Ons gaat het goed!

Onderstaande afbeelding is afkomstig van een bureau op Groenland dat de belangen vertegenwoordigt van de Inuit aldaar. Het is een interessante bumpersticker, omdat het zo veel zegt als: bemoei je niet met onze zaken en onze manier van leven.

Een waar woord lijkt mij, want met name Greenpeace meent zich met alles en iedereen te moeten bemoeien en voor te schrijven, via gelobbyde Europese richtlijnen, wat ‘goed’ voor hen en ons allen is omwille van het imago van de enig ware redder van de aarde. Dit quasi–redden, daar zitten de Inuit niet op te wachten; zo veel is duidelijk.

Het pak slaag door de Russen van vorig jaar doet Greenpeace hopelijk een toontje lager zingen. Och jee, die milieubeweging toch die de harmonie van de zogeheten natuurvolkeren met de natuur verheerlijkt om maar vooral te laten zien hoe onnatuurlijk onze Westerse maatschappij met een ‘zieltogende’ Moeder Natuur omgaat. Hoever de Westerse consumptiemaatschappij van de natuurlijke oerwaarden is afgedwaald, wat deze ook moge betekenen.

Om dit laatste gaat het: welk referentiepunt kiest men als de waarheid? Vooralsnog stellen de Inuit als jagers: 'eat seal, wear seal'; tamelijk ontnuchterend voor een gedoodverfd natuurvolk. Die vraag naar de waarheid werd mij gesteld door een jonge ambitieuze en oprecht bewogen ingenieur werkzaam in de duurzaamheidsindustrie.

De waarheid is een ter discussie staand gegeven, omdat niemand deze kent, maar dit mag geen postmoderne vrijbrief zijn alles maar lukraak op losse schroeven te zetten tot zelfs de stelling van Pythagoras toe om beredeneerde opinie– en besluitvorming te frustreren. Soms lijkt het een excuus om maar van alles te beweren, zonder zich voor de consequenties ervan te hoeven verantwoorden. Rekenwerk is immers zo kil bij die moreel verheven gedachten over een kwetsbare Noordpool!

De realiteit waarin wij leven met alle vaste fysische wetmatigheden en dwarse denkers zijn echter wel degelijk bepalend voor wetenschappelijke vooruitgang. Zwaartekracht o.a. geldt als een waarheid, omdat deze een werkbaar gegeven is. Door aan dit referentiepunt van de natuurwetten vast te houden, kunnen we met succes ruimtevaart bedrijven, landbouwgewassen veredelen, zuiniger auto’s ontwerpen, veeteelt, land- en bosbouw verbeteren, blauwe energie winnen et cetera.

Maar al te vaak wordt het betwisten van deze fysische realiteit door postmodernen aangegrepen om een ongefundeerde eigen en verlammende ‘Waarheid’ op te dringen. Deze eigen waarheid kan juist door haar eigenheid per definitie nooit De Waarheid zijn, hoe geraffineerd men dit ook tracht te vermommen als morele superioriteit en imponerend klinkend ‘verantwoordelijk’ nadenken, hoe oprecht ook bedoeld. Meer dan eens bekruipt mij de gedachte dat in het huidige open dolhuis van het klimaatalarmisme men meent de Waarheid te claimen om aldus een ondemocratisch staatsdirigisme op te dringen. Dit leidt m.i. onmiskenbaar tot het ideologisch getinte fanatisme van de 5–voor–12–ecoreligie, dat al meer dan 40 jaar ons door de milieubeweging wordt opgedrongen.

De huidige tijdgeest is dan ook door dit pessimisme vergiftigd en draagt bij aan een verkokerde uitvergroting van de negatieve kanten van onze maatschappij. Niemand bestrijdt echter dat zorgvuldig omspringen met het milieu, onze complexer wordende maatschappij en de economie gewenst is. Dit levert een soort Gauss-kromme op, het statistische klokmodel.

Dit kent in deze setting extreem pessimisme, lees: staatsdirigisme, en extreem vrij markmechanisme respectievelijk te linker– en te rechterzijde. Mede door de 5–voor–12–religie en de verkettering van het vrije marktmechanisme is de balans naar extreem pessimisme doorgeslagen. Is hier sprake van rupsje–nooit–genoeg? Ik vrees het. Het evenwicht is immers door de talloze milieumaatregelen al sterk opgeschoven naar links, letterlijk en figuurlijk, staatsdirigisme. Dit rupsje–nooit–genoeg is dan ook in een voedingsbodem ontaard voor de bureaucratische alles verlammende Voorzorghouding. In de praktijk heeft dit geleid tot een mismatch door absurde overschatting van, soms imaginaire, risico’s en een al even absurde onderschatting van de positieve aspecten van meer ruimte voor vrij ondernemen en vertrouwen in het menselijk vernuft.

