Nood aan de man! De zware druk van jeugdzorgverleners en de noodzaak voor verandering
In dit artikel wordt beschreven hoe de situatie van jeugdzorgverleners eruit ziet en wat het van ze vraagt. Zij krijgen, steeds meer dan voorheen, te maken met geweld, zelfmoordpogingen, bureaucratie en onderbezetting! Daar mag wel wat meer aandacht voor zijn!
Het artikel beschrijft exact het soort verhalen waar mijn vriendin, ook hulpverlener bij de crisisdienst, soms mee thuiskomt. Ze houdt zich er verrassend goed onder, maar dat is wel eens minder geweest.
De ene dag beschreef ze hoe een uit huis geplaatst meisje stiekem glas in de salade had gedaan, waar men net op tijd achterkwam. Een schrijnend verhaal van haar collega's beschrijft hoe een medewerker iemand moest fixeren, de enige andere aanwezige collega zelf iemand in de instelling probeerde te houden en hoe er een suïcidale meid, terwijl dat gebeurde, tussendoor wist te glippen. De crisisopvang ligt, hoe kan het ook anders, vlak naast het spoor. Regelrechte paniek dus! De enige reden dat die meid (waarschijnlijk) nog leeft, is omdat de trein die toen aan moest komen, al iemand anders had aangereden.
Nu gaat er ook heel veel goed natuurlijk, maar ze is wel steeds meer het belang gaan inzien van de vuistregel die iemand haar ooit gaf:
"De meeste hulpverleners in de crisisdienst houden het maximaal vijf jaar (aaneengesloten) vol. Wat ze daar meemaken raakt ze vroeg of laat té hard, of ze raken gevoelloos, waardoor ze hun werk niet meer goed kunnen doen."
En dat ging alleen nog maar over erge gevallen zoals hierboven. De frustratie die de bureaucratie en 'het systeem' daar nog bovenop legt, verkort die vijf jaar met gemak. Want hoe erg het ook is dat je in een nijpende situatie moet 'redden wat er te redden valt', kan het soms nog wel eens erger zijn om wél de middelen, gelegenheid en mankracht te hebben om iemand te helpen, maar door een luie ambtenaar of een missend formulier een cliënt moet laten gaan, wetende dat de kans groot is dat hij volgende week in de krant staat.
Nog schrijnender is het wanneer de cliënten die binnenkomen steeds extremere gevallen lijken te zijn. Waar een paar jaar geleden grofweg nog acht op de tien cliënten redelijk te behandelen viel, en er één écht losgeslagen cliënt tussen zat, is die ene nu eerder de norm. U kunt wel nagaan wat er met die minderheid aan 'gewone cliënten' gebeurt, wanneer ze tussen de extreme gevallen worden geplaatst. Die worden zelf óók extreem, of blijven onbehandeld doordat de ergere gevallen disproportioneel veel aandacht opeisen.
Daarom dus dit signaal en mijn steun aan hulpverleners die zich ondanks alles toch blijven inzetten, al krimpt de kans van slagen meer en meer...
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
