De wederopstanding van de nationale trots en de toekomst van Europa (deel I)

Beste vrienden, dank voor de uitnodiging om naar Los Angeles te komen. Ik hou er altijd van om naar de VS te komen. Er zijn zoveel zaken waar ik Amerikanen om bewonder. Eén daarvan is dat jullie zonder gêne patriotten durven zijn.

De American Freedom Association vroeg mij om te komen spreken over Europa.

Europa verkeert in een vreselijke toestand. Beetje bij beetje verliezen de Europese landen hun nationale soevereiniteit. De economie ligt aan duigen. Islamitische immigranten veroorzaken rellen en terroriseren de locale bevolkingen. En terwijl mensen de keel wordt doorgesneden onder het slaken van de kreet "Allahu Akbar", trachten de autoriteiten de boel te sussen en beweren ze dat islam er niks mee te maken heeft.

De kloof tussen de Europese burgers en zij die hen regeren groeit. Velen voelen zich niet langer door hun politici vertegenwoordigd. Er is sprake van een complete disconnectie tussen degenen die Europa echt besturen en de volken die er leven.

Voor een groot deel is dit de schuld van de Europese Unie en het zwakke leiderschap van de regeringen van de lidstaten die hun nationale soevereiniteit hebben weggegeven. De EU kan niet worden vergeleken met de VS. Europa is een continent bestaande uit vele verschillende landen met elk hun eigen identiteit, traditie en taal. De EU is een supranationale organisatie. Haar leiders willen haar omvormen in een federale staat. Hiertoe zijn ze bezig om de welvaart, identiteit en vrijheden van de bestaande natie staten in Europa te vernietigen.

Voordat ik hierop verder ga, laten we eerst eens kijken naar de verschrikkelijke fout die Europa heeft begaan.

Na de Tweede Wereldoorlog dachten de Europese leiders abusievelijk dat patriottisme de oorzaak van de oorlog was.

Over geheel Europa, niet alleen in Duitsland, maar overal, stelden ze het verdedigen van de nationale identiteit gelijk aan extremisme.

Politici vertelden hun kiezers dat de natiestaat gevaarlijk was.

Op de daken van de Europese parlements- en overheidsgebouwen lieten ze de EU-vlag wapperen naast de nationale vlag, alsof de natiestaat slechts een provincie is van het Pan-Europese Rijk.

Op de nummerplaten van Europese auto’s hebben ze de EU-vlag gezet in plaats van de nationale vlag, waardoor burgers gedwongen worden om rond te rijden met het symbool van hun onderwerping.

Ze hebben de nationale belangen ondergeschikt gemaakt aan het doel van de zogenaamde Europeanisering.

Dit beleid was niet mogelijk geweest als de zittende elite niet als een blok gevallen was voor de ideologie van het cultureel en moreel relativisme. Patriottisme, wat een deugd is, werd gezien als een ondeugd.

Vandaag plukken de Europese burgers de wrange vruchten van deze arrogantie, deze weigering om trouw te zijn aan de natiestaten van Europa, die de moeders zijn van de moderne democratie, de wakers over onze vrijheid.

De EU staat voor alles wat er mis is in Europa.

Het is een megalomaan, ondemocratisch transnationaal monster.

Haar wetgeving is doordrenkt met cultureel-relativisme.

Ze bemoeit zich met het dagelijks leven van miljoenen mensen.

Ze heeft de Europese grenzen geopend voor een ongecontroleerde massa-immigratie, vooral uit islamitische landen.

En ze heeft de nationale parlementen een groot deel van hun wetgevende macht ontnomen.

De Europese Unie heeft een one-size-fits-none beleid gebracht dat resulteerde in een economische ramp. Ze heeft geleid tot toenemende spanningen tussen Europese landen. Ze heeft geleid tot een verlies aan democratie en vrijheid. Want de premisse waarop zij gebouwd is, was fout.

Robert Schuman, één van de 'founding fathers' van de EU, zei dat het doel van de EU was “om oorlog niet alleen ondenkbaar te maken maar ook materieel onmogelijk". Maar de gedachte dat Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannie en andere landen in het verleden oorlog met elkaar voerden louter en alleen omdat het soevereine staten waren is simpelweg belachelijk.

