Slechts als wereldkampioen over de grachten

Het was een wat vreemd tafereel vier jaar geleden. Na een zinderende WK-finale moest Nederland de aftocht blazen: ondanks een handjevol kansen voor Arjen Robben, toch geklopt door Spanje. Geen onsterfelijke roem en glorie, maar gewoon een 'nette' nummer twee. Toch voer het elftal van Van Marwijk mee over de grachten van Amsterdam. Slingers, confetti en dure champagne.. het kon niet op. Alsof we wel degelijk wereldkampioen waren geworden. Alsof nummer twee worden eigenlijk hetzelfde is als de allerbeste voetbalploeg van de wereld zijn.

Wat we in 2014 in ieder geval kunnen zeggen: hoe de hazen ook zullen lopen de komende acht dagen, bovenstaand scenario zal dit jaar in ieder geval niet herhaald worden:

Een terechte beslissing, zo meen ik. Niet alleen sluit deze denkwijze naadloos aan bij Louis van Gaals eigen "de dood of de gladiolen"-filosofie (of - zoals deze onsterfelijk is gemaakt in Duitsland - "der Tod oder den Gladiolen"), maar ook is het een fantastische afrekening met de zesjescultuur van Nederland. Nee, tweede worden is niet goed genoeg. We gaan alleen voor de ultieme eindoverwinning. Met z'n allen tot de allerlaatste snik en de scheidsrechter het laatste eindsignaal heeft geblazen op z'n fluit. Dat de spelersploeg van 23 man deze beslissing heeft geïnitieerd, zegt genoeg. De huidige generatie Oranjevoetballers is geen verzameling ijdeltuiten (zoals bijvoorbeeld wél de ploeg van het EK 2012), maar een collectief van harde, noeste werkers.

Dat de Gemeente Amsterdam en de KNVB er net zo over denken, stemt tevreden. Kennelijk zijn die onderafdelingen van D66 en de FIFA niet voor 100% van het padje af.

Laat dus maar komen, die finale. Of Nederland daarvoor op het affiche staat, laat staan 'm gaat winnen, is natuurlijk koffiedik kijken. Maar onze spelers hebben in ieder geval de drive en de wil om het toernooi op hun naam te schrijven. Daar zal niet alles vanaf hangen, maar het is in ieder geval stap één.