Lewis Hamilton door de mand gevallen bij Ferrari: Leclerc rijdt hem aan gort

Bij de Grand Prix van Jeddah werd het pijnlijk duidelijk: Hamilton reed als een amateur, finishte op een beschamende zevende plek, en werd op meer dan een halve minuut gereden door zijn teamgenoot Charles Leclerc. En wat doet Lewis? Je raadt het al. Huilen, klagen, jammeren.

Herinner je het je nog? Toen George Russell bij Mercedes beter presteerde dan Hamilton, kwamen de excuses als een tsunami: de auto was op Russell afgestemd, het team zou Lewis benadelen, er was een interne “anti-Hamilton”-cultuur. Zijn fans sprongen massaal op sociale media om het op te nemen voor hun held. “Het ligt aan de wagen! Niet aan Lewis!”

Maar nu zit Hamilton bij Ferrari. Een nieuw team. Een nieuw chassis. En wat blijkt? Charles Leclerc, met exact hetzelfde materiaal, rijdt hem structureel naar huis. In Jeddah eindigde Leclerc op het podium – een prestatie die Hamilton op geen mijlen kon evenaren.

En weer horen we hetzelfde liedje: "Het was verschrikkelijk", "Ik gleed alle kanten op", "Ik weet niet hoe lang dit nog duurt."

De waarheid is pijnlijk maar simpel: Lewis Hamilton is over zijn houdbaarheidsdatum heen. Hij kan het tempo van de top niet meer aan. Leclerc, jonger, scherper en technisch superieur, toont keer op keer dat Hamilton geen excuses meer heeft. Geen Mercedes-baas die hem tegenwerkt. Geen afgestelde auto. Geen zogenaamde samenzweringen.

Ferrari geeft beide coureurs gelijke kansen. En onder gelijke omstandigheden verliest Hamilton. Hard. Telkens weer.

Wat nog schrijnender is? Hij weet het zelf. Hij noemt zijn eigen prestaties “verschrikkelijk” en voorspelt nu al dat de rest van 2025 “pijnlijk” zal zijn. Dan weet je: de mentale klap is gevallen. De man is murw geslagen.

Hamiltons zeven wereldtitels – grotendeels behaald in een periode waarin Mercedes een dominante bolide had – worden steeds minder indrukwekkend naarmate hij dit soort weekends aflevert. Wanneer het materiaal gelijk is, blijkt dat hij geen bovennatuurlijke kwaliteiten heeft. Integendeel: het verschil wordt gemaakt door rijders zoals Verstappen, Leclerc en zelfs Piastri, die nu allemaal Hamilton op pure snelheid én race-intelligentie aftroeven.

Het is hilarisch én tragisch tegelijkertijd: de man die ooit de Formule 1 leek te domineren, komt nu niet eens in de buurt van de top-5. En nog altijd blijft hij huilen. Spreekwoordelijk dan, maar de teneur is duidelijk: Hamilton kan het simpelweg niet verkroppen dat hij voorbijgestreefd is.

Als Hamilton op deze manier doorgaat, dan zal 2025 niet alleen “pijnlijk” worden, maar ook zijn zwanenzang. De Formule 1 is meedogenloos. Er is geen plek voor coureurs die alleen maar teren op hun naam en verleden. Als Ferrari slim is, gaan ze zich volledig richten op Leclerc en kijken ze alvast naar een toekomst zonder Hamilton.

Want zeg nou zelf: wie zit er nog te wachten op een coureur die alleen maar klaagt, zichzelf tegenspreekt en keer op keer wordt afgetroefd door zijn teamgenoot?

Eén ding is zeker: de maskers zijn afgevallen. De mythe is doorgeprikt. En wij? Wij lachen ons rot.