Schande! Gezondheid van Yusuf Ivak kapot na contact met chroom-6: '€500 schadevergoeding'

Yusuf Ivak werkte in het kader van een re-integratietraject voor de Nederlandse Spoorwegen. In 2004 werd hij aan het werk gezet om te werken met chemische stoffen: hij moest de verf van oude treinen schuren. Met hem honderden anderen kwamen ze daardoor (waarschijnlijk) in aanraking met de schadelijke stof chroom-6. Nu zijn gezondheid kapot is en thuis allerlei medicatie moet nemen om de negatieve effecten van de vergiftiging te kunnen doorstaan komt hij naar buiten met zijn verhaal.

En wat je ook van ex-gedetineerden vindt: ze zijn onmenselijk behandeld door de Nederlandse Spoorwegen (NS) en de gemeente Tilburg. Toen Ivak en anderen aan het werk werden gezet om in een NS-werkplaats treinen te schuren kregen ze geen fatsoenlijke uitleg. Beschermende kleding en mondkapjes werden niet uitgedeeld en de werkers wisten niet dat ze in aanraking zouden komen met gevaarlijke stoffen.

Maar na enkele weken werken kregen ze gezondheidsklachten: "Ik snoot vaak mijn neus en dan kwam er bloed uit. Ook was mijn keel opgezet, ik kon bijna niet meer slikken, het was alsof er brandnetels in zaten." zo valt te lezen op de website van NOS.

Als ze zouden klagen of weigeren het werk uit te voeren dan zou hun uitkering worden gestopt, maar nu zit hij met een veel groter probleem: zijn gezondheid is stopgezet. Ondertussen is hij niet de enige die ziek is geworden. Tientallen anderen met hem. Heel erg sneu natuurlijk en het laat maar weer eens zien hoe de sociale welvaartsstaat soms bikkelhard kan zijn: mensen worden in hun afhankelijkheid van de overheid gedwongen werk te doen die hen kapot maakt.

Volgens Ivak waren er al tekenen dat zijn gezondheid achteruit holde tijdens het werk, maar hij 'moest' doorgaan en het is er niet beter op geworden in de afgelopen jaren: ""Ik weet niet of je weleens clusterhoofdpijn hebt gehad, maar het enige dat je dan wil is dood." Volgens de getroffenen is de gemeente aansprakelijk voor de ellende. In de afgelopen jaren kregen ze een kleine vergoeding ter hoogte van hun 'eigen risico' van de zorgverzekering. En later een 'eenmalige tegemoetkoming' van €500,-

Dat geld kon direct weer worden uitgegeven aan medicijnen om te ontsnappen aan de gevolgen van hun werk. Dat laatste is veelzeggend, dit betekent dat er niet eens een eurootje coulance af kan, nee, Ivaks gezondheid is kapot en dat wil men nog wel een beetje financieren, maar het verhaal is zo sneu dat je je eigenlijk afvraagt hoe het kan dat mensen op deze manier in Nederland aan het werk worden gezet.