NOVGOROD

Word ik me daar in Novgorod niet lekker. Ik besluit onder de
wol te gaan. Lig te  klappertanden van de
kou. Trek sokken en een fleece aan. I komt op de kamer. Ik vraag haar een
dokter te regelen, want het gaat helemaal niet goed. Zij gaat naar de receptie
van het hotel en komt terug met de boodschap dat zodadelijk een arts komt. Niet
veel later stappen een dame en een heer naar binnen. Ze zijn gekleed in een
soort bontgekleurde overalls. Een van hen, een slanke rijzige blondine, neemt
bloeddruk, hartslag en temperatuur op. Als zij de thermometer afleest zie ik
haar ogen groot als schoteltjes worden. Negenendertig graden. Zo oud en ziek als ik
ben, ontgaat mij niet dat het een bijzonder aantrekkelijke jongedame is.
Resoluut deelt zij mee dat ik naar het ziekenhuis moet. Ik vraag of ze niet
gewoon een antibioticum kan voorschrijven. Maar zij blijk daartoe niet bevoegd.
Ze is geen arts maar een ambulancier. Schoenen aan en een jack over mijn pyjama
en hup de ambulance in. Op de eerste hulp van het ziekenhuis door een arts
onderzocht. Temperatuur nog steeds 39 graden. Plasje en bloed worden direct geanaliseerd.
Het loopt inmiddels tegen middernacht. Geconfronteerd met het feit dat ik de
volgende ochtend verder moet reizen, krijg ik een  recept voor vier medicijnen en een brief in
het Russisch mee. Het is 22 juli 2012, 23:00 uur. De dokter drukt mij op het
hart bij de volgende pleisterplaats een arts te consulteren en de brief te
laten lezen. Er wordt op ons verzoek een taxi besteld. Eerst naar de
nachtapotheek die gevestigd is in een supermarkt die 24/7 open is. Ik wacht in
de taxi tot I bij de apotheek is geweest. Ik heb het nu verschrikkelijk heet. Dan
naar het hotel. Kosten vier medicijnen waaronder een antibioticum, 1125 roebel
en 28 kopeken. Kosten taxi 150 roebel. Omgerekend  € 28,57 en € 3,76. Geen rekening voor
ambulance, arts en ziekenhuis, maar die komen misschien nog.

Eén ding viel in vergelijking met bij ons in Nederland in
het bijzonder op. Men helpt de zieke in Rusland eerst zo goed mogelijk, en gaat
pas daarna bureaucratisch doen. Dat is precies andersom dan bij ons in
Nederland. Hier pleegt men koortsige, doodzieke en gestreste patiënten eerst
een poosje aan de kop zeuren over verzekeringen en over of wel de juiste procedure
in acht werd genomen en zo.