Elke keer opnieuw vertel ik mijn gehoor in Duitsland, dat het niet Duits patriottisme was dat leidde tot de Tweede Wereldoorlog, maar Hitlers kwaadaardige en totalitaire Nazi-ideologie.

Het was niet het Duitse patriottisme dat de holocaust heeft veroorzaakt. Duitse patriotten, zoals graaf Von Stauffenberg, bestreden Hitler. Von Stauffenberg schreef in zijn dagboek, kort voordat hij door Hitlers knechten werd geëxecuteerd: “We moeten de wereld tonen dat niet alle Duitsers zijn zoals Hitler, dat niet alle Duitsers Nazis zijn.”

Zo was het evenmin het Russisch patriottisme, dat mensen naar de Goelag zond; het was de boosaardige en totalitaire ideologie van het Communisme. Russische patriotten als Alexander Soltzjenitsyn, keerden zich juist tegen de Sovjets.

Niettemin blijven de voorstanders van de EU beweren dat zonder de EU, de Duitsers, de Fransen, de Britten, de Nederlanders en de andere Europese naties weer oorlog zullen gaan voeren met elkaar. De Europese Unie heeft zelfs de Nobelprijs voor de Vrede gekregen voor haar verwezenlijking om de vrede in Europa te bewaren – een verwezenlijking die volgens mij eerder aan de NAVO te danken is dan aan de EU.

Beste vrienden, niemand beseft dit beter dan Amerikaanse patriotten zoals jullie: echte patriotten zijn altijd democraten. Want echte patriotten houden van hun volk en van hun land. Jullie willen niet dat jullie land wordt binnengevallen door andere landen. Maar evenmin willen jullie dat een totalitaire ideologie zoals Communisme, Nazisme of Islam, jullie berooft van jullie identiteit en jullie tot slaaf maakt.

Patriotten willen dat hun land vrij is. Maar mensen zullen pas om de vrijheid van hun land geven als zij eerst van hun land houden. Vandaar dat één van mijn helden, Ronald Reagan, tijdens zijn afscheidsspeech zei dat we onze kinderen moeten leren wat ons land werkelijk is, waar het voor staat, wat het vertegenwoordigt in de wereldgeschiedenis. Reagan zei dat Amerikanen “liefde voor hun land en waardering voor haar instellingen” moeten hebben.

Patriottisme is geen totalitaire ideologie die erop uit is om de wereld te controleren; het is liefde voor je eigen land en identiteit – en als zodanig is het de sterkste kracht tegen totalitaire ideologieën die erop uit zijn de wereld te domineren.

Hou van je land, waardeer haar nationale instituties. Zolang je dit doet, zal je land vrij zijn. Maar als je daarin faalt, dan verlies je je vrijheden. Dat is de les die wij, Europeanen, de afgelopen zes decennia op pijnlijke wijze hebben ervaren met het experiment van EU-transnationalisme.

En het ergste is, vrienden, het ergste is nog, dat we beter hadden moeten weten.

In haar laatste boek, Statecraft, schreef Margaret Thatcher: “Dat ooit begonnen is aan zo’n onnodig en irrationeel project als het opbouwen van het Europese superstaat, zal in de toekomst wellicht als de grootste dwaasheid van de moderne tijd worden beschouwd.”

Vrienden, laat mij u iets vertellen over de verschrikkelijke consequenties van deze dwaasheid. De Europeanen zijn begonnen aan de bouw van een politieke toren van Babel.

In 1957, tekenden zes Europese landen, waaronder mijn eigen Nederland, het Verdrag van Rome. Zij committeerden zich daarbij de grondslagen te leggen voor “een steeds hechter verband tussen de Europese volkeren.”

Van die oorspronkelijke zes is de EU intussen uitgebreid naar 27 landen. Naties zo verschillend als Finland en Portugal, Ierland en Bulgarije, met hun totaal verschillende talen, culturen, tradities, gewoonten en mentaliteit, werden door hun politieke leiders gedwongen om hetzelfde economische-, begrotings-, sociale-, veiligheids- en buitenlands beleid te aanvaarden.

