Ome Geert is op z'n retour
Gisteren moest Wilders alweer een fikse tegenslag toevoegen aan zijn collectie van flaters van het voor hem reeds mislukte politieke jaar 2014.
Zoals ook mijn collega Jean al opmerkte loopt het voor Wilders in Europa niet op rolletjes. Hij sprak zelfs over Wilders' "Waterloo." Nu lijkt me een vergelijking met de definitieve ondergang van Napoleon een beetje pompeus, maar Jean heeft met zijn woordkeuze in essentie gelijk: de PVV moet nederlaag op nederlaag incasseren.
De waarheid is immers: Wilders wint al heel lang niet meer. Zijn laatste politieke overwinning was wellicht het opblazen van Rutte I door uit het Catshuis weg te lopen, nu iets meer dan twee jaar geleden. Dit was het laatste moment waarop de PVV-leider kon laten zien dat hij bepaalde in Den Haag hoe de hazen liepen en dat hij degene was die de lakens uitdeelde.
Daarna begon de ellende. Allereerst begon het in de prille verkiezingscampagne van 2012 afsplitsingen te regenen. Wim Kortenoeven, Marcial Hernandez en Jhim van Bemmel gaven net als al eerder Hero Brinkman de PVV-pijp aan Maarten en begonnen hun eigen fractietjes. De eerste twee genoemden kaapten zelfs een PVV-persconferentie om hun exit aan te kondigen.
De rest van verkiezingscampagne liep daarna ook niet op rolletjes. Wilders kon totaal niet meekomen in de aanvankelijke tweestrijd van VVD en SP, en kon later ook niet tussen Rutte en Samsom komen toen die zichzelf positioneerden als de ultieme beschermheren van rechts en links. Het verkiezingsresultaat was dan ook helder: 9 zetels eraf.
Vol frisse moed ging Wilders vervolgens verder, alhoewel het gelazer in zijn partij voortduurde. Met een rotsmoesje werd harde werker Louis Bontes uit de partij gewerkt (waardoor de PVV niet langer nog de grootste oppositiepartij was) en werd de campagne op de gemeenteraadsverkiezingen gestart. Ook dit werd een deceptie: in Den Haag werd gehoopt de grootste worden, maar moest men genoegen nemen met een tweede plek, en ook in Almere vielen de scores tegen.
Het hele 'minder, minder, minder'-gebeuren kwam daar ook nog eens overheen, alsmede Wilders' strategische blunder om de krachten te bundelen met het niet altijd van antisemitisme gevrijwaarde Front National. Als klapper op de vuurpijl werden de Europese Parlementsverkiezingen ook nog eens een mislukking, waar de PVV zakte van de tweede naar de derde plaats. Nota bene door het aartseurofiele D66 werden de mannen van Wilders ingehaald.
De mislukking van de met het FN en een aantal anderen te vormen Europese fractie én het afgeblazen relletje rond het dubbelmandaat komen daar óók nog eens overheen. Het moge duidelijk zijn: Geert Wilders heeft in de afgelopen twee jaar keer op keer misgekleund. Hij heeft ooit de PVV grootgemaakt, maar is momenteel zélf het grootste blok aan het been van de door hemzelf opgerichte partij. Ooit gevreesd, maar wekt heden ten dage eerder medelijden dan ontzag op. Heeft Wilders het nog in zich om zich te revancheren, of is de PVV als een langzaam nachtkaarsje aan het uitgaan.. op een wijze vergelijkbaar aan het Vlaams Belang?
En hoeveel verkeerde beslissingen kan de koning eigenlijk maken voordat zijn onderdanen hem afzetten? Elke andere politieke leider zou namelijk na zoveel krediet te hebben verspeeld, opstappen.
Maar ja, Wilders hè? Koppig tot de allerlaatste snik.
