitieke economie snappen. Geloof en werkelijkheidszin gaan niet samen.

Onze kleinkinderen rest weinig anders dan de economische schade te herstellen en het windmolenpuin te ruimen dat de grootste politieke en ondemocratische misvatting uit de menselijke geschiedenis heeft achtergelaten.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.