Dit beleid wordt opgedrongen door de enorme, zich voortdurend uitbreidende, bureaucratie van de zogenaamde Europese Commissie te Brussel. Zij vaardigt wetten uit – de zogeheten 'directieven' – die de lidstaten vervolgens moeten omzetten in nationale wetgeving. Als Nederlands parlementslid ervaar ik dagelijks hoe weinig we nog te zeggen hebben over ons eigen lot. We worden geacht de achter gesloten deuren in Brussel opgestelde wetgeving als hamerstukken te behandelen.

De Europese Raad van ministers en de Europese Commissie onderhandelen in het geheim met elkaar, waarna ze hun overeenkomsten presenteren. Zo werkt het daar in Brussel. En we mogen geen vragen stellen.

Degenen die het wagen om anders te denken worden weggezet als vijanden van de Europese integratie. Dat zijn zogeheten 'eurofoben'. Voormalig Sovjet dissident Vladimir Bukovsky noemde de EU de EUSSR, vanwege de opvallende gelijkenis met de voormalige Sovjet-Unie. Hij vergeleek de Europese Commissie met het oude Politbureau en Brussel met het Moskou van vóór de val van het IJzeren Gordijn.

Twee weken geleden was ik in Praag, waar ik de voormalige Tsjechisch president Vaclav Klaus ontmoette. President Klaus noemt 'Europeanisme' een van de nieuwe en gevaarlijke ideologieën, die in de plaats zijn gekomen van het Socialisme.

Gedurende zijn tienjarige presidentschap weigerde Klaus de EU vlag te hijsen op het Tsjechische presidentiële paleis. Hij wees erop, dat de EU “gebaseerd is op “een grote en betuttelende overheid, extensieve regulering van menselijk gedrag en grootschalige inkomensherverdeling. Het stuwt het beleid naar de top, dat wil zeggen naar het niveau waar er geen democratische verantwoording meer is en waar de beslissingen genomen worden door bureaucraten die aangesteld worden door politici, en niet gekozen door de burgers in vrije verkiezingen.”

Het EU supranationalisme heeft de ooit zo welvarende, soevereine en vrije naties van Europa economische ellende, een verlies van hun nationale identiteit en de teloorgang van vrijheid en onafhankelijkheid gebracht.

Zeventien van de 27 EU lidstaten zijn zelfs zo stom geweest om hun nationale munt te dumpen. Door over te gaan op de euro, de gemeenschappelijke EU munt, sloten ze zich aan bij de zogenaamde eurozone.

Sterke en stabiele munten, ooit de trots van hun landen, zoals de Nederlandse Gulden of de Duitse Deutschmark, werden geofferd op het altaar van de Europese Eenwording. De toenmalige Duitse Bondskanselier Helmut Kohl verkocht dit project aan zijn volk als “een kwestie van leven of dood.” De euro werd gepresenteerd als “een vredesengel.”

Maar wat heeft deze vredesengel ons gebracht?

Alle eurolanden zijn de macht kwijtgeraakt om hun eigen munt aan te passen aan hun eigen economische behoefte. Zij hebben hun economieën verwoest en hun volken blootgesteld aan toenemende armoede en werkloosheid. Als gevolg hiervan lijden ze allemaal. Allemaal moeten ze de last torsen van andere landen, zelfs indien die landen te lijden hebben onder beleid dat ze zelf veroorzaakt hebben, corruptie of fraude, zoals Griekenland.

Afgelopen jaar heeft mijn partij, de Nederlandse Partij voor de Vrijheid, een onderzoek laten uitvoeren naar de kosten van de invoering van de euro voor Nederland, door het gerenommeerde, onafhankelijke Britse Lombard Street Research.

Hieruit bleek dat sinds de introductie van de euro, de groei van de consumptieve bestedingen niet langer tred hield met de groei van het Bruto Binnenland Product, zoals dat vóór de invoering van de euro wel het geval was, en zoals nog steeds het geval is in alle landen die de euro niet voeren. De kosten waren een enorme terugval in de consumptie-uitgaven.

Het onderzoek toonde aan, dat doorgaan met de euro Nederland miljarden zal kosten. De Eurozone is een gigantische 'transferunie', waarbij belastingbetalers van het éne land gedwongen worden te betalen voor andere landen. De belastingverhogingen hebben ons land, Nederland, in een economische recessie geduwd. De werkloosheid is gestegen tot 8% – het hoogste peil in tientallen jaren.

