Relativering van racisme heeft geen plek in het politieke debat

Ik zie het in mijn omgeving weleens gebeuren, het relativeren van racisme of racistische uitspraken. Als een soort polemische reactie op de hysterie van links. Extreem-links ontmoet extreem-rechts. Polarisering is niet 'het harder worden van het politieke debat', maar de vicieuze cirkel waar men in terecht komt als extremen elkaar sterker maken.

Ik moest hier vooral aan denken op het moment dat ik het bericht zag over de ontmoeting tussen Jared Taylor en Thierry Baudet. Wat moeten we daar nu mee? Om mij heen kwamen er geluiden van 'ah joh, de linkse media gaat weer tekeer'. Dat is toch helemaal niet het punt? Baudet heeft de vrijheid om met iedereen in gesprek te gaan en met iedereen te discussiëren over alles en nog wat, maar de ideeën van Taylor zijn bekend. Zijn positie is ook meer dan bekend en ik kan mij niet voorstellen dat een belezen en intelligente man als Baudet niet meer weet wat er aan de hand is.

Denk ik dat Baudet het eens is met Taylor? Nee, helemaal niet. Meermaals heb ik met hem over van alles en nog wat gesproken en ik zie hem daar niet voor aan. Als persoon zie ik hem er ook niet voor aan. Intellectuele nieuwsgierigheid? Dat sowieso, want Baudet is nog nooit bang geweest met controversiële denkers te praten of te ontmoeten. Het is ook heel leuk en interessant om dat te doen, want wie zijn de personen achter de ideeën? Objectivering van mensen naar aanleiding van ideeën en denkbeelden is negen van de tien keer een zeer slecht idee.

Nee, dit voorbeeld met Baudet deed mij denken aan iets anders. Iets waar conservatieven en rechtse mensen vrijwel altijd mee te maken hebben, dat is namelijk de morele en ethische scheidslijn waarop beleid gebaseerd is. Als multiculturalisme echt zo slecht is voor de maatschappij, als het echt niet werkt, wat doe je dan? Als het ligt aan de mensen die een andere cultuur meenemen en zich niet willen aanpassen, maar wel al hier zijn, wat dan? Vanuit het pragmatisme moet je denken aan actieve remigratie, of zelfs 'deportatie'.

Dat is nog geen eens echt een rare gedachte, want het is een logische consequentie van de gedachten die heel veel mensen in Nederland hebben en waar we ons bewust van moeten zijn. De morele en ethische scheidslijn moet altijd bepalen wat mij humaan of inhumaan vinden, wat wij acceptabel of niet acceptabel achten in de politiek. Links heeft vaak te maken met de morele en ethische scheidslijn van dwang en tirannie vanuit de overheid. Een almachtige overheid die alles oplost voor ons, elk schijntje van onrechtvaardigheid in de samenleving. Als de linkse mensen niet uitkijken, dan is naar hun idee de Staat voor alles verantwoordelijk en heeft het ook een almachtige positie in de samenleving.

Op rechts hebben we daar ook mee te maken. Uiteindelijk willen links en rechts hetzelfde in de maatschappij: rechtvaardigheid en een goed leven voor iedereen. De wijsheid ligt in de morele basis die men voor zichzelf opstelt, want het gevaar tot het extreme is een menselijk gevaar. Niemand is immuun daarvoor en we moeten ook niet doen alsof we dat wel zijn. Alles kan onderhevig gemaakt worden aan nieuwsgierigheid en onderzoek, maar extremen kunnen niet gerelativeerd worden in de politiek en racisme al helemaal niet.