De arme patatjihadist had het hartstikke moeilijk in Syrië.
Och jongens toch,
wat ontzettend sneu voor Jejoen Bontinck zeg! De arme
ISIS-terrorist blijkt namelijk gewoon een kneus te zijn die totaal niet serieus werd genomen door zijn extremistische collega's.
2014 mag dan het jaar zijn van de jihad, maar wat stelt de patatjihad nou voor? Bar weinig, want geen enkele Syrië-ganger uit de Lage Landen schopte het tot superschurk. Jejoen Bontinck wilde wel, maar de bekendste patatjihadi bleek een militaire sneuneus. Revu kreeg exclusief inkijk in transcripties van zijn verhoren bij de Belgische rechtercommissaris en sprak met Jejoens strijdmakkers.
Natuurlijk is het buitengewoon vermakelijk dat Bontinck vooral bezig was met het stalken van mooie moslimdames:
Enkele voormalige strijdmakkers van Jejoen bevestigen aan Nieuwe Revu dat hij in naam van Allah wilde strijden tegen het leger van dictator Assad, maar als frontsoldaat te licht werd bevonden door zijn meerderen. Jejoen mag blij zijn met een baantje als bewaker van onbelangrijke controleposten en door de terreurbeweging overgenomen overheidsgebouwen. Tot frustratie van Jejoen, die in zijn vrije tijd de voorkeur geeft aan het afstruinen van vluchtelingenkampen om te proberen jonge Syrische schonen te versieren, zo klappen enkele medestrijders van Jejoen uit de school.
Maar de kern van zijn verhaal is en blijft toch dat hij er extreem-islamitische denkbeelden op nahield (en mogelijk houdt) en zich uiteindelijk aansloot bij de meest
waanzinnige, afschuwelijke islamitische terreurbeweging ooit:
ISIS. Natuurlijk is hij daarbij een
loser pur sang, een jongen die het steeds weer niet redt, maar laten we er in godsnaam voor waken om hem in een soort van slachtoffer te veranderen.
Er wordt bijvoorbeeld gesuggereerd dat hij alleen maar een wannabe massamoordenaar werd omdat zijn vriendin het na drie jaar uitmaakte. Heel gek, maar volgens mij blijven de meeste jongens die op zo'n manier aan de kant worden gezet relatief rustig; ze hebben even verdriet, vermannen zich vervolgens, en gaan op jacht naar nieuwe hertjes.
Zo niet Jejoen Bontinck. Die bekeert zich snel, radicaliseert vervolgens in recordtempo en wil daarna zoveel mogelijk onschuldige mensen
afslachten in Syrië. Op de een of andere manier vind ik het moeilijk om te geloven dat dit het logische/automatische gevolg is van een gebroken hart. En nee, ook niet van het hebben van een agressieve vader die zijn vrouw regelmatig in elkaar sloeg.
De enige juiste manier om met hem om te gaan is hem vervolgen voor betrokkenheid bij een terroristische organisatie die genocide pleegt, niet door zijn levensverhaal zo te interpreteren dat hij uiteindelijk het grote slachtoffer is. Bontinck wilde op grote schaal onschuldige mensen over de kling jagen. Hij was dus niet zielig of clownesque, maar levensgevaarlijk.
