Terwijl Nederland in schok is om de moord op de veel te jonge Anne Faber, vragen sommigen zich vooral af: hoe heeft dit kunnen gebeuren en waarom is dit al zo vaak op deze manier fout gegaan? Het Nederlandse justitieel apparaat heeft gefaald, en stevig ook. Ondanks dat Michael P. al eens veroordeeld was en in een forensisch-psychiatrische kliniek verbleef, kreeg hij toch de mogelijkheid om doodleuk de 25-jarige Anne Faber van haar fiets te sleuren en te vermoorden, met daartussen waarschijnlijk de gruwelijkste wandaden. En dat terwijl meneer overduidelijk een bekende van de politie was. Niet zo gek dan ook dat
al meer dan 400.000 Nederlanders een onderzoek eisen naar de precieze werking van ons rechtssysteem rondom de begeleiding van deze gek die overduidelijk nog lang niet terug naar de maatschappij had mogen keren.
Uiteindelijk is er echter een groepje mensen dat natuurlijk het hardste hierdoor geraakt is, hoe solidair we ons ook mogen voordoen: de familie en vrienden van Faber. Zij zullen het zonder hun dochter, zus, kleindochter of vriendin moeten doen, en dat is een schok die je waarschijnlijk nooit écht te boven zult komen. Dat bewijzen wel de hartverscheurende verhalen die ouders van andere vermoorde kinderen doen in de Telegraaf.
Het artikel, genaamd 'Lotsverbondenheid', slaat in als een bom. Zelfs als het om gebeurtenissen van vele jaren geleden gaat:
In de woonkamer van Yvonne Eleveld in Noordwijkerhout hangen twee ballonnen: een 2 en een 6. Gisteren zou haar dochter Chanel Naomi 26 zijn geworden. „Feliciteren mag best hoor. Ze is gewoon jarig”, zegt Eleveld nuchter. In 1999 werd het meisje op 7-jarige leeftijd om het leven gebracht door Jan S. De buurman van de familie Eleveld was eerder al veroordeeld vanwege de verkrachting van een 14-jarige scholiere.
Een bekende situatie dus: een veroordeelde die volgens ons rechtssysteem weer prima kon meedraaien, maar zijn vrijheid enkel misbruikte om nóg een kind zoiets gruwelijks aan te doen. En dat is bij lange na niet het enige verhaal dat dit artikel uit de doeken doet:
[Avi] C. werd in 2010 door het gerechtshof veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf en tbs met dwangverpleging. Hij zat toen al vijf jaar vast. „In 2015 kreeg ik bericht dat hij naar de tbs-kliniek werd verplaatst. Nu, twee jaar later, mag hij al onbegeleid naar buiten.” In de brief van het Informatiepunt Detentieverloop aan Rongen (de vader van twee kinderen die C. vermoordde, redactie) staat dat de begeleide verloven goed zijn verlopen.
Recent zag Rongen een filmpje op YouTube voorbijkomen van Avi C. „Hij was als vrijwilliger aanwezig tijdens een feest van de Joodse gemeenschap. Nota bene een festiviteit waar veel kinderen waren. Woest heb ik de tbs-kliniek opgebeld, om uitleg vragend. Ik snap dat iemand op een gegeven moment moet resocialiseren, maar dit vind ik veel te snel. Het filmpje is overigens daarna offline gehaald.” De kliniek waar C. verblijft, wil niet reageren.
Ook hier: een man die veel te vroeg op verlof mag en zo weer in herhaling kan vallen. En dat is misschien niet eens enkel zijn schuld - dit soort types zijn gewoon ziek - maar vooral die van het falende systeem dat dit soort mensen niet ver weg van onze kinderen en andere potentiële slachtoffers weet te houden.
Reden genoeg dus voor
PVV-Kamerlid
Gidi Markuszower om namens zijn partij
Kamervragen te stellen aan onze staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, die aardig wat uit te leggen heeft:
De antwoorden op deze vragen zie ik al voor me: die zullen waarschijnlijk referen aan een "volste vertrouwen in ons rechtssysteem om dit soort zaken per geval te beoordelen". Nou, in aardig wat gevallen heeft die beoordeling al stevig gefaald, met gruwelijke gevolgen van dien. Ik heb er geen enkel vertrouwen meer in, en Nederland met mij zo te zien.
