Het aantal zelfmoorden was nog nooit zo hoog.
Wat is dit triest, zeg. En dat bedoel ik niet sarcastisch. Het feit dat 1.854 Nederlanders zichzelf vorig jaar van het leven hebben beroofd en dat dat zelfs een 'record' is, is
enorm triest. Het is de zesde jaar op rij dat het aantal zelfmoorden stijgt, blijkt uit cijfers van
het Centraal Bureau voor de Statistiek:
Ook gecorrigeerd naar het aantal inwoners stijgt het aantal zelfmoorden. In 1970 maakten 8 op de 100.000 inwoners een einde aan hun leven. Vorig jaar steeg dat naar 11 per 100.000. Mannen beëindigen hun leven vaker dan vrouwen. In 2013 maakten 1.305 mannen zelf een einde aan hun leven, tegenover 549 vrouwen.
Sommigen plegen niet alleen
zelfmoord. Soms vermoorden ze eerst
hun kinderen. Soms zijn het de kinderen zelf die hun leven beëindigen, bijvoorbeeld omdat ze
worden gepest. Er wordt veel en fel gediscussieerd
over euthanasie en wanneer dat wel en niet is geoorloofd, maar het lijkt wel alsof we het nooit over dit belangrijke onderwerp hebben.
Alsof het eigenlijk wel oké is dat Nederlanders steeds vaker zelfmoord plegen. Ik vind het niet oké. Zelfmoord is geen oplossing, ook al denken depressieve mensen van wel. Zij denken: als ik dood ben, heb ik in ieder geval geen last meer van de zorgen die ik nu heb. Dat is feitelijk juist, maar die zorgen kunnen, nee, moeten, op een andere manier worden aangepakt.
We hebben als samenleving de plicht het zelfmoordcijfer te verlagen. Dat doe je niet even 1, 2, 3, maar we zouden kunnen beginnen met het
luisteren naar mensen die last hebben van depressies. We moeten ze zoveel mogelijk helpen door een luisterend oor te zijn, en als dat niet genoeg is, moeten we ze doorverwijzen naar professionele hulpverleners. Een
depressie is een ziekte die we niet serieus genoeg kunnen nemen.