Maar de landen die ons belastinggeld ontvangen hebben geen kans op herstel. Ze hebben geen kans op economische groei binnen een muntunie waar de munt te sterk is voor hun economie. Als gevolg daarvan verliezen miljoenen mensen hun baan. Landen als Spanje zijn gedoemd, met werkloosheidspercentages die tegen de 30% aanlopen.

Ook hebben EU landen de zeggenschap over hun nationale begroting verloren. De Europese Commissie – en niet onze regering – beslist hoe hoog ons begrotingstekort mag zijn en legt ons bezuinigingsmaatregelen op. Tegelijkertijd vraagt zij van ons nóg meer geld om naar Brussel te sturen of om zogenaamde 'reddingsoperaties' voor de euro en de bail-out van landen zoals Griekenland, Ierland, Portugal, Spanje en Cyprus.

Vorige maand nog besloot de EU haar budget te verhogen. Mijn land en de Nederlandse regering waren tegen dit besluit, maar we werden simpelweg overruled. We hebben geen veto-recht. Nu zijn we gedwongen om zelfs nog méér aan Brussel te betalen! Terwijl overheidsuitgaven niet beperkt kunnen worden de EU-eisen, heeft de Nederlandse regering besloten de belastingen dramatisch te verhogen. Dat heeft een verwoestende impact. De hogere belastingen hebben geresulteerd in lagere overheidsinkomsten, tot een economische krimp en hogere werkloosheid.

Hetzelfde fenomeen zien we over geheel Europa optreden. Groei van overheidsuitgaven en belastingen, de onmogelijkheid om een concurrerende omgeving te scheppen, de verstikkende bureaucratie – dit alles leidt regelrecht tot een economische ineenstorting.

Maar het is nog erger. De EU-lidstaten controleren ook niet langer hun eigen grenzen.

Het immigratiebeleid wordt bepaald door de Europese Commissie en de cultureel relativisten die daar de baas zijn. De huidige eurocommissaris die belast is met immigratiebeleid is Cecilia Malmström, een voormalig linkse hippie politica uit Zweden. Derde-wereld immigratie heeft van Zweden een nachtmerrie gemaakt, waar immigranten veelvuldig rellen veroorzaken in grote steden als Stockholm en Malmö.

Mevrouw Malmström dwingt alle EU-lidstaten om het Zweedse voorbeeld te volgen.

Vorig jaar schreef ik haar een brief. Ik schreef haar: “Geen enkele Nederlander heeft voor u gestemd. Wij kennen u niet. Wij willen u ook niet kennen, maar u legt uw ideeen op aan onze mensen. Wij moeten de last dragen van uw absurde weigering om het immigratiebeleid ook maar een beetje restrictiever te maken. U wil niet eens het aantal partners beperken dat men naar Nederland mag brengen. Wij roepen u op om met uw activiteiten te kappen en ons onze soevereiniteit terug te geven.”

Onnodig te zeggen dat ik nog altijd wacht op een antwoord van haar, ondanks het feit dat ik, in tegenstelling tot haar, een gekozen politicus ben. Daarom komt ze weg met het niet antwoorden aan een parlementslid.

Miljoenen niet-Westerse immigranten komen Europa binnen, vooral uit islamitische landen. Het PEW Research Center schatte het aantal moslims in West-Europese landen in 2010 op 18,2 miljoen. In 2030 zullen het er 30 miljoen zijn. Nederland zal haar islamitische populatie zien groeien van 5,5 naar bijna acht procent, Groot-Brittanie van 5 naar 8 procent, Zweden ziet het zelfs verdubbelen van 5 naar 10 procent en Frankrijk zal een stijging zien van 7 naar meer dan 10%.

Een ware demografische ramp voltrekt zich.

Gedurende de afgelopen drie decennia zijn er zoveel mensen, geworteld in een cultuur die totaal verschilt van onze Joods-Christelijke en humanistische cultuur, Europa binnen gekomen, dat haar erfenis, haar vrijheden, haar welvaart en haar cultuur zelf in gevaar zijn. De tekenen zijn zichtbaar voor iedereen.

Morgen deel II van deze toespraak. Vertaald door Trias Politica.