Situatie Syrische christenen holt achteruit

Christen zijn in Syrië was ook onder Assad niet enkel rozengeur en maneschijn. Sinds de 'Arabische lente' is de situatie echter pas écht bar en boos geworden.

Nieuws uit Syrië komt wel naar buiten, maar heel erg veel informatie over de situatie daar is nog steeds niet te krijgen. Dat de situatie voor veel mensen hopeloos is, dat is duidelijk. Dat veel gebeurtenissen ten hemel schreiend zijn, ook. Laatst schreef ik nog een artikel over de brute executie van elf mannen.  

Over de situatie van de christenen in Syrië komt helemaal weinig naar buiten. Het lijkt erop dat Nederlandse/westerse media nauwelijks geïnteresseerd zijn in de gevolgen van de opstand voor deze minderheid in Syrië. De enkele verhalen die wel naar buiten komen zijn helaas niet opbeurend.

Gevlucht
Journalist Martin Janssen schreef afgelopen vrijdag een artikel in het Reformatorische Dagblad. Hij sprak met christenen uit Syrië, die waren gevlucht naar Jordanië. In de hoofdstad van Jordanië, Amman, zijn veel christenen neergestreken, hun relaas is veelal dezelfde: 'De situatie is er sinds de opstand niet op vooruit gegaan. Navolgers van Jezus worden verkracht, vermoord, bedreigd, weggejaagd, financieel uitgemolken en door dorpsbewoners gemeden als de pest.'

Christenen zitten in een lastig parket. De situatie onder Assad was redelijk goed. Men werd gedoogd en kon tot op zekere hoogte in vrijheid zijn geloof belijden. Met de komst van de zogenaamde 'Arabische Lente' moest men kiezen. Blijven we trouw aan Assad, omdat de situatie de laatste tijd goed vol te houden was? Of steunen we de opstand, met het risico qua geloofsvrijheid flink achteruit te boeren?

Kopje kleiner
Beide keuzes hebben grote nadelen. Als men kiest voor Assad, en de rebellen komen, zijn de rapen gaar. Dorpsbewoners durven niet meer met christenen om te gaan. Daarnaast hebben de rebellen een goede reden om de aanhangers van Assad een kopje kleiner te maken. Veel maakt het echter niet uit. De haat tegen alles wat met Christus en het Christendom te maken heeft, is bij de islamitische rebellen zo groot dat Christenen altijd het haasje zijn. Daarmee heeft kiezen voor de opstandelingen vaak ook geen zin.

Als de opstandelingen zeggenschap krijgen over een dorp waar Christenen wonen, beginnen de problemen pas echt. Martin Janssen vertelt in zijn artikel over Jamil. Deze christen is gevlucht uit Syrië en verblijft nu in Amman.

Islamitisch emiraat
Veel families besloten te vluchten. Zij die wel de jizya betaalden hadden op een gegeven moment geen keus meer. De rebellen bleven de prijs net zolang opdrijven tot betalen voor de families onmogelijk was. Niet betalen is letterlijk levensgevaarlijk, de enige keuze de resteerde, was de vlucht.

De christenen uit het dorpje van Jamil hebben in zekere zin nog geluk gehad. Zij zijn hun bezittingen kwijt, hun landerijen, hun huizen en hun geld. Maar ze leven nog. Andere christenen in Syrië hebben minder geluk. Zonder mededogen werden zij door de rebellen verkracht en vermoord. 

Wapens
De roep om de zogenaamde opstandelingen in Syrië te bewapenen blijft klinken. De afweging is moeilijk, maar als we het de Christenen in Syrië vragen, zal hun antwoord waarschijnlijk in deze buurt liggen: "Als het Westen wil dat met westerse wapens Christenen in Syrië worden bedreigd en vermoord, moeten ze vooral schiettuig aan de opstandelingen leveren."

Vreedzaam omgaan met wapens kunnen de aanhangers van de godsdienst van de vrede (islam) niet. 

Need I say more?

U kunt mij ook volgen op twitter onder de naam @MeijerHerman