Ook derde golf van antisemitisme moet neergeslagen worden

Wie de historische ontwikkeling van het antisemitisme in Europa beziet, zal bemerken dat deze grofweg drie fases beslaat. Fase één was het christelijke antisemitisme. In de Middeleeuwen namen enkele boze christenen het de Joden erg kwalijk dat laatstgenoemden - als hele bevolkingsgroep, klaarblijkelijk - de profeet Jezus hadden vermoord. Kerken en kathedralen maakten grootschalig gebruik van afbeeldingen van de 'Judensau', een varken waarmee Joden geslachtsgemeenschap zouden hebben. De afbeelding was enkelvoudig bedoeld om te kwetsen, en vandaar dat juist de beeltenis van het varken gekozen is: volgens Joden is dat een onrein dier.

Tijdens de eerste Kruistocht kwam deze eerste incarnatie van het antisemitisme zelfs tot een grote geweldsuitbarsting: op weg naar het Beloofde Land werden in heel Europa Joodse wijken aangevallen en zelfs Joden vermoord, tegen hun zin gedoopt of ze pleegden zelfmoord uit angst voor de woedende christelijke meute.

De tweede fase van het antisemitisme begon ergens in de negentiende eeuw. Het oorspronkelijke antisemitisme verdween langzaam maar zeker uit beeld, maar er kwam een andere vorm van Jodenhaat voor terug: genetisch antisemitisme. Beetje bij beetje nestelde zich in de samenlevingen van West-Europa het idee dat Joden inherent imperfecte mensen zouden zijn. Zelfs al zou je een Jood nooit iets leren over z'n afkomst, dan zou hij alsnog iemand worden die niet deugt. Joden zouden immers kwaadaardige genen hebben.

Waar deze tweede vorm van antisemitisme in uitmondde, hoef ik denk ik niet veel over uit te wijden. Laat mij volstaan met de opmerking dat tussen 1933 en 1945 een slordige 67% van de Joodse populatie van Europa werd vermoord.

Het einde van de Tweede Wereldoorlog luidde gelukkig ook het einde in van deze vorm van antisemitisme. Hierna volgden enkele tientallen jaren waarin Joden een werkelijk vrij bestaan hadden. Christenen - de oorspronkelijke Jodenhaters - veranderden juist in de trouwste bondgenoten, en de nazi-ideologie kende nog maar een handjevol wegkwijnende aanhangers.

Toch stak vlak na de eeuwwisseling een nieuw soort antisemitisme de kop op: het islamitische antisemitisme. Enkele nazaten van moslims die vanaf de jaren '60 beetje bij beetje zich in Europa hadden genesteld, zorgden voor een nieuwe opleving van Jodenhaat. Geïnspireerd door de Koran en door Palestijnse sympathieën in het Israël-Palestina-conflict worden alle registers opengetrokken. Wie tegenwoordig zoekt op 'Joden' of 'Hitler' bij Twitter heeft binnen de kortste keren de meest gore bagger op z'n beeldscherm. "Waarom bestond hitler nu gwn niet," vraagt ene 'turkije' zich af. "Alle kanker joden hebben nog niet gedoucht." Iemand anders, die gebukt gaat onder de naam 'Zeynepp' roept Hitler op uit z'n graf te stappen en z'n "werk af te maken." met de hashtag #haakkruis wordt de tweet afgesloten.

De wereld staat erbij en kijkt ernaar. De autoriteiten - zoals bij de Jodenhaatdemo in Den Haag afgelopen week - doen alsof hun neus bloedt. De jonge rechtse partij VNL dient nu een actieplan in om antisemitisme tegen te gaan en maar liefst drie partijen (PVV, VNL, VVD) gaan Kamervragen stellen over de uit de hand gelopen protestmars in de regeringsstad.

Dat is een goed begin, maar het zou behulpzaam zijn als ook de partijen met een sociaal-democratische inslag zouden meedoen met het neerslaan van antisemitisme (en dan niet alleen als de PVV met Le Pen gaat samenwerken, bedoel ik). De hedendaagse Jodenhaat komt immers niet van rechts of links, maar van straattuig. Nederland mag niet toestaan dat deze lieden hun hatelijke stempel op ons land drukken en Joden voor de derde keer in hun bestaan dreigen te verketteren en uiteindelijk verpletteren.