Obama briljant politicus én sluwe straatvechter

Even terug in de tijd: op welke manier bereikte Barack Obama, die momenteel zo onder druk staat, in 2004 de Senaat? Op 24 juni 2004 schreef de Chicago Tribune: ’In de Democratische voorverkiezingen kreeg Obama een overweldigend voordeel toen de campagne van de voormalige beurshandelaar Blair Hull ineenstortte in de nasleep van de vrijgave door de rechtbank van de documenten van een smerige echtscheiding.’ Vervolgens werd Obama de Democratische kandidaat.

Het gekke was: zijn Republikeinse tegenstander in de strijd om de Senaatszetel, Jack Ryan, kreeg met hetzelfde probleem te maken. Verzegelde echtscheidingsdocumenten waren vrijgegeven na publicitaire en juridische druk van de Chicago Tribune zelf. In die documenten openbaarde Ryans ex-vrouw diens seksuele fantasieën. Die maakten een einde aan Ryans kans op de Senaatszetel, ook al had hij op dat moment betere kaarten dan Obama. Obama werd senator in DC.

Bij de Chicago Tribune had het strategische genie David Axelrod, die in die jaren al Obama’s belangrijkste adviseur was (Axelrod ging mee naar het Witte Huis), als journalist de regels van de macht en de beeldvorming geleerd. Obama hield netjes afstand van de schandalen die zijn tegenstanders troffen, maar, zo schreef de Tribune, ’ook al was Obama de passieve begunstigde van Ryans recente problemen, de Democratische campagne werkte agressief achter de schermen om de controverse rond zijn echtscheidingspapieren te voeden.’

Obama’s tegenstanders, die veel kans maakten hem de pas af te snijden, werden dus door schandalen op de knieën gedwongen. Obama kon zijn handen in onschuld wassen terwijl achter hem David Axelrod stond. Axelrod wist aan welke touwtjes hij moest trekken en hoe hij Obama uit de wind moest houden.

Agitatie

Obama had in zijn tijd als ’community organizer’ activisten onderwezen in agitatietechnieken in de geest van Saul Alinsky, de grondlegger van de Amerikaanse variant van de extreemlinkse ’mars door de instituties’, een plan voor een stille linkse revolutie via de infiltratie van het overheidsapparaat. Obama begreep dat hij voor de middengroepen zijn echte overtuigingen moest verbergen om kans te maken op een politieke carrière. Maar zijn vriendenkringen verraadden wie hij was, hoe hij dacht, waarvan hij droomde.

Axelrod vaagde Obama’s tegenstanders weg. Obama kon aan een schoon blazoen werken terwijl Axelrod in de riolen zijn munitie vond.

Nu naar deze week. Obama deed de afgelopen dagen wat hij moest doen: hij was verontwaardigd over de wijze waarop de IRS, de Amerikaanse belastingdienst, de aanvragen om belastingvrijstelling van conservatieve organisaties behandeld heeft, maar hij verzweeg dat de IRS de afgelopen jaren doelgericht gedaan heeft wat nodig was om die organisaties te ondermijnen. Bijdragen aan dergelijke organisaties zijn aftrekbaar voor de donoren, en daarvoor moeten ze van de IRS toestemming krijgen. De IRS frustreerde de aanvragen.

Inmiddels is bekend geworden dat meer dan vijfhonderd conservatieve organisaties zijn gedwarsboomd. Ook werden deze groepen vragenlijsten toegestuurd die niets te maken hadden met hun belastingstatus. Er werd zelfs gevraagd naar de politieke opvattingen van familieleden van donoren. De IRS trad dus op als een instantie die conservatieve stemmen onderdrukte. Een flagrante schending van de basisrechten van de Amerikaanse burger. Maar Obama weet van niks.

Dit schandaal is vorige week vrijdag aan het rollen gebracht tijdens een bijeenkomst over belastingwetten door Lois Lerner, een hoge ambtenaar van de IRS. Haar werd door iemand in het publiek een vraag gesteld over dat selectieve optreden van de IRS, en daarop antwoordde Lerner dat de IRS verkeerd had gehandeld. Zij bood haar excuses aan.

Spontaan

In een opmerkelijk artikel op de site van The National Review werd eergisteren onthuld dat de vragensteller, die in eerdere berichten gepresenteerd werd als zo maar een bezoeker van de bijeenkomst, de Democratische lobbyiste Celia Roady is. Roady is een vriendin van Lerner. Die zogenaamde spontane bekentenis van Lois Lerner was dus geënsceneerd: ’De IRS had reporters ingelicht en vooraf aangemoedigd om bij de anders niet-nieuwswaardige bijeenkomst te zijn, en het had een heel team van persvoorlichters bij de hand. Wat we dus zien is een voorbereid begin van een desinformatiecampagne’, aldus The National Review.

Wat is de bedoeling daarvan? De aandacht af te leiden en het schandaal te begrenzen. De woordvoerders van de IRS doen het voorkomen alsof het om beperkte misstappen ging die veroorzaakt waren door enkele laaggeplaatste, doorgeslagen ambtenaren op een IRS-kantoor in Cincinnati. Maar inmiddels circuleren er verhalen over de participatie van meerdere kantoren, ook in Washington DC.

Al jaren klonken er klachten over de onheuse behandeling door de IRS van conservatieve groepen, zelfs van individuele conservatieven en critici van Obama. Een onderzoek daarover was gaande; dat kon niet worden onderdrukt door de machten rondom Obama. Dit kenmerkt de kracht van de Amerikaanse democratie, ook al wordt die door de IRS aangetast.

De manier waarop Axelrod en Obama vanaf het begin van hun loopbaan gefunctioneerd hebben, werkt wangedrag van de IRS in de hand. Dergelijke methoden behoren tot het vaste repertoire van Alinsky-volgelingen. De IRS is vaker door politici ingezet als intimidatiemiddel, ook door Nixon en Clinton, maar in die tijd heerste er nog voldoende cynisme ten aanzien van de moraal van de betrokken presidenten. Belaster je tegenstander, maak hem met alle middelen kapot – dat is wat Alinsky leert.

Axelrod en de media hebben van Obama een heilige gemaakt. Zeker, hij is een briljant politicus, maar hij is ook een geslepen straatvechter die altijd optimaal gebruik gemaakt heeft van de manipulatie, laster en intimidatie die zijn medestanders wisten voort te brengen. De huidige schandalen komen niet uit de lucht vallen.

Wat ik me afvraag: kan de Nederlandse belastingdienst ook op die vuige manier worden ingezet?