Eddy Terstall, filmmaker en columnist bij RTL-Z, gaat heerlijk los op Nederlandse nepfeministen als Anne Fleur Dekker. Ze doen niets liever, feministen als Anne Fleur: claimen dat we hier in Nederland en de rest van Europa zo vreselijk discriminerend richting vrouwen zijn, en dat we toch écht iets moeten gaan doen. Ieder zijn 'goede doel' natuurlijk, maar zoals zo vaak is gebleken gaat het hier meer om hypocrisie, en dat wordt geweldig
blootgelegd door RTL-Z columnist Eddy Terstall.
Er zijn namelijk landen die zeg maar nét iets vrouwonvriendelijker zijn dan Nederland. Saoedi-Arabië, Iran, Afghanistan: ik noem maar wat hoor. In zulke sharialanden leven vrouwen onder de meest onterende omstandigheden waarbij ze in feite als bezit van hun man, vader of broer worden gezien in plaats van als een volwaardig mens. Dat het daar geen pretje is als vrouw, moet zelfs links het over eens kunnen zijn.
Een perfecte plek om je voor in te zetten als feminist dus, zou je denken. Helaas: in plaats van dat Anne Fleur moslimlanden veroordeelt om hun beleid jegens vrouwen, draagt ze vrolijk een boerka uit 'solidariteit'. Dat is vooral domheid, maar velen lijken ook de mening te hebben dat het daar 'geen zin heeft'. Een verloren zaak zeg maar.
Maar dat klopt dus niet - het is niet alsof er daar geen vrouwen zijn die hun situatie proberen te verbeteren:
Ik ben ze in veel landen waar de islam de grootste religie is tegen het lijf gelopen. Moderne vrouwen. Ze waren kunstenaars, actrices, filmmakers. Het waren ook vrouwen die niet in de culturele sector zaten. Activisten. Heterovrouwen. Homovrouwen.
Vrouwen zoals we die ook in het Westen kenden en kennen.
(...)
Vrouwen die hun eigen levens willen vormgeven. Die zelf willen bepalen wat ze zelf zeggen zingen of uitbeelden. Die zelf bepalen wat ze wel geloven en wat niet. Wie ze beminnen en wie niet. Waar ze heen gaan en waar niet. Wat ze aantrekken en wat niet.
Helaas krijgen die lokale feministen vrijwel altijd nul op rekest wanneer ze Westerse collega's om hulp vragen:
Talloos zijn de keren dat ik het soort vrouwen heb horen fulmineren tegen vrouwelijke linkse geestverwanten in het Westen. Vrouwen met wie ze niet alleen de hang naar vrijheid en zelfbeschikking delen, maar vaak ook voorkeuren op het gebied van muziek en kunst. Vrouwen van wie ze dan ook zouden mogen verwachten dat ze wapenbroeder zijn in hun strijd tegen het patriarchaat. Een strijd waarin ze veel te winnen en nog meer te verliezen hebben.
Maar de steun die ze op basis van overeenkomst in ideologie zouden mogen verwachten blijft vaak uit.
En dat schiet natuurlijk niet op.
Feminisme heeft deze wereld best wat te brengen, maar niet op de plekken waar ze zich nu altijd zo druk om maken. Juíst in - ja ik ga het gewoon zeggen -
moslimlanden valt er veel te verbeteren voor vrouwen. In plaats daarvan zeuren ze hier over niet-bestaande problemen, wat geen enkele vrouw helpt. Je zou bijna denken dat het nepfeministen zijn... maar dat kan niet, toch?
