Onze gevaarlijke afkeer van geweld
Een ongewapend liberalisme heft zichzelf op.
De bekende auteur en columnist Robert Kagan heeft een geweldig stuk geschreven voor de Wall Street Journal over Amerika's "gevaarlijke afkeer van geweld." Vervang 'Amerika' door 'het Westen' en de column is nóg beter.
In zijn analyse legt Kagan uit dat Amerikanen tegenwoordig doen wat Europeanen deden na de Eerst Wereldoorlog: moe van oorlog en teleurgesteld door de gevolgen ervan besloten Europese leiders (en volkeren!) dat geen enkel rationele liberaal-democratische staat vrijwillig oorlog zou voeren. Het was te verschrikkelijk; iedereen zag dat in, er was geen ruimte meer voor de oude 'machtspolitiek.' Als bepaalde landen ergens mee in hun maag zitten moet je een diplomatieke oplossing vinden (vaak door ze te geven wat ze willen), en daarna zal de rust wederkeren.
Door de Tweede Wereldoorlog werd duidelijk dit een verschrikkelijke inschattingsfout was. Europa gaf Hitler alles wat hij wilde, maar de oorlog kwam er toch. De reden was simpel: hij geloofde wél in machtspolitiek - en dus ook in oorlog.
Triest maar waar: we lijken weinig te hebben geleerd van die geschiedenis. Te veel Europese staten denken nog steeds dat je altijd rustig met potentiële agressors kunt spreken, en dat - als je ze gewoon geeft wat ze willen - het uiteindelijk allemaal wel overwaait. Zie de geweldloze reactie op Ruslands oorlog tegen Oekraïne (want, ja, dat is het) en de afwachtende houding ten opzichte van ISIS.
Tot voor kort was die slappe houding nog te tolereren, maar nu Amerika hetzelfde lijkt te geloven als onze wensdenkers zitten we opeens opgezadeld met een enorm probleem. Opeens is er namelijk niemand om de liberale democratie te verdedigen en om wannabe veroveraars terug in hun hok te dwingen.
But Americans, their president and their elected representatives have accepted this gap between strategy and capability with little commentexcept by those who would abandon the strategy. It is as if, once again, Americans believe their disillusionment with the use of force somehow means that force is no longer a factor in international affairs.
In the 1930s, this illusion was dispelled by Germany and Japan, whose leaders and publics very much believed in the utility of military power. Today, as the U.S. seems to seek its escape from power, others are stepping forward, as if on cue, to demonstrate just how effective raw power really can be.
Once again, they are people who never accepted the liberal world's definition of progress and modernity and who don't share its hierarchy of values. They are not driven primarily by economic considerations. They have never put their faith in the power of soft power, never believed that world opinion (no matter how outraged) could prevent successful conquest by a determined military. They are undeterred by their McDonald's. They still believe in the old-fashioned verities of hard power, at home and abroad. And if they are not met by a sufficient hard-power response, they will prove that, yes, there is such a thing as a military solution.
Als het Westen de oude wensdenkerij omarmt zitten wijzelf én de rest van de wereld binnenkort opgezadeld met een heel groot probleem, namelijk allerlei groeperingen en regimes die lak hebben aan onze liberaal-democratische waarden en die alleen maar macht willen vergaren.