Zoals altijd gaat men hierbij bovendien te veel uit van een statische toestand zonder oog voor de stille technische ontwikkelingen die niet in de media genoemd worden. Onze maatschappelijke en welvaartsontwikkeling worden dan ook belemmerd door dat pessimisme en de verafgoding van eigentijdse onheilsprofeten. Wie aan deze profeten twijfelt wordt verbaal gestenigd. Lees verder op pagina twee.

Zo kon het gebeuren dat ons een pessimistisch wereldbeeld door de milieubeweging is ingeprent die buiten de werkelijkheid is komen te staan en innerlijke tegenstrijdigheden geeft. Rypke Zeilmaker van Climategate.nl toont dit bij herhaling aan. Ons wordt al meer dan 40 jaar een rad voor de ogen gedraaid door de milieubeweging die manipuleert met emotioneel aansprekende rampen die een onwaarschijnlijke, slechts theoretische, kans op voorkomen hebben.

Ik denk dat een gemiddelde werknemer van Greenpeace van het hoofdkantoor in Amsterdam een hogere kans heeft om bij de middagpauze onder de tram te lopen dan dat de ijsbeer uitsterft door olieboringen op de Noordpool. Ik noem maar een dwarsstraat. Het is dus toe te juichen dat Greenpeace door de Russen met de neus op de feiten is gedrukt.

De vernielingen aan de Nazca-tekeningen in Peru, werelderfgoed, zijn bovendien tekenend voor de zelfoverschatting van Greenpeace. Het is banale terreur van lieden die zich moreel superieur wanen in het verkondigen van hun Ware Geloof –en hun eigenbelang niet te vergeten; dit is dan weer de al even banale materialistische realiteit. Zo lang men deze onverantwoorde denkbeelden verkondigt ontstaan bij goedgelovigen de geromantiseerde illusies over natuurvolkeren die in evenwicht met Moeder Natuur zouden leven. Het jachtgeweer van de Inuit op zeehondenjacht schiet deze illusie aan flarden.

Zo komt men ook aan de alarmistische kreet van een failliete Moeder Aarde! Het schijnt iets te maken hebben met verspilling van grondstoffen. Helemaal ongelijk heeft men hierin niet, maar om nu te spreken van een faillissement gaat te ver zo lang er geen referentiepunt wordt genoemd. Geraffineerd laten de alarmisten dit dan ook onbenoemd. De vraag blijft hoe dan ook: failliet ten opzichte van wat? Verspilling is namelijk van alle tijden. Natuurindianen branden oerbossen plat voor een paar jaar landbouw op kostgrondjes, de eerste machines waren rampzalig energie–inefficiënt, de zeilvrachtvaart was hopeloos inefficiënt, de lijst is eindeloos.

Verbetering van efficiëntie, dus terugdringen van verspilling, is een nimmer aflatende ontwikkeling omdat dit in een vrije markt aan de rechterzijde van het klokmodel, concurrentievoordeel geeft en producten goedkoper maakt, lees: welvaartsverbetering brengt. Zo is ook gebeurd sinds honderdduizenden jaren en nog elke dag sinds de uitvinding van gereedschap en het vuur.

Een dirigistische economie, de linker extreme van het klokmodel, zoals het communisme toen, en GroenLinks met voorstaat, leidt ironisch genoeg tot aantoonbare verspilling en (ook ideologisch) faillissement. Dit is gebleken door de ineenstorting van het communisme toen en zal ook blijken bij de oplegging van het Energieakkoord. Niet alleen de democratie zal hierdoor failliet gaan, maar ook onze economie. Dit, getuige de wedergeboorte van steen– en bruinkool en de extensieve landschapverwoestende winning ervan als onvermijdelijk gevolg van de inmiddels failliete Energiewende.

Ik vrees dat de bovengeschetste misvattingen over ‘duurzaamheid’ die hand in hand gaan met het dirigistisch pessimisme door decennialange indoctrinatie door de milieubeweging de denkwereld van de aantredende generatie vertroebelt. Ik zie het als een variant van opgedrongen analfabetisme, of liever ongecijferdheid. Het kalifaat werpt die maatschappij in Syrië en Iraq terug naar ongeletterdheid; het eco–kalifaat doet niet anders.

De Waarheid ken ik niet en beschouw ik als een interessant filosofisch en religieus vraagstuk. Ik wil echter alleen uitgaan van de hedendaagse werkelijkheid, de voortgang van wetenschap en techniek, de natuurwetten, het menselijk vernuft en het optimistische vertrouwen hierin dat nooit is gelogenstraft. Naar mijn mening zijn de volgende generatie en de ontwikkelingslanden hier meer bij gebaat dan bij het destructieve theocratisch aandoend pessimisme van anti–democratische krachten, die de samenleving terroriseren met praatjes over denkbeeldige rampen, verspilling en faillissement die rekenwerk en wetenschappelijke vooruitgang belemmeren: Verduistering in tegenstelling tot Verlichting